Μέρες δίχως αύριο - Ο Αντώνης Καρπετόπουλος αναλύει το "ναυάγιο" της Εθνικής

Περισσότερο από τη χθεσινή μέρα, και την ήττα της Εθνικής από την Βόρειο Ιρλανδία σε ένα από τα χειρότερα ματς της ιστορίας της, έχει ενδιαφέρον η επόμενη μέρα, δηλαδή το τι θα γίνει από εδώ και πέρα.

Τα τρία πρώτα ματς με τον Κλάουντιο Ρανιέρι στον πάγκο ήταν χρήσιμα για να γίνουν κατανοητά τα εξής:

Α) Η προηγούμενη ομάδα που πήγε στο μουντιάλ στηρίχτηκε πάρα πολύ στις πλάτες του Γιώργου Καραγκούνη και του Κώστα Κατσουράνη και δεν εννοώ μόνο αγωνιστικά: το κενό τους αυτή τη στιγμή μοιάζει γιγάντιο, ειδικά στα αποδυτήρια.

Β) Οι πιο πολλοί από τους παίκτες της ομάδας μοιάζουν να έχουν μείνει συναισθηματικά δεμένοι με τον προηγούμενο προπονητή και το τημ του. Ο Τοροσίδης, που ως αρχηγός έχει θάρρος, μίλησε για έλλειμμα ψυχής και η δήλωσή του μαρτυρά το κλίμα που υπάρχει. Η ομάδα είναι άψυχη και – προσθέτω εγώ – αυτό συμβαίνει γιατί η καρδιά της είναι αλλού. Είναι νομίζω φανερό ότι ο επικοινωνιακός ντόρος που έγινε για τη φυγή του Φύσσα κτλ, εξελίχτηκε σε άλλοθι για τους περισσότερους παίκτες: ποτέ δεν πρέπει να δίνεις σε μια ομάδα το άλλοθι της αποτυχίας κι εδώ δυστυχώς δόθηκε.

Γ) Υπάρχει ένας προπονητής που άλλα περίμενε και άλλα βρήκε. Ο Ρανιέρι νόμιζε ότι το μεγάλο του βιογραφικό θα ήταν αρκετό για να τον βοηθήσει να κερδίσει την ομάδα με το καλημέρα: δεν συνέβη. Η ενδεκάδα του ματς με τη Φινλανδία π.χ έχω την εντύπωση ότι δημιούργησε σε κάποιους παλιότερους κάμποση ανασφάλεια, η ανασφάλεια οδήγησε σε παράπονα κι αυτό φάνηκε στο ματς με την Βόρειο Ιρλανδία: να με κάψει ο Θεός, αλλά έχω την υποψία ότι κάποιοι απαίτησαν να παίξουν κι ο Ρανιέρι τους έκανε το κέφι για να μην τους χάσει.

Η χωρίς λογική ενδεκάδα (με την ταυτόχρονη παρουσία τεσσάρων παικτών στην επίθεση που δεν γυρνούσαν ποτέ) ήταν μια προσπάθεια να ηρεμήσουν τα αποδυτήρια, αλλά έτσι ομάδα δεν γίνεται. Αυτό μου μοιάζει το μεγαλύτερο λάθος του προπονητή ως τώρα: μεγαλύτερο και από την υπερεκτίμηση των κεντρικών αμυντικών του, που είναι καλοί παίκτες, αλλά όχι σούπερ σταρ. H Eλλάδα δεν έχει δεχτεί τυχαία γκολ σε όλα τα ματς των προκριματικών.

Δ) Όταν υπάρχει κακή αύρα ούτε ο Καραγκούνης δεν μπορεί ν αλλάξει το πράγμα. Η δική μου εντύπωση είναι ότι στο Ρανιέρι λείπει ένας Ελληνας συνεργάτης – κάποιος που να του εξηγήσει ότι ο Σάμαρης δεν είναι δεκάρι κι ότι ο Καρέλης δεν έχει παίξει ποτέ του δεξί εξτρέμ. Θα πει κάποιος πως αν δεν μπορεί να το καταλάβει από μόνος του υπάρχει πρόβλημα. Σωστό κι αυτό.

