25η Μαρτίου: Η παρέλαση, ο "Καρνάβαλος" και η είδηση της χρονιάς

Κάποιες χρονιές, είχε γίνει της μόδας το καθιερωμένο γκάλοπ – τεστ γνώσεων για το τι γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου. Τότε, έπρεπε να βρούμε τον πιο άσχετο: Να εμφανιστεί κάποιος, ιδίως νέος, που θα μπλέξει τους Ιταλούς με το 21 και τους Τούρκους με το 40 για να τον εκθέσουμε, να γελάσουμε και να εξάγουμε τον προβληματισμό. Αργότερα, διαδόθηκε ιδιαίτερα η παρακάμερα για τα μίνι και τα προκλητικά ντυσίματα των μαθητριών, που, με την ανάπτυξη του διαδικτύου εξελίχθηκε σε ένα περίεργο «οφθαλμόλουτρο» που, μην ξεχνάμε, εστιάζει σε ανήλικα κορίτσια. Και φτάσαμε, τελικά, στα σημεία των καιρών: Τις διαμαρτυρίες, της αποδοκιμασίες, τις μούντζες, τα χημικά της Αστυνομίας, τα βίαια επεισόδια, την διακοπή των παρελάσεων ή ακόμη και την αποχώρηση του Προέδρου της Δημοκρατίας από την εξέδρα των επισήμων.

Οι παραπάνω καταστάσεις, οδήγησαν σε έναν προβληματισμό σχετικά με το κατά πόσον οι παρελάσεις στην Ελλάδα θα πρέπει να συνεχιστούν ή να καταργηθούν. Η συζήτηση αυτή επανήλθε μετά την φετινή ντροπιαστική εικόνα στις παρελάσεις της Αθήνας, όπου οι Αστυνομικοί ήταν περισσότεροι από τους θεατές και άπαντες διαμαρτυρήθηκαν για τον αποκλεισμό του κοινού από την παρακολούθησή της. Για συγγνώμη: Αποκλείστηκε το κοινό; Μα, δεν πρέπει να καταργηθούν οι παρελάσεις "επειδή θυμίζουν χούντα"; Τις θέλουμε ή δεν τις θέλουμε; Ή μήπως δεν γνωρίζουμε τελικά;

Τον τελευταίο χρόνο δεν βιώνω αυτές τις καταστάσεις από κοντά, αφού, όντας μακριά πλέον, όταν μιλάω για παρέλαση εννοώ κυρίως αυτήν της 5ης Λεωφόρου του Μανχάτταν, ή, επιπλέον, και άλλων αμερικανικών πόλεων που δεν έχω επισκεφθεί μέχρι σήμερα. Ομολογώ ότι η δική τους εικόνα, στην πρώτη, περσινή επαφή, μου έκανε εντύπωση: Οι παρελαύνοντες δεν κινούνταν με στρατιωτικό βήμα, εκτός φυσικά από τους εύζωνες. Στην διοργάνωση λάμβαναν μέρος, εκτός από Συλλόγους, Ενορίες , ελληνικά σχολεία και ορισμένες επιχειρήσεις ή σύλλογοι που, με μια πρώτη ματιά, δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με αυτό που είχα συνηθίσει. Επίσης, με ξένισαν τα άρματα των συλλόγων και των ομοσπονδιών και εν γένει ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκε η εκδήλωση. Έκτοτε, έχω διαβάσει και ακούσει πολλές απόψεις για αυτό το στυλ των ομογενειακών παρελάσεων. Σκληρούς χαρακτηρισμούς, όπως «Καρναβάλια» ή πιο ήπιους, όπως «υπερβολές» ή «αμερικανοποιημένη εκδήλωση».

Επιστρέφω στο κομμάτι της δημοσιογραφικής ενασχόλησης. Ποια είναι η μεγαλύτερη διαφορά, πέρα από τα στρατιωτικά βήματα, τα άρματα, τις «χαριτωμενιές» και, φυσικά, ότι δεν βρίσκομαι στην Ελλάδα αλλά χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά; Τόσο στην περσινή μετάδοση, όσο και, πρώτα ο Θεός, στην φετινή, αυτό που με ενδιαφέρει να καλύψω δημοσιογραφικά είναι η παρέλαση ως εκδήλωση. Κι αυτό, προφανώς, είναι που ενδιαφέρει τους ομογενείς που θα κατέβουν στην 5η Λεωφόρο την Κυριακή: Η παρέλαση καθεαυτή, χωρίς κάποιες δευτερεύουσες σκέψεις, όπως για παράδειγμα η αποδοκιμασία ή διαμαρτυρία σε κάποιον πολιτικό. Μια διαδικασία, για χάρη της οποίας, καλώς ή κακώς, ένα κεντρικό σημείο του πλανήτη θα ντυθεί στα γαλανόλευκα και μια μεγαλούπολη θα πάρει χρώμα ελληνικό. Είτε με «Καρνάβαλους» είτε με «Τελάλη», όπως λέμε στην ιδιαίτερή μου πατρίδα.

Αναφορικά με το ύφος της παρέλασης, χωρίς να πιστεύω ότι δεν επιδέχεται βελτιώσεων ή παρεμβάσεων, θα υπενθυμίσω απλά το εξής: Η εκδήλωση αυτή πραγματοποιείται σε μια, κακά τα ψέματα, ξένη χώρα, με την δική της νοοτροπία και καθημερινότητα. Οι νεότεροι ή μεγαλύτεροι παρελαύνοντες, είναι, σε μεγάλο ποσοστό, γεννημένοι και μεγαλωμένοι εδώ. Αγαπούν την Ελλάδα, αλλά έχουν και άλλη πατρίδα, με δικούς της κώδικες επικοινωνίας, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Με βάση αυτούς τους κώδικες, το αμερικάνικο στοιχείο ήταν αναμενόμενο ότι θα παρεισφρήσει. Όπως έχει παρεισφρήσει και στην καθημερινότητα ακόμη και αυτών που το επικρίνουν. Πόσοι από αυτούς, όταν μιλάνε ελληνικά, δεν έχουν, αυθόρμητα ή επιτηδευμένα, κάποιο ίχνος του αμερικανικού επιτονισμού στην ροή της ομιλίας; Πόσοι από αυτούς δεν χρησιμοποιούν, μερικές φορές, και πάλι αυθόρμητα ή επιτηδευμένα, μια αμερικανική λέξη αντί για μια ελληνική; Πόσοι από αυτούς, τελικά, δεν νοιώθουν ότι τα χρόνια που μένουν εδώ άλλαξαν λίγο τον τρόπο σκέψης τους, είτε προς πιο εποικοδομητικές είτε πιο καταστροφικές κατευθύνσεις, σε σχέση με αυτό που τους προσέδιδε η Ελλάδα;

Το συμπέρασμά μου: Την 30η Μαρτίου, αυτές οι κάποιες χιλιάδες κόσμου στο κέντρο του Μανχάτταν, θα σηκώνουν ελληνικά σημαιάκια, θα συγκεντρωθούν σε ένα σημείο και θα γιορτάσουν, κατά κύριο λόγο, τον ελληνικό πολιτισμό και, το κυριότερο, θα κατέβουν με μοναδικό ενδιαφέρον την ίδια την παρέλαση, χωρίς να συζητάνε για επικείμενη κατάργησή της.  