Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης και το πάρτυ που τελείωσε για πάντα

Τραγούδια που από την πρώτη κιόλας στιγμή σε παρασύρουν σ' ένα αλέγκρο, καμιά φορά και θλιμμένο χορευτικό. Τραγούδια που θέλεις να ξανακούσεις και να ξανατραγουδήσεις. Τραγούδια σε στίχους δικούς του, αλλά και σε συνεργασία με σπουδαίους στιχουργούς, όπως το Νίκο Γκάτσο, το Γιάννη Νεγρεπόντη, το Μάνο Ελευθερίου και το Λευτέρη Παπαδόπουλο.

Από τα «Μικροαστικά» ώς τη «Χαμηλή πτήση» και από τα «Απλά μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας» μέχρι το «Αχ! Πατρίδα μου γλυκιά», μεσολαβούν υπέροχες μελωδίες και η πορεία του «Φτωχού και μόνου καουμπόι» διαγράφεται σταθερή και με συνέπεια. «Και πολύ κόπο», προσθέτει ο ίδιος. «Αλλά αυτό δεν αφορά κανέναν άλλον, παρά μόνο εμένα». Με τραγούδια κυρίως αυτοβιογραφικά, όπως εξομολογείται: «Οι άνθρωποι που με γνωρίζουν δεν εκπλήσσονται καθόλου απ' αυτό, υπάρχω ανάγλυφος μέσα από τη δουλειά μου». Ακόμα, τα «Θερινά σινεμά, μ' αγιόκλημα και γιασεμιά» ώς τη συνεργασία με την Preservation Hall Jazz μπάντα της Νέας Ορλεάνης, αλλά και μουσική για θέατρο και κινηματογραφικές ταινίες.

Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης μνημονεύεται σήμερα από όλους για το περίφημο πάρτι στη Βουλιαγμένη, έκανε το καλύτερο μουσικό πάρτι στην Ελλάδα, ένας γεγονός ανεπανάληπτο.

Η ιδέα για το Πάρτυ της Βουλιαγμένης ανήκει σε ένα χώρο καθαρά ποιητικό, δηλαδή ούτε εγώ ξέρω καλά - καλά πώς συνέλαβα αυτή την ιδέα», έλεγε . «Από τον Γενάρη που έκλεισα την πλαζ κοντά σε κάθε πανσέληνο έμπαινα από τα κάγκελα, καθόμουν, έβλεπα και σκεφτόμουν τι θέλω να κάνω». Γιατί τη Βουλιαγμένη; «Γιατί είναι ένα μέρος που περάσαμε τα παιδικά μας χρόνια, ήταν η πιο μακρινή παραλία που μπορούσαμε να πάμε τότε, συνήθως πηγαίναμε Άλιμο, Έδεμ, Ζέφυρο, η Βουλιαγμένη ήταν το τέρμα. Η πλαζ έχει και μία ομοιότητα με το κοίλο του ρωμαϊκού θεάτρου». Ακόμη και αρχιτεκτονικά σχεδιασμένο το είχε στο κεφάλι του. «Ο κόσμος θα ήταν σε ένα ημικύκλιο. Λογικά η ορχήστρα, το κέντρο δηλαδή του κύκλου, θα ήταν μέσα στη θάλασσα». Και έτσι ήρθε η ιδέα για την πλωτή εξέδρα, πήγε στο Κερατσίνι και την βρήκε. Στερεώθηκε και με τέσσερις άγκυρες και όσοι έπρεπε να ανέβουν πηγαινοέρχονταν με κρις κραφτ. Τα εισιτήρια αγοράζονταν μαζικά. Ένας σχετικός χαμός ναι, αναμενόταν, αλλά οι 100.000 κόσμου ξεπέρασαν κάθε πρόβλεψη.

«Ήταν μία ευτυχισμένη στιγμή, ήταν ο κόσμος σε ένα άλλο μήκος κύματος, είχε μία άλλη ξενοιασιά, μια άλλη ανάγκη. Αυτό που προσέφερε, πέρα από όλα τα άλλα, είναι ότι ήταν μία πρώτη πρόταση για να σταματήσουν οι συναυλίες να γίνονται στα γήπεδα, που ήταν ένας πολύ σκληρός χώρος για μουσική, για να ψάξουμε άλλους χώρους, έχω την εντύπωση πως η Βουλιαγμένη οδήγησε στο να γίνονται πια συναυλίες στα ποτάμια, στα κάστρα, στους λόφους», έλεγε ο Κηλαηδόνης.

Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης το το 1968, ηχογραφεί τα δυο πρώτα του τραγούδια, σε στίχους του Δημήτρη Ιατρόπουλου, με το Γιώργο Νταλάρα, ενώ το 1974 ενορχήστρωσε "Τα Λαϊκά" του Θεοδωράκη και του Μάνου Ελευθερίου με το Μανώλη Μητσιά και την Τάνια Τσανακλίδου.

