Log in
A+ A A-

Αν η Αραβέλλα ζούσε στην Ελλάδα...

Του Χριστόδουλου Αθανασάτου

«Είναι σημαντικό για εμάς ότι θα έχουμε ένα καλό νοσοκομείο στην Αστόρια. Όταν, κάποτε, ο πατέρας μου υπέστη καρδιακό επεισόδιο, αναγκαστήκαμε να τον πάμε στο Mount Sinai του Μανχάταν. Και, δυστυχώς, αυτό συμβαίνει κάθε μέρα εδώ».

Χρησιμοποιώντας το παραπάνω προσωπικό βίωμα, η, ελληνικής καταγωγής, Πολιτειακή Σύμβουλος της Νέας Υόρκης, Αραβέλλα Σιμωτά, τόνισε πόσο σημαντική είναι η επικείμενη ανέγερση της πλήρους εξοπλισμένης νοσηλευτικής μονάδας του Mount Sinai στην καρδιά της Αστόρια. Είχε προηγηθεί, με κάθε επισημότητα, η τελετή θεμελίωσης του νέου κτιρίου, παρουσία των πλέον επισήμων προσκεκλημένων. Μια τελετή που, καθ' όλη την διάρκειά της, ήταν για μένα ένα deja vu: Πόσοι ανάλογοι χώροι δεν θεμελιώθηκαν στην Δ. Ελλάδα, κατά την διάρκεια της επαγγελματικής θητείας μου; Πόσες φορές δεν είδα φτυάρια, αγιασμούς ή, ακόμη, και εγκαίνια;

Η οικογένεια της Αραβέλλας προέρχεται από την ευρύτερη περιοχή της Δ. Ελλάδας (Κεφαλονιά), αλλά η ίδια γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη. Λογικό είναι κάποια πράγματα να την ξενίζουν: Δεν είναι δυνατόν, εν έτει 2013, η Αστόρια να μην διαθέτει ένα πλήρως εξοπλισμένο νοσοκομείο. Πολλώ δε μάλλον, οι ασθενείς να μεταφέρονται σε αντίστοιχα νοσηλευτικά ιδρύματα στο Μανχάταν, διανύοντας απόσταση από 20 λεπτά έως μισής ώρας. Δεν έχει άδικο, λέει κάτι αυτονόητο. Ή μήπως ξεχάσαμε ακόμη και αυτό;

Κάπου εδώ λοιπόν, αρχίζουν και πάλι οι συνειρμοί. Με το μυαλό ακόμη στην Ελλάδα – άλλωστε δεν έχω συμπληρώσει ούτε χρόνο στη Νέα Υόρκη – άρχισα να αναλογίζομαι τι θα συνέβαινε εάν ο πατέρας της Αραβέλλας είχε υποστεί καρδιακό επεισόδιο ενώ βρισκόταν στην πατρίδα του. Θα αρκούσε μια απόσταση Αστόρια – Μανχάταν για να εξασφαλίσει σοβαρή ιατρική φροντίδα; Θα ήταν σίγουρος ότι θα του παρέχονταν οι ανάλογες υπηρεσίες εάν έφτανε στο αντίστοιχο νοσοκομείο; Θα χρειαζόταν ή όχι περισσότερα από ένα ταξίδι για να βρει το κατάλληλο νοσοκομείο; Ή, μήπως, θα μπορούσε να μείνει ήσυχος για το εάν θα έφτανε ασθενοφόρο στην ώρα του; Δεν βάζω στην «υπόθεση εργασίας» άλλα δεδομένα, όπως ενδεχόμενες απεργίες, έλλειψη αντίστοιχων ιατρικών ειδικοτήτων και άλλα «απίστευτα και ελληνικά» στον χώρο της Υγείας.

Σε ό,τι αφορά στο business plan, κάθε σύγκριση προκαλεί μελαγχολία: Οι υπεύθυνοι του Mount Sinai εξασφάλισαν χορηγίες - μεταξύ των οποίων και του Ιδρύματος "Σταύρος Νιάρχος" - και πήραν την απόφαση να γκρεμίσουν την αντίστοιχη πτέρυγα προκειμένου να ανοίξουν τη νέα. Από την πλευρά του, ο ανάδοχος έχει παραδόσει χρονοδιάγραμμα βάσει του οποίου το κτίριο θα έχει ανεγερθεί μέχρι το 2016. Παράλληλα, υπολογίζεται ότι θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, ενώ και η ίδια η κατασκευαστική διαδικασία θα συνεισφέρει τα μέγιστα στην τοπική οικονομία.

Τι έχουμε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού; Βάζω ως πρώτο, χρονικά, παράδειγμα, μια περίπτωση σαν το Νοσοκομείο Πύργου. Εγκαινιάστηκε πριν από μια δεκαετία, παρουσία του τότε Πρωθυπουργού, Κώστα Σημίτη. Ένα νοσηλευτικό ίδρυμα με υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις, αρκετά κρεβάτια αλλά με μια μικρή παράλειψη: Χωρίς το ανάλογο ιατρικό προσωπικό. Αυτό μάλλον δεν θεωρήθηκε απαραίτητο. Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, στην ιδιαίτερη πατρίδα μου (Πάτρα) έχουμε ένα νοσοκομείο το οποίο δεν γκρεμίστηκε, αλλά υπέστη φθορές από σεισμό: Το Νοσοκομείο «Άγιος Ανδρέας». Αμέσως, η τότε ηγεσία του Υπουργείου Υγείας προανήγγειλε άμεση αποκατάσταση των ζημιών. Από τότε (2008) πέρασαν... μόλις πέντε χρόνια (!) και το παλιό κτίριο ακόμη περιμένει. Οι συνέπειες ήταν οδυνηρές, πιθανότατα κόστισαν ζωές και, σε κάθε περίπτωση, μια τεράστια υποβάθμιση του συστήματος Υγείας μιας ολόκληρης περιοχής.

Δεν ξέρω αν το νέο κτίριο του Mount Sinai θα είναι έτοιμο πριν... το παλιό κτίριο του «Αγίου Ανδρέα», ούτε εάν η τελετή θεμελίωσής του ήταν τόσο ίδια με αντίστοιχες στην Ελλάδα. Θα αναφέρω απλώς την αίσθησή μου ότι υπάρχει μια τεράστια διαφορά: Στην περίπτωση του Mount Sinai εκτός από τα θεμέλια που μπήκαν και τις κορδέλες που θα κοπούν, στο τέλος θα υπάρξει και νοσοκομείο.