Logo
Print this page

Αφιέρωμα: Ο Έλληνας βετεράνος του Βιετνάμ που έγινε Ιερέας - O πόλεμος, οι μηχανές και οι... Ghost Hunters

Η ζωή του θυμίζει σενάριο κινηματογραφικής περιπέτειας: Από το πεδίο μάχης του Βιετνάμ, στην σκηνοθεσία.  Από την σκηνοθεσία, στις μηχανές και την αντίδραση.  Από τις μηχανές, μέσα σε μια νύχτα παίρνει την μεγάλη απόφαση: Αφήνει τα πάντα για να γίνει ιερέας σε ελληνορθόδοξη Εκκλησία.   Το newgreektv.com ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής του π. Βασίλειου Μπασακύρου, ιερατικού προϊστάμενου του Ι.Ν. Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού στο Μανχάτταν.  Ένα κουβάρι που μπλέκεται μεταξύ των πεδίων μάχης του Βιετνάμ, τις προκλήσεις του «αμερικανικού ονείρου» και τους δεσμούς με την Ελλάδα και την Ορθοδοξία.

«Όταν πήγα στο Βιετναμ, ταξιδεύαμε με το καράβι για 35 ημέρες.  Κάθε βράδυ, σηκωνόμουν, ανέβαινα στο κατάστρωμα, κοίταζα πάνω και μιλούσα στον Θεό: Τον ρωτούσα: Γιατί πάω; Γιατί να πολεμήσω; Δεν ήξερα αν θα γυρίσω ζωντανός ή αρτιμελής.»  Με αυτά τα λόγια, ο π. Βασίλειος περιγράφει πώς ένοιωθε την περίοδο του ταξιδιού του για το Βιετνάμ, όταν, όπως και όλοι οι στρατιώτες, δεν γνώριζε αν θα επιστρέψει ζωντανός. 

Ο Βασίλης – ή Ουίλιαμ – Μπασακύρος, κατάγεται από την Καστοριά.  Παρότι έχει να πάει αρκετά χρόνια, διατηρεί επαφή με τους συγγενείς του, ενώ έχει πάντα και το πατρικό του σπίτι. 

«Η οικογένειά μου είναι Έλληνες.  Οι γονείς μου.  Οι ρίζες μου είναι ελληνικές.  Μπορεί να γεννήθηκα στην Αμερική, αλλά, ξεκαθαρίζω, το αίμα μου είναι ελληνικό.  Ο πατέρας της γιαγιάς μου λεγόταν Πάσχος (σ.σ. ο στρατηγός Πάσχος) και είχε πολεμήσει για την ελευθερία της Βορείου Ηπείρου.», δηλώνει κατηγορηματικά.  Ο προπάππους του λοιπόν πολέμησε στην Βόρειο Ήπειρο, ο π. Βασίλειος χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.   Όμως, ο πόλεμος, παραμένει πόλεμος.  Άλλωστε, όπως λέει και ο ίδιος, δεν υπάρχει «καλός πόλεμος».

«Κανένας πόλεμος δεν είναι σωστός.  Εκτός κι αν είναι για την Ανεξαρτησία και την Ελευθερία.  Γιατί ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος έγραψε ότι είναι καλό να πολεμάς για την πατρίδα:  Όταν όμως γυρίζεις από τον πόλεμο δεν θα κοινωνήσεις για τέσσερα χρόνια.  Για να καταλάβεις τι έκανες.  Ότι σκότωσες ανθρώπους.  Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει «δίκαιους» πολέμους και δεν αντιμετωπίζει τα πράγματα όπως τα αντιμετωπίζει η Καθολική Εκκλησία.  Όμως, μπορούμε να συγχωρεθούμε για ό,τι κάναμε στον πόλεμο.», αναφέρει με αρκετή δόση αυτοκριτικής.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟ ΒΙΕΤΝΑΜ

Ο Βασίλειος Μπασακύρος επελέγη για να στελεχώσει τον Αμερικανικό Στρατό στο Βιετνάμ το 1964, σε ηλικία 19 ετών.  Η θέση του ήταν μάχιμη, καθώς υπηρετούσε ως Μηχανικός, στο πλευρό της ομάδας Ναρκαλιευτών.  Πολλές φορές ήρθε αντιμέτωπος με τον κίνδυνο. 

