Τα γλυπτά του Παρθενώνα είναι εθνικό θέμα

Ένα ανέκδοτο που κυκλοφορούσε τα χρόνια που ήμουν ανταποκριτής ελληνικών και κυπριακών ΜΜΕ στο Λονδίνου του Ηνωμένου Βασιλείου, ήταν ότι κάθε φορά που έρχονταν έλληνας αξιωματούχος στο Λονδίνο, ένα καμιόνι χωρίς διακριτικά περίμενε υπομονετικά έξω από το Βρετανικό Μουσείο. Για να παραλάβει τα γλυπτά. Για αυτό αναμένονταν ένα τηλέφωνο από την 10 Downing Street. Ανοησίες, φαντασιώσεις και αστικοί μύθοι.

Ανοησίες γιατί το Βρετανικό Μουσείο είναι ένας ανεξάρτητος θεσμός που διοικείται από Διοικητικό Συμβούλιο και δεν επηρεάζεται ευθέως από την κυβέρνηση. Συγχρόνως, φαντασιώσεις γιατί ο Σκωτσέζος αιώνιος Διευθυντής του Μουσείου είναι συνεπής στον εαυτό του: υπερασπίζεται το αρρωστημένο αποικιοκρατικό πνεύμα του χασάπη των Γλυπτών, του Λόρδου Έλγιν, Και τέλος, αστικός μύθος, διότι, όσες δημοσκοπήσεις να γίνουν όπως αυτή του Guardian, δεν ταρακουνιέται κανείς. Το ζήτημα είναι θεσμικό: Οι πρώην μεγάλες χώρες, οι αυτοκρατορίες θεωρούν ότι δικαιούνται να διαχειρίζονται παγκόσμια πολιτιστικά αντικείμενα.

Και εμείς τι κάνουμε; Πώς κινούμαστε; Η αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη πάλεψε ως δυναμική προσωπικότητα. Οι επόμενοι; Απλά, «πιπιλάγανε» τα ίδια και τα ίδια και ποτέ δεν προέβησαν σε μια ρεαλιστική πολιτική διαπραγμάτευση. Γιατί ακόμα και όταν εμφανώς μας αδικούν είμαστε οργανικά κακομοίρηδες.

Και τι προτείνω; Μια ουσιαστική, δυναμική αντιπρόταση προς την Βρετανική Κυβέρνηση με άξονα πίεσης την Ουνέσκο και την ΕΕ ειδικά τώρα που είμαστε προεδρεύουσα χώρα. Και μια προσπάθεια απομόνωσης του «αμετανόητου» Διευθυντή του Μουσείου. Στο ΔΣ του υπάρχουν και σοβαροί άνθρωποι, και φιλέλληνες.

Ο Τζορτζ Κλούνει έκανε ένα σημαντικό βήμα αλλά ήταν παράγωγο και των δικών του αναγκών για την προώθηση της ταινίας του. Όσο για τις γελοιότητες του Δημάρχου του Λονδίνου του παραθέτω τον τίτλο θεατρικού που παίζεται τώρα στην Αθήνα: «Ζητείται κλόουν κάποιας ηλικίας». Άλλωστε είναι ο ίδιος που έχει εξοργίσει ουκ ολίγες φορές του συμπατριώτες του. Τα αντανακλαστικά, λοιπόν, δεν είναι να καλούμε τον κ.Κλούνει στην Ελλάδα μόνο. Το σημαντικό είναι να μην κλείνουν οι απεργοί το Μουσείο για «έτσι τους αρέσει» και να μην κρεμάμε πανό ανορθόγραφα για μικροπολιτικούς λόγους. Συντονισμός, στρατηγική και εθνική ενότητα και όλα τα άλλα έρχονται. Και στην Βρετανία, την καρδιά της Ευρώπης, οι πλειοψηφία των ανθρώπων είναι σοβαροί.