«Γύρναγα από εταιρεία σε εταιρεία, έλεγε, «έχοντας μερικά τραγουδάκια. Εδώ που τα λέμε δεν ήταν και πολλές οι εταιρείες, πήγα στην Odeon και στην Columbia. Εγώ ήθελα να κάνω μεγάλο δίσκο. Θα είχα καμιά δεκαριά τραγούδια. Και μου είπε ο Μάτσας: «Μεγάλο δίσκο δε θα κάνεις, απλά, αν θέλεις, δυο απ' αυτά τα τραγούδια να τα δώσεις σ' έναν καινούργιο τραγουδιστή που προωθούμε τώρα». Εννοούσε το Γιώργο Νταλάρα.

Το'73 βγήκαν τα «Μικροαστικά» και άνοιξαν ένα δρόμο. Είπαν δηλαδή «Αυτός με παράξενες δουλειές, μπορεί να πουλήσει» κι έτσι έκανα και μια «μυστήρια» δουλειά τη «Media Luz» το '76, ενώ δοκίμαζε ηθοποιούς στο να λένε τα τραγούδια του, και έγραφε μουσική για το Θεσσαλικό Θέατρο. Από τα Θερινά σινεμά, τον Κάου μπόι, τη Βουλιαγμένη, το Ψυχραιμία παιδιά, Ο Κηλαηδόνης άρχισε να τραγουδά μόνος, ένας φτωχόα και μόνος καουμπόι όπως στους δίσκους του με χιλιάδες κανονικά οπαδούς των στίχων και της μουσικής του. Κάνει μια ιστορική συναυλία στο Λυκαβηττό το 1982. «Αφού γέμισε ο Λυκαβηττός και είχε μείνει άλλος ένας «Λυκαβηττός» απ' έξω, ήρθαν οι μπάτσοι και μου λένε «Φωνάζουν απ' έξω να μπούνε μέσα, να μπούνε;» Λέω «Να μπούνε, αφού δεν έχει άλλα εισιτήρια, να μπούνε». Ήρθαν και κάτσανε κάτω», έλεγε. «Το Λυκαβηττό τον αισθάνομαι σα να τραγουδάω στην αυλή του σπιτιού μου, πάρα πολύ οικείο πια».

Από το 1978 και μέχρι το 1991 κυκλοφορούν πέντε απόλυτα προσωπικοί του δίσκοι: «Είμαι ένας φτωχός και μόνος καουμπόϋ», «Ψυχραιμία Παιδιά», «Χαμηλή πτήση», «Τραγούδια για κακά παιδιά», «Γιατί θα γίνω μαραγκός» κι ένας δίσκος με τραγούδια της δεκαετίας του '50 και τίτλο «Fifties και ξερό ψωμί». Το 1993 κυκλοφορεί το διπλό του άλμπουμ «Αχ! Πατρίδα μου γλυκειά» που είναι μια καταγραφή της μουσικής πορείας της Ελλάδας τα τελευταία 50 χρόνια. Στη δουλειά αυτή παρουσιάζονται δισκογραφικά για πρώτη φορά κατηγορίες τραγουδιών που ανήκουν στον χώρο της προφορικής παράδοσης, όπως σχολικά, τραγούδια της γειτονιάς, του δρόμου, της κατασκήνωσης, του κατηχητικού, προσκοπικά και ακόμη επτανησιακά, καντάδες, ελαφρά και ρεμπέτικα.

Παράλληλα γράφει θεατρική και κινηματογραφική μουσική. Για δέκα συνεχή χρόνια γράφει αποκλειστικά τη μουσική για το «Ελεύθερο Θέατρο» - «Ελεύθερη Σκηνή» (Μουσική από τις παραστάσεις αυτές κυκλοφορεί και σε διπλό άλμπουμ με τίτλο: «Πάμε μαέστρο») και είναι βασικός συνθέτης των παραστάσεων του «Θεσσαλικού Θεάτρου» της πρώτης περιόδου. Συνεργάζεται επίσης με το Εθνικό Θέατρο, με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, με το Λαϊκό Θέατρο του Λ. Τριβιζά, καθώς και με την παιδική σκηνή της Ξένιας Καλογεροπούλου.

Το 2011, σε μία συναυλία - αναδρομή στα 35 χρόνια πορείας του, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, ερμήνευσε στο Φεστιβάλ Ρεματιάς αγαπημένα τραγούδια απ' όλη τη δισκογραφική του δουλειά, όπως την «Πόλη μας», την «Κόκκινη Κλωστή», τα «Μικροαστικά», το «Είμαι ένας φτωχός και μόνος καουμπόυ», τα «Τραγούδια για κακά παιδιά», τη «Χαμηλή Πτήση» κλπ.

Τριάντα χρόνια μετά το θρυλικό «πάρτι» που είχε πραγματοποιήσει στην πλαζ της Βουλιαγμένης, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης έδωσε μία συναυλία στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών (15/6/2013), χαρίζοντας στο κοινό μία βραδιά αναβίωσης, μνήμης, συγκίνησης, κεφιού και μουσικής.

Με την Άννα Βαγενά έζησαν μαζί και απέκτησαν δυο κόρες. Ο Κηλαηδόνης πάντα θα μας παρασύρει σε ένα κόσμο αθωότητας μιας γενιάς που φεύγει και αφήνει ένα τρυφερό ίχνος.