«Δεν ήξερα αν θα γυρίσω ζωντανός ή αρτιμελής.  Το μόνο που ήξερα είναι  ότι ο Θεός είναι μεγάλος.  Την δεύτερη ημέρα που φτάσαμε είχα σκοπιά.  Ήταν νύχτα και είχε ομίχλη και σκοτάδι.  Ξαφνικά, κοιτάζω πάνω και βλέπω ότι η νύχτα έχει γίνει μέρα.  Είδα ένα μεγάλο φως και την θάλασσα σε μεγάλα κύματα.  Προετοιμάζομαι και περιμένω το ωστικό κύμα.  Έκανα την προσευχή μου.  Νόμιζα ότι θα έχω σκοτωθεί από την δεύτερη νύχτα.  Αλλά τελικά ο Θεός με προστάτευσε.  Στην αρχή πίστευα ότι ήταν μια μεγάλη βόμβα.  Όμως, την άλλη μέρα μάθαμε ότι ήταν δυο αεροπλάνα δικά μας,(σ.σ. ένα Β52 και ένα Bird Dog) τα οποία συγκρούστηκαν στον αέρα.», θυμάται χαρακτηριστικά, θέλοντας να τονίσει ότι οι κίνδυνοι ξεκίνησαν από  την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στο Βιετνάμ.

Το προσωνύμιό του στον στρατό ήταν «Ο Έλληνας».   Μια μέρα λοιπόν, ο «Έλληνας» της διμοιρίας έφτασε ένα βήμα πριν το θάνατο.  Ούτε ο ίδιος δεν μπορεί να καταλάβει πώς σώθηκε.

«Μια φορά εξερράγη μια νάρκη μπροστά μου και με πέταξε πέντε μέτρα πίσω.  Στην αρχή δεν γνώριζα εάν είχα ακόμη τα πόδια μου ή τα χέρια μου.  Δεν ήξερα καν αν ζω!  Για μια ολόκληρη εβδομάδα δεν άκουγα τίποτα.  Όμως στάθηκα τυχερός και δεν τραυματίστηκα σοβαρά.  Μετά από λίγες μέρες επανήλθα.  Ήμουν ξαπλωμένος ανάσκελα, δεν ένοιωθα τίποτα.   Έβλεπα τους φίλους μου οι οποίοι φώναζαν: «Έλληνα!!! Έλληνα!!! Είσαι καλά;».  Δεν μπορούσα όμως να τους ακούσω.  Παρά μόνο να διαβάσω το στόμα τους.  Κατάλαβα ότι δεν έπαθα κάτι σοβαρό, όταν παρατήρησα από το πρόσωπό τους πως ήταν ανακουφισμένοι.  Είχα γλυτώσει από θαύμα.»

Εκείνη την στιγμή, ο π. Βασίλειος ανοίγει το λαπτοπ και άρχισε να μου δείχνει κάποιες ομαδικές φωτογραφίες.  Τον ρώτησα πόσους φίλους έχασε στον πόλεμο.  Δεν έδωσε συγκεκριμένα νούμερα.

«Είχα φίλους που σκοτώθηκαν, έσωσα κάποια στιγμή δικούς μας.  Ήταν δύσκολα.»  και συνεχίζει:

«Μας έστελναν σε άλλες περιοχές για να υποστηρίξουμε και άλλες στρατιές και Σώματα που συμμετείχαν στον πόλεμο, όπως τις Ειδικές Δυνάμεις.  Ήμασταν μόνοι μας και ήταν πολύ επικίνδυνο».   

«ΒΑΣΙΛΗ, ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ»

Η περιπέτεια του Βιετνάμ έμοιαζε ατελείωτη.  Τελικά, ο Βασίλειος Μπασακύρος επέστρεψε στις ΗΠΑ τον Ιούλιο του 1967.  Οι συγγενείς του δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι γύρισε ζωντανός.  Ο ίδιος, ήξερε ότι η εφιαλτική εμπειρία θα τον σημάδευε για πάντα. 

