Ροδακινοπαραγωγοί Κεντρικής Μακεδονίας: Μας λείπουν 4.000 εργάτες γης

Ακόμη και οι ξένοι -κυρίως Αλβανοί και Βούλγαροι- που τα προηγούμενα χρόνια έδιναν στο πρόβλημα «μια κάποια λύση» φέτος είναι λιγότεροι, καθώς αναζητούν εργασία σε χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, όπου οι αμοιβές είναι υψηλότερες και οι συνθήκες καλύτερες. Γι’ αυτό φέτος οι ενδιαφερόμενοι αναζητούν λύσεις ακόμη και στα hot spot, δηλαδή ανάμεσα στους πρόσφυγες και τους μετανάστες -Σύριους, Πακιστανούς, Ιρακινούς, Αφρικανούς- που έχουν εγκλωβιστεί στην Ελλάδα.

Λύση που έχει προβλήματα, τα οποία σχετίζονται αφενός με τη νομιμότητα, καθώς το καθεστώς αυτών των ανθρώπων σε πολλές περιπτώσεις είναι ασαφές και αφετέρου με τη γνώση του αντικειμένου και το επίπεδο επικοινωνίας τους με την ελληνική πραγματικότητα.

Η ίδια εικόνα της έλλειψης εργατικών χεριών ισχύει και στα κονσερβοποιία της περιοχής, από τα οποία λείπουν επίσης 3.000 – 4.000 εποχικοί εργάτες, απολύτως απαραίτητοι για την απαιτούμενη ένταση στην παραγωγή μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου. Όπως είναι φυσικό στην περιοχή επικρατεί αναστάτωση, καθώς βρισκόμαστε ενώπιον της καταγραφής διπλής ζημίας:

Πρώτον, για τους παραγωγούς, οι οποίοι σε μια καλή χρονιά όπως η φετινή κινδυνεύουν να εισπράξουν πολύ λιγότερα από αυτά που θα μπορούσαν. Ήδη η έλλειψη εργατών γης είχε ως αποτέλεσμα να μη γίνει σε πολλές περιπτώσεις η απαραίτητη αραίωση στα δέντρα, με αποτέλεσμα το μέγεθος και η ποιότητα των ροδάκινων να κινδυνεύει να απορριφθεί από τις μεταποιητικές μονάδες.

Δεύτερον, για τα κονσερβοποιία, που κινδυνεύουν να δουλέψουν με χαλαρούς ρυθμούς και μικρότερη παραγωγή. Τις μεταποιητικές μονάδες που περιμένουν την πρώτη ύλη για να φτιάξουν κομπόστες, προϊόν στο οποίο η χώρα μας πρωταγωνιστεί διεθνώς.

Τα προβλήματα στη συγκομιδή των ροδάκινων επισημαίνονται με έντονο τρόπο τα τελευταία χρόνια διότι στην Ελλάδα η εκτεταμένη κρίση έχει ως αποτέλεσμα υψηλή ανεργία, που είχε φτάσει κοντά στο 28% και σήμερα βρίσκεται πέριξ του 20%. Ποσοστά που είναι ακόμη υψηλότερα ανάμεσα στους νέους, όσους είναι μέχρι 30 ετών. Η περίπτωση δεν είναι η μοναδική –ανάλογα θέματα αναμένεται να υπάρξουν το φθινόπωρο στα μάζεμα της ελιάς-, αλλά είναι χαρακτηριστική.

Με 25 ευρώ μεροκάματο, εργόσημο, στέγη και τροφή –δηλαδή ότι προβλέπει η ελληνική νομοθεσία- θα περίμενε κανείς από όσους βαστάνε οι δυνάμεις τους και δεν έχουν εργασία να αξιοποιήσουν την ευκαιρία. Ακόμη κι αν τα επαγγελματικά τους όνειρα είναι διαφορετικά –που προφανώς είναι- θα ήταν λογικό κάποιοι ανάμεσά μας χωρίς εισόδημα να δουλέψουν σε ότι τους προσφέρεται, χωρίς να σταματήσουν την αναζήτηση καλύτερης δουλειάς και χωρίς φυσικά να πάψουν να κυνηγούν τα όνειρά τους.

Οι δικαιολογίες που ακούνε για τις αρνήσεις όσοι εκ των παραγωγών ή των συνεταιριστών της Κεντρικής Μακεδονίας αναζητούν εργατικά χέρια και απευθύνονται πρωτίστως στους νέους της περιοχής τους και της Θεσσαλονίκης, πολλοί εκ των οποίων ξημεροβραδιάζονται στα καφενεία, είναι τριών ειδών: Κάποιοι υποστηρίζουν ότι εάν εμφανιστούν ως εργαζόμενοι θα χάσουν κάποιο επίδομα ανεργίας ή αλληλεγγύης.

Κάποιοι άλλοι προτάσσουν το είδος και την ποιότητα μιας χειρωνακτικής εργασίας μπροστά στις σπουδές και στα προσόντα τους. Και κάποιοι άλλοι –ίσως οι πιο κυνικοί- ομολογούν ότι βολεύονται από τα χαρτζιλίκι του μπαμπά ή του παππού, ενδεχομένως και κάποια μαύρα μεροκάματα σε καφέ, μπαρ, ταβέρνες και ουζερί.

Τα συγκεκριμένα φαινόμενα και οι δεδομένες συμπεριφορές δεν θα έπρεπε να αφορούν μια χώρα σε βαθιά οικονομική ύφεση και κοινωνική κρίση, η κοινωνία της οποίας θέλει πραγματικά να ανακάμψει.

Προφανώς στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία ζούμε κάτι διαφορετικό! Το βέβαιον είναι ότι κάθε μέρα αποδεικνύεται πως το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας παραμένει πολιτικό, υπό την έννοια της κακής νοοτροπίας, την οποία οι επιεικείς χαρακτηρίζουν ελληνική ιδιοτυπία (!). Όσοι αντιλαμβάνονται διαυγέστερα τα πράγματα φεύγουν στο εξωτερικό προς αναζήτηση μιας καλύτερης μοίρας ή το παλεύουν στο εσωτερικό με όλες τους τις δυνάμεις, χωρίς όρους και προϋποθέσεις.

Οι υπόλοιποι απλώς βουλιάζουν στη μιζέρια μιας καθημερινότητας. Ως δήθεν… ψαγμένοι υποστηρίζουν ότι «η ζωή πάει πάντα μπροστά», κάτι που ισχύει στον ιστορικό χρόνο που έχει διαφορετικές διαστάσεις, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο από χρόνο σε χρόνο και από δεκαετία σε δεκαετία. Έτσι σαν γνήσιοι μοιρολάτρες ανατολίτες αναμένουν μια ανώτερη δύναμη να διορθώσει τα πράγματα – φυσικά προς την κατεύθυνση που οι ίδιοι επιθυμούν.