Log in
A+ A A-

Να λέμε και κανένα "Καλό Ταξίδι" - του Χριστόδουλου Αθανασάτου

Η μεγαλύτερη νίκη τους θα είναι να σε κάνουν να ζεις με τον φόβο.  Ιδίως όταν το καταφέρνουν υποσυνείδητα, προσπερνώντας την (κοινή) λογική σου.  Ο δημοσιογράφος Χριστόδουλος Αθανασάτος γράφει για μια προσωπική εμπειρία με αφορμή το (διαφαινόμενο) τρομοκρατικό χτύπημα στις αιγυπτιακές γραμμές.

Όταν ξεκίνησα τα υπερατλαντικά ταξίδια, πάντα μου άρεσε η διαδικασία. Τουλάχιστον όταν πήγαινα στον τόπο αναψυχής: Τρελαινόμουν όταν έφτανα στο «Ελ. Βενιζέλος». Παρατηρούσα βήμα προς βήμα τους άλλους ταξιδιώτες, ιδίως τις καλλίγραμμες νεαρές, όπου κι αν ταξίδευαν. Αμπελοφιλοσοφούσα ότι είναι «οι μοναδικοί άνθρωποι που μάλλον δεν θα ξαναδούμε ποτέ στην ζωή μας». Στο αεροπλάνο είχα καταστρώσει ολόκληρο σχέδιο για το πώς θα περάσουν οι ώρες χωρίς να βαρεθώ. Δεν είχε σημασία αν ήταν απευθείας ή ενδιάμεσος. Το ταξίδι πάντα κυλούσε ευχάριστα. Από το JFK προς Αθήνα, η επιστροφή είχε ένα σφύξιμο στην καρδιά. Αλλά και πάλι, το αεροπλάνο για 8-10 ώρες δεν με ενοχλούσε. Το εκλάμβανα ως συνέχεια της εμπειρίας.

Τα χρόνια πέρασαν, οι προορισμοί αναψυχής – ρουτίνας αντιστράφηκαν, τα συναισθήματα έγιναν εντονότερα (όταν ένας τόπος είναι ταυτόχρονα σπίτι σου και σημείο διακοπών είναι ακόμη πιο δύσκολο να φεύγεις και ακόμη πιο όμορφο να τον επισκέπτεσαι) αλλά το αεροπλάνο ακόμη μου άρεσε. Ποτέ δεν φοβήθηκα. Μέχρι να συμβεί κάτι και να γυρίσει ο διακόπτης.

Μάρτιος 2016, επέστρεφα στη Νέα Υόρκη με τις Ρωσικές αερογραμμές. Είχε προηγηθεί μια σύντομη επίσκεψη στην Ελλάδα, αλλά και μια τρομοκρατική επίθεση στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών δυο ημέρες πριν. Στο "Ελευθέριος Βενιζέλος", τα λαγωνικά διερευνούσαν μια φάρσα για βόμβα.  Στο ρωσικό αεροδρόμιο, τα μέτρα ασφαλείας ενισχυμένα. Δεν ξέρω αν ήταν πάντα έτσι ή έγιναν πιο αυστηρά λόγω του συμβάντος. Στο αεροπλάνο όλα ήσυχα. Μέχρι που «συνέλαβα» τον εαυτό μου να κάνει ενστικτώδεις σκέψεις πριν αναχωρήσουμε.

«Αυτός απέναντι... Λίγο περίεργα δεν κοιτάει δεξιά και αριστερά; Γιατί ταξιδεύει μόνος του; Ή εκείνος από εκεί;». Εγώ, που γνωρίζω τις διαδικασίες εκ των έσω και τάσσομαι κατά των στερεοτύπων, ξαφνικά είχα μπει στο «τρυπάκι» να δημιουργώ υπόπτους τρομοκρατίας. Μια χαζή σκέψη. Γρήγορα ηρέμησα και το ξέχασα. Εξάλλου τα ταξίδια με τέτοια αεροσκάφη μού αρέσουν.

