Μεταξύ μας είμαστε διαφορετικοί: Πάντα ίδιοι...
- Written by C.Athanasatos
Του Χριστόδουλου Αθανασάτου
Είναι νωρίς το απόγευμα και ο καιρός είναι καλός. Περπατώ περίπου πέντε λεπτά να βρω την πλησιέστερη καφετέρια. Στα τραπέζια κυριαρχει ως επί το πλείστον ο φραπές και οι πελάτες είναι νεαρής ηλικίας. Τάβλι δεν παίζουν, έχουν όμως όλο το πακέτο που θα περίμενα: Η οικεία προσφώνηση που αρχίζει από «μ....» κυριαρχεί. Στις δέκα λέξεις, οι τρεις είναι «ρε». Και οι πολύβουοι δρόμοι αποτελούν απλώς το φόντο: Κανείς δεν ασχολείται, όταν πρέπει να πιει τον καφέ του.
Ξαφνικά, ο θόρυβος γίνεται πιο έντονος. Ακούγονται κόρνες, σαν κάποιος να παντρεύεται. Δεν είναι το αυτοκίνητο της νύφης, ούτε καν κάποιοι Έλληνες. Είναι Βόσνιοι. Έχουν βγάλει την σημαία της χώρας τους και πανηγυρίζουν την πρόκριση σε βάρος της εθνικής μας. Περνούν μπροστά από την καφετέρια. Οι Έλληνες τους κοιτάνε με μισό μάτι, αλλά δεν πτοούνται. Συνεχίζουν και πίνουν τον καφέ τους. Το ίδιο και εγώ, αν και μέσα μου το πήγα λίγο παραπέρα. «Γατάκια, όταν εμείς σηκώναμε το Euro εσείς δεν ξέρατε τι σημαίνει πρόκριση» ή «προκριθήκατε μια φορά και προκαλείτε;», σκέφτηκα, μεταξύ σοβαρού και αστείου.
Πήρα τον καφέ μου σε πλαστικό ποτήρι και ξεκίνησα την επιστροφή προς το γραφείο. Περπατάω σκεπτικός. Δυο Έλληνες είναι σταματημένοι και συζητάνε. Φωνάζουν δυνατά, όπως γίνεται συνήθως. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι έλεγαν. Περπατάω άλλα τρία βήματα: Ένας Κινέζος μιλάει στο τηλέφωνο. Λίγο πιο μπροστά άλλος ένας Έλληνας. Και, ξαφνικά, ο Βόσνιος κορνάρει πάλι με το αμάξι.
Πίνω μια τζούρα από το καπουτσίνο και προχωράω στην πόρτα. Προς στιγμήν, λόγω καιρού και...καφέ, νόμιζα ότι περπατούσα στην οδό Αγίου Ανδρέου της Πάτρας. Η πινακίδα λέει Steinway St. και 31η Λεωφόρος. Λίγο νωρίτερα, βρισκόμουν στην – ελληνικότατη – 30η Λεωφόρο: Οι Βόσνιοι «τόλμησαν» να πανηγυρίσουν τη νίκη τους επί της Ελλάδας στην «φωλιά του λύκου». Σχεδόν όλοι, όμως, έδειξαν αδιαφορία, αν και βρίσκονταν σε στέκι που γνωρίζει καλά από μπάλα.
Τι νόημα είχε όλο αυτό; Η εύκολη απάντηση θα ήταν απλώς προσπάθησα να περάσω το αυτονόητο ότι «στην Αμερική δεν περνάνε οι μαγκιές». Δεν είναι αυτή η προσέγγισή μου, αν και εν μέρει ισχύει. Το σκεπτικό μου είναι πως, ένας άνθρωπος που μιλάει ελληνικά, συννενοείται στα αγγλικά, προχωράει στον δρόμο και ακούει Κινέζικα και τον σερβίρουν Πορτορικάνοι, έχει εντάξει στην καθημερινότητά τον σεβασμό της διαφορετικότητας. Δεν θα μαχαιρώσει τον Αλβανό που πανηγυρίζει στην Ζάκυνθο, όπως δεν πέταξε κανένα πλαστικό μπουκάλι με νερό στον Βόσνιο που κουνούσε προκλητικά – και στοχευμένα - την σημαία στους θαμώνες των ελληνικών καφέ. Είναι ο Έλληνας που έχει μάθει διαφορετικά.
Ποιος είναι αυτός ο Έλληνας; Μπορεί και εγώ, μπορεί και κάποιος άλλος. Αυτός που σε δυο – τρεις εβδομάδες, στην ελληνική καφετέρια, ίσως πιαστεί στα χέρια με οπαδό της αντίπαλης ομάδας παρακολουθώντας το ντέρμπυ Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός, επειδή πανηγύρισε. Κι ας ξέρει ότι «στην Αμερική δεν περνάνε οι μαγκιές». Μεταξύ μας, άλλωστε, όλα επιτρέπονται. Σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου.