«Είναι δύσκολο να γυρίσεις στην ζωή σου μετά από αυτήν την εμπειρία.  Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι οι γονείς και η οικογένειά μου με αγαπούσαν.  Όταν κατέβηκα από το αεροπλάνο, συγκεντρωμένος κόσμος μας έβριζε και μας έφτυνε.  Μας αποκαλούσαν “φονιάδες”.  Όμως, εγώ αυτό που ήξερα είναι ότι με κάλεσε η πατρίδα μου και πήγα να πολεμήσω.  Δεν πήγα να κάνω κάτι κακό ούτε να σκοτώσω κανέναν».

Για αρκετό καιρό, δεν μπορούσε να ξεπεράσει τις στιγμές του πολέμου.  Υπήρχαν ημέρες που… πεταγόταν, νομίζοντας ότι κάτι θα συμβεί.  Όπως το βράδυ της 4ης Ιουλίου,  Ημέρα της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας, όταν βρισκόταν σε σπίτι συγγενών του και άρχισε ρίψη πυροτεχνημάτων.  Ενστικτωδώς,  έπεσε κάτω από το τραπέζι για να προφυλαχθεί… από ρουκέτα.

«Τότε οι συγγενείς γύρισαν και μου είπαν: ‘Βασίλη, δεν είσαι πια στον πόλεμο.  Είσαι σπίτι΄»

Πάντως, αν και έζησε την φρίκη του πολέμου, δηλώνει ότι, αν υπήρχε σοβαρός λόγος, θα πήγαινε ξανά να πολεμήσει.

«Ακόμη κι αν γύριζε ο χρόνος πίσω, θα πήγαινα και πάλι.  Αγαπάω την Αμερική, αυτός είναι ο λόγος.  Δεν θα πήγαινα βέβαια να δώσω την ζωή μου για το τίποτα.  Αλλά σε αυτήν την περίπτωση έπρεπε να πάω.»

ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ… ΚΑΡΙΕΡΑ ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Ο Βασίλειος Μπασακύρος ασχολήθηκε με τα ηλεκτρονικά, που αποτελούσαν και ένα από τα βασικά πεδία γνώσης του.  Η ζωή κυλούσε κανονικά και ο μισθός ήταν σχετικά ικανοποιητικός.  Μέχρι που, μια μέρα, ένα τηλεφώνημα άλλαξε τα πάντα.

«Ήμουν πωλητής ηλεκτρικών ειδών για την Arrow Electronics.  Μετά από ένα χρόνο, κάποιος τηλεφώνησε στο αφεντικό μου και του ζήτησαν έναν νέο που έχει εμπειρία και έχει σπουδάσει το αντικείμενο για να δουλέψει για μια εταιρεία παραγωγής.  Ο εργοδότης μου ήταν καλός άνθρωπος.  Με έπιασε και μου είπε ότι υπάρχει μια καλή δουλειά για μένα.  Ξεκαθάρισε ότι εάν έμενα στην δουλειά που έκανα δεν θα κέρδιζα πολλά χρήματα.  Τόνισε, όμως, ότι αν πήγαινα σε εκείνη την δουλειά θα ικανοποιούσα τις φιλοδοξίες μου.» θυμάται ο Μπασακύρος, που τονίζει ότι επρόκειτο για μια κίνηση σπάνια για εργοδότη.

Έκτοτε, ξεκινάει δειλά – δειλά μια σταδιοδρομία σε τηλεοπτικές παραγωγές.  Με την πάροδο των ετών, ο Βασίλειος ακούγεται στην αγορά και γίνεται από τα πιο περιζήτητα ονόματα για τηλεοπτικά συνεργεία εκπομπών.

