ΟΣΦΠ 91 ετών

Στην επίσημη ιστοσελίδα της ΠΑΕ υπάρχει αναφορά στη σημερινή επέτειο και γίνεται λόγος για 91 χρόνια δόξας και υπερηφάνειας:

«Συνίσταται εν Πειραιεί υπό τον τίτλον «Ολυµπιακός Σύνδεσµος Φιλάθλων Πειραιώς» Σωµατείον, ούτινος σκοπός είναι η ανάπτυξις της σωµατικής αγωγής παρά τη νεολαία και η κατά πάντα φίλαθλον τρόπον εξύψωσις αυτής».

Είναι άγνωστο αν εκείνη η παρέα που έκανε την ιστορική συνέλευση στην ταβέρνα του Μοίρα, το 1925, και αµέσως μετά εξέδιδε καταστατικό, μέρος του οποίου λίγο πριν διαβάσατε, είχε έστω και την παραµικρή ιδέα ότι έγραφε ιστορία. Στόχος, όπως είπε ο Μιχάλης Μανούσκος, ήταν να δηµιουργηθεί ένας Σύλλογος που θ’ αποτελούσε έµπνευση για όλους τους Έλληνες. «Ολυµπιακός» το όνοµα και ο δαφνοστεφανωµένος έφηβος το έµβληµά του.

Τελικά δεν αποτέλεσε µόνο πηγή έµπνευσης ο Ολυµπιακός. Έγινε κάτι πολύ παραπάνω. Ήταν ο λόγος που οι οικονοµικά ασθενέστεροι περπατούσαν στο δρόµο µε το κεφάλι ψηλά. Περήφανα. ∆εν ήταν απλά η οµάδα τους αλλά τρόπος ζωής. Ένας Σύλλογος που προέρχεται από τον κόσµο, πορεύεται µαζί του και καταλήγει σ’ αυτόν. Ο Ολυµπιακός δεν είναι µία, ακόµα, οµάδα. Είναι πάνω από το ίδιο το παιχνίδι. Πιο έντονος και από τον ενθουσιασµό της νίκης. Τρόπος ζωής. Παράδειγµα για τους µαχητές της καθηµερινότητας. ∆εν παραδίνεται. Ξεπερνάει τα εµπόδια. Είναι Ολύµπιος. Είναι η ίδια η Ελλάδα. Είναι Ιδανικό. Είναι Θρύλος.

Γεννήθηκε στον Πειραιά, το 2ο µεγαλύτερο λιµάνι της Μεσογείου. Χιλιοτραγουδήθηκε στο: Όσο και να ψάξω δεν µπορώ να βρω άλλο λιµάνι. Ταξιδεύει σε όλο τον κόσµο τα Ολυµπιακά ιδανικά. Eµπνέει τους Έλληνες. Είναι στο µυαλό κάτι µαγικό.

Η κληρονοµιά είναι µεγάλη. Υποχρέωση να συνεχίσει ο Θρύλος σε ρότα επιτυχιών. Μεγάλη είναι και η ευθύνη για να µεταλαµπαδευτούν στις επόµενες γενιές τα Ολυµπιακά ιδανικά. Ο Ολυµπιακός είναι Θρύλος. Η δική µας Ολυµπιακή οικογένεια. Είµαστε νικητές. Ποτέ δεν σταµατάµε. Ποτέ δεν το βάζουµε κάτω. Συνεχίζουµε να ονειρευόµαστε!»

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Στις αρχές της δεκαετίας του ’20, στον Πειραιά υπήρχε και μια άλλη παράταξη, αποτελούμενη από τους Γιώργο Χατζηανδρέου, Χρήστο Πέππα και Κώστα Φερλέμη και είχε προχωρήσει στη σύσταση της ομάδας «Κεραυνός» που μετονομάστηκε τον Μάρτιο του 1924 σε «Γιανγκ Μπόις», από την οποία προέκυψε ο Εθνικός Πειραιώς! Έτι λοιπόν κανονίστηκε το πρώτο παιχνίδι ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τους «Γιανγκ Μπόις» για να βγει το «κουμάντο» του Πειραιά. Ως έδρα διεξαγωγής του αγώνα ορίστηκε η Αθήνα και το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Εκατοντάδες Πειραιώτες κατέφθαναν στην Αθήνα για το παιχνίδι, το τέλος του οποίου βρήκε νικητή τον Ολυμπιακό με 4-2. Δεν ήταν μόνο οι «Γιανγκ Μπόις» αυτοί που ένιωσαν στο πετσί τους την ισχύ του νεοσύστατου Ολυμπιακού, αλλά από το 1926 και έπειτα το ίδιο συνέβη με τον ΠΑΟΚ, τον Αρη, τον Ηρακλή και την ΑΕΚ. Ο μόνος που είχε γλιτώσει ήταν ο Παναθηναϊκός με τον οποίο ο Ολυμπιακός είχε αναδειχθεί ισόπαλος 3-3, παίζοντας με τους: Κλειδουχάκη, Αλεξάκη, Βασιλείου, Πεζώνη, Μιχάλη Λεκκό, Παναγιώτη Λεκκό, Βλάσση (αυτοκτόνησε τον Ιούνιο του 1927), Ντίνο, Γιώργο, Γιάννη και Βασίλη Ανδριανόπουλο.

Πάντως η πρώτη επίσημη εμφάνιση του Ολυμπιακού στα ελληνικά γήπεδα έγινε στις 30 Απριλίου 1925. Αντίπαλος η ομάδα του γαλλικού πολεμικού πλοίου «Ζαν Ντ’ Αρκ», η οποία ηττήθηκε με σκορ 5-0.

Οι ανεπανάληπτες επιτυχίες του 1931, κάνουν τον Ολυμπιακό τον φόβο και τον τρόμο για τους αντιπάλους του. Με τους Γραμματικόπουλο, τους αδελφούς Ανδριανόπουλους, τον Μ. Λεκκό, τον Κουράντη, τον Τερεζάκη, τον Πεζώνη, τον Ράγγο, τον Πανόπουλο, τον Κουράντη, τον Κορωναίο, τον Πανόπουλο, το Σοφρά, τον Χρυσαφόπουλο, τον Βοζικιάν, τον Γεωργουράκη, τον Γκίκα Δέδε, γράφει θριάμβους και κατακτάει το Πανελλήνιο πρωτάθλημα με 11 νίκες, 2 ισοπαλίες και 1 ήττα. Κερδίζει 3-1 τους Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, Άρη, Ηρακλή, ΠΑΟΚ, Απόλλωνα και 4-1 τον Εθνικό στο ντέρμπι του Πειραιά! Τα τρία γκολ απέναντι στις 6 ομάδες, αποτελούν πηγή έμπνευσης για τον Μίμη Βασιλειάδη να γράψει τους στίχους και τον Γιάγκο Λαουτάρη να συνθέσει τον πρώτο Ύμνο του Ολυμπιακού, που ακουγόταν όπου κι αν αγωνιζόταν η ομάδα. Ένας ύμνος που τον τραγουδούσαν οι παίκτες και οι φίλαθλοι μέσα και έξω από το γήπεδο με σφιγμένες γροθιές και δάκρυα στα μάτια. Ένας ύμνος που συγκινούσε, συγκλόνιζε και ηλέκτριζε ολόκληρη την Ελλάδα. Είχε γίνει της μόδας, ακουγόταν στα γραμμόφωνα, στα πάρτυ, στις εκδρομές, παντού. Αντηχούσε σε όλο τον Πειραιά, την Αθήνα. Ακόμα και στη Θεσσαλονίκη!