Καθώς παρακολουθούσα ταινία, ξαφνικά αρχίζουν οι αναταράξεις. Δεν δίνω σημασία. Συνέχεια γίνεται. Άλλωστε, σπανίως αυτές οι αναταράξεις είναι ανησυχητικές. Μήπως θα ήταν χαλαρές οι αεροσυνοδοί εάν κινδυνεύαμε;

Ξαφνικά, οι αεροσυνοδοί που μοίραζαν αναψυκτικά, τραβάνε κακήν κακώς το τραπέζι και μπαίνουν μέσα. Η κοπέλα στο μπροστά κάθισμα είχε καλύψει το πρόσωπο με τα χέρια της. Μια άλλη παραδίπλα σαν να προσευχόταν. Οι αναταράξεις συνεχίζονταν. Κανείς δεν μιλούσε. Οι περισσότεροι κοίταζαν ο ένας τον άλλον.

«Είναι φυσιολογικό αυτό;», γύρισα και ρώτησα την διπλανή μου. Μια κοπέλα μικρότερη από εμένα, πιθανόν με πολύ λιγότερα μακρινά ταξίδια. Διάβαζε ατάραχη το βιβλίο της. «Ναι», απαντάει, και συνέχιζε να διαβάζει. Έκανα τον σταυρό μου. Ναι, τον σταυρό μου. Δειλά – δειλά βέβαια, λίγο αργότερα οι αεροσυνοδοί ξαναβγήκαν. Μετά ξανακάθισαν. Άρχισαν πάλι οι αναταράξεις, αλλά το σκέφτηκα λίγο καλύτερα και δεν έδωσα σημασία. Απλώς, αναρωτιόμουν τι ακριβώς είχα πάθει.

Από το 2008 μέχρι σήμερα, έχω μπει σε 15 αεροπλάνα για υπερατλαντικά και 9 μικρότερα για τους ενδιάμεσους σταθμούς. Συνολικά σε 24. Ποτέ δεν φοβήθηκα σε χειρότερες αναταράξεις, ποτέ δεν κοίταξα με υποψία τους γύρω μου. Κι ενώ είχαν προηγηθεί οι δίδυμοι πύργοι, οι Μαλαισιανές αργότερα και άλλες περιπτώσεις.

Χτυπάω ξύλο και ασφαλώς εύχομαι οι τρομοκράτες να μην με πετύχουν σε ταξίδι ή σε αυτήν την όμορφη πόλη, που αποτελεί νούμερο ένα στόχο.  Κανέναν να μην πετύχουν. Στατιστικά, οι πιθανότητες σε ατομικό επίπεδο είναι με το μέρος μας. Πόσο άτυχος πρέπει να είσαι να βρεθείς στον λάθος χώρο την λάθος στιγμή; Η ιστορία μου όμως είναι μια ένδειξη:  Σε ένα ποσοστό, τον στόχο τους τον πέτυχαν. Έβαλαν τον τρόμο στην καθημερινότητά μας. Αν και προσωπικά δεν νομίζω να μου στερήσουν λόγω φόβου τα ταξίδια μου στην πατρίδα, όποτε έχω την δυνατότητα.

Κουράγιο στους συγγενείς των επιβαινόντων. Κι αυτοί για ταξίδι πήγαν, από έλεγχο πέρασαν, καντήλια έριξαν (υποθέτω) στην καθυστέρηση αναχώρησης, φαγητό έφαγαν στο αεροπλάνο, ταινία έβλεπαν για να μην βαρεθούν.

Όσο για εμάς; Ας εκτιμήσουμε πόσο σημαντική είναι η ευχή «Καλό ταξίδι» πριν φύγουμε και το τηλεφώνημα στους οικείους ότι φτάσαμε καλά, όταν φτάσουμε

Κοίτα που είναι ουσιώδη μερικές φορές αυτά τα τυπικά!