Λάθος όλη η αρχή

Αυτά τα τέσσερα στοιχεία συνθέτουν ένα μεγάλο πρόβλημα. Υπάρχει μια ομάδα που έχασε τους ηγέτης της, ένας προπονητής που μοιάζει να κάνει συμβιβασμούς μπας και κερδίσει τους παίκτες, μια παρέα που έμεινε με το μυαλό και την καρδιά στα προηγούμενα, μια ομοσπονδία που υπερεκτίμησε τον προπονητή χαλώντας το προηγούμενο τημ γιατί νόμιζε πως θα τον διευκολύνει και μια βαθμολογία κάκιστη σε ένα όμιλο, που φάνταζε εύκολος κι έχει γίνει Γολγοθάς. Η ερώτηση είναι πως από αυτό το φαύλο κύκλο βγαίνεις.

Το εύκολο είναι να διώξεις τον Ρανιέρι. Μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα: η Εθνική δεν παίζει ματς κάθε Κυριακή κι ο χρόνος την περίπτωση της είναι κάτι ολότελα διαφορετικό. Ο επόμενος προπονητής δεν θα είχε πάλι χρόνο στη διάθεσή του, θα πλήρωνε με λάθη ένα αρχικό διάστημα μαθητείας, θα αναλάβει με το άλλοθι ότι ο προηγούμενος έκανε μεγάλη ζημιά – τόση που αποδείχτηκε δύσκολο να τη διορθώσει. Είναι επίσης πιθανό να έμπλεκε κι αυτός με αυτή την παράξενη διπλή ανάγκη που έχει αυτή η ομάδα να (αυτό)ανανεωθεί και να διατηρήσει και τον κορμό της απείραχτο. Τέλος ειλικρινά δεν ξέρω ποια θα ήταν η αποδοχή του από τους παίκτες – όπως και να χει θα ήταν κι αυτός ένα ακόμα στοίχημα.

Και τι κάνουμε;

Ποια μπορεί να είναι η λύση; Καταρχήν ψυχραιμία. Πιθανότατα το καλύτερο θα ήταν να φώναζαν τον Ρανιέρι στην ΕΠΟ και να έκαναν μαζί του μια τίμια και ωραία συζήτηση. Πρώτον να του ζητούσαν να εξηγήσει τις επιλογές του – όλες τις επιλογές του: το τονίζω γιατί μερικές παίζουν κουτουλιές μεταξύ τους. Δεύτερον να του ζητούσαν να τους πει τι θέλει να κάνει τώρα που είδε ποιο είναι το υλικό. Τρίτον να ξαναέβλεπαν ψύχραιμα το τημ των συνεργατών του: δεν γίνεται π.χ να μην υπάρχει σε αυτό ένας Ελληνας βοηθός.

Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω ποια μπορεί να είναι η λύση. Μια ομάδα μπορεί να έχει και μια φθορά και να την πληρώσει με ένα αποκλεισμό οδυνηρό: θυμηθείτε ότι η Εθνική που κέρδισε το Euro του 2004 δεν πήγε στο μουντιάλ του 2006. Συμβόλαιο με τις παρουσίες στα τελικά δεν έχουμε κι αν υπάρχει μια υποχρέωση είναι αυτό που επεσήμανε ο Τοροσίδης, δηλαδή να δούμε στη συνέχεια λίγη ψυχή. Ωστόσο μολονότι δεν ξέρω το τι πρέπει να γίνει, έχω μια ιδέα για το τι δεν πρέπει να γίνει: δεν πρέπει ν αφήσουν το πράγμα έτσι ευελπιστώντας ότι μια νίκη με τα Φερόε θα αλλάξει ως δια μαγείας την κατάσταση. Ο στρουθοκαμηλισμός είναι τόσο κακή τακτική, όσο και οι ανακοινώσεις εναντίον δημοσιογράφων που χτυπάνε καμπανάκια συναγερμού βλέποντας το κακό να πλησιάζει.

Σας έγραφα πριν τα ματς με τη Φινλανδία και την Βόρειο Ιρλανδία ότι η κατάσταση των παικτών, ειδικά των δημιουργικών παικτών και των επιθετικών, είναι τόσο κακή, ώστε τα δυο ματς θα ήταν πολύ δύσκολα. Τώρα είναι απλό να πεις ότι με απόδοση σαν την χθεσινοβραδινή δεν θα κερδίσει η ομάδα ούτε τα Νησιά Φερόε. Ειδικά αν δεν προβληματιστεί για το τι συμβαίνει...

Sport24