«Η πρώτη εταιρεία ήταν η TVMI.  Ταξίδεψα σε ολόκληρη την Αμερική.  Συνεργάστηκα με μεγάλες εταιρείες.  Κάναμε πολλά πράγματα.  Οργανώναμε τεχνικά μεγάλες παραγωγές, εγώ έκανα μοντάζ, ήχο, οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς. Είχα εμπλακεί σε γνωστές πρωινές και απογευματινές εκπομπές.   Σκέψου ότι μιλάμε για τηλεόραση του 1969».

Η καριέρα του περιελάμβανε συνεργασίες με μεγάλα δίκτυα (WPIX, NBC, CBS) και στην συνέχεια ήρθε η συνεργασία με την Reeves.  Ο ίδιος ταξίδεψε παντού.  Αρχικά σε πολλά μέρη της Αμερικής και στην συνέχεια σε διάφορα μέρη του κόσμου.  Θυμάται, μάλιστα, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε όταν οργάνωσε μια παραγωγή του CBS για ένα αθλητικό γεγονός στην Πολωνία. 

«Είχαμε στείλει ένα συνεργείο στην Πολωνία για μια αθλητική διοργάνωση (σ.σ. προολυμπιακό τουρνουά) και ήθελαν 2.5 εκατομμύρια δολάρια για να επιτρέψουν στο CBS να πάρει πίσω τον εξοπλισμό του στην Αμερική.  Τα τηλεοπτικά συνεργεία είχαν από πάνω τους την KGB που τους έβαζε περιορισμούς στο τι θα τραβήξουν.  Δύσκολη εμπειρία

Ο Βασίλειος Μπασακύρος ασχολήθηκε με την τηλεόραση για περίπου 13 χρόνια.   Παρέμεινε όμως ένας άνθρωπος που κινείται με το συναίσθημα.  Είχε, λοιπόν, ένα άλλο πάθος: Τις μηχανές, για χάρη των οποίων είπε «όχι» σε μια μεγάλη επαγγελματική ευκαιρία.

«Μετά από 13 χρόνια, έγινα πολύ γνωστός στην βιομηχανία της τηλεόρασης, είχα γυρίσει σειρές, διαφημίσεις και με επιδοτούσαν μεγάλες εταιρείες για να ανοίξω το δικό μου στούντιο.  Είχα γίνει πολύ γνωστός, γιατί , εκτός των άλλων,  έκανα τα πάντα μόνος μου.  Ήμουν καλός κάμεραμαν και τεχνικός.  Με πλησίασαν τότε από μια μεγάλη εταιρεία.  Μου είπαν «Σου δίνουμε 3-4 εκατομμύρια δολάρια και θα δουλεύεις αποκλειστικά για εμάς, θα μας γυρίζεις διαφημίσεις».  Είπα όχι, και τελικά αποφάσισα να εγκαταλείψω την τηλεόραση.  Τότε έκανα το νέο μου βήμα και αποφάσισα να ασχοληθώ με τις μηχανές.».

ΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΡΑΣΟ

Αν και θρησκευόμενος κατά βάθος, ο Μπασακύρος έδινε πάντα την αίσθηση του… «περπατημένου».  Οι εμπειρίες που συνέλεξε στον πόλεμο και την τηλεόραση σε συνδυασμό με την… αντιδραστική φύση που τόνιζε το πάθος για τις μηχανές, του έδιναν ένα διαφορετικό προφίλ: Κοινωνικός, με άποψη, με την σύντροφό του.  Ίσως για αυτούς που τον ήξεραν ως επαγγελματία να μην περνούσε ποτέ από το μυαλό ότι ο άνθρωπος αυτός θα γινόταν ιερωμένος και, μάλιστα, στην – πιο συντηρητική από την Καθολική – Ορθόδοξη Εκκλησία.

«Πάντα μέσα μου ήταν ο ιερέας», θα απαντήσει, εξιστορώντας ότι όλα άλλαξαν για αυτόν το βράδυ που πέθανε ο πατέρας του, όταν, στα δικά του τα μάτια, βίωσε ένα θαύμα.

«Όταν πέθανε ο πατέρας μου, πήγαμε με την μητέρα μου στην αίθουσα αναμονής.  Εγώ περίμενα καπνίζοντας.  Η μητέρα μου καθόταν κοντα σε μένα.  Όταν άναψα το τσιγάρο, αισθάνομαι ζέστη, λέω στην μητέρα μου «έχει ζέστη;»  Κάποια στιγμή ένοιωσα το σώμα μου σαν να ήταν στον αέρα.  Όσο ένοιωθα αυτήν την ζέστη, ακούω :«Βασίλη, σ’αγαπώ πολύ, εσένα, την μητέρα σου, την αδελφή σου και όλο τον κόσμο.  Άφησε το μαγαζί σου, την μητέρα σου και να παντρευτείς την Εκκλησία». Σιγά, σιγά η ζέστη άρχισε να φεύγει και εγώ βρέθηκα και πάλι κάτω.  Κοιτάζω έξω.  Το τσιγάρο είχε καεί στο χέρι μου.  Μπορεί και να διήρκησε πέντε λεπτά, αλλά εμένα μου φάνηκε ότι ήταν δευτερόλεπτα.  Κοιτούσα έξω προς το Μπρούκλυν Κόλετζ. Είδα στον ουρανό έναν μεγάλο σταυρό.   Μου φάνηκε πως είδα ένα σύννεφο με ήλιο μέσα στη νύχτα.  Μια αχτίδα ηλίου και τις κεραίες σαν σταυρούς!», περιγράφει παραστατικά αυτό που θεωρεί ότι είδαν τα δικά του τα μάτια, το οποίο ήταν αρκετό για να τον κάνει να εγκαταλείψει τα πάντα και να στραφεί στην Εκκλησία.

«Πήγα στο Όρος Σινά, δυο φορές, για έξι μήνες το 1989 και την δεύτερη φορά, το 1993 για ενάμιση μήνα» αναφέρει.

ΤΟΝ ΗΘΕΛΑΝ ΓΙΑ… ΤΗΛΕ-ΕΞΟΡΚΙΣΤΗ ΣΤΟΥΣ GHOST HUNTERS!

Αν και ιερέας, ο π. Βασίλειος Μπασακύρος παρέμεινε ευυπόληπτος στους κόλπους της Αμερικανικής τηλεόρασης.  Έτσι, βρέθηκε στο στόχαστρο της παραγωγής του Ghost Hunters, μιας σειράς με αυτοτελή μίνι ντοκυμαντέρ εξορκισμών, όπου του κατατέθηκε πρόταση να γίνει ο τηλεοπτικός ιερέας!

«Μου έκαναν πρόταση για το Ghost Hunters για να κάνω τους εξορκισμούς, αλλά δεν μου έδωσε άδεια ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος.  Έτσι, τους είπα ότι δεν μπορώ να υπογράψω».

Για το τέλος, τον ρωτήσαμε πώς απαντάει στο γεγονός ότι ιερείς όπως ο ίδιος, που είναι γεννημένοι στην Αμερική, δέχονται επικρίσεις επειδή τελούν την Λειτουργία τόσο στα ελληνικά όσο και στα αγγλικά.  Στο ερώτημα αυτό είναι ξεκάθαρος: Η Ορθοδοξία δεν είναι μόνο για τους Έλληνες και τους ελληνοαμερικανούς.

«Σε όσο μεγαλύτερη επαφή έρχεται ένας Αμερικανός με την Ελληνορθόδοξη Εκκλησία, τόσο πιο πολύ ασπάζεται τις Αρχές της.  Δεν ισχύει μόνο για τους ελληνικής καταγωγής Αμερικανούς αυτό.  Έχω περιπτώσεις Μορμόνων, Ινδουιστών και άλλων που παρακολουθούν τα Ορθόδοξα Μυστήρια και τελικά αντιλαμβάνονται ποιο είναι το αληθινό νόημα του Χριστιανισμού.  «Το Φως το Αληθινό».  Είναι πολύ ισχυροί οι δεσμοί που μπορούν να αναπτύξουν οι Αμερικανοί με την Ορθόδοξη Εκκλησία.»

© 2012 - 2022 NewGreekTV.com

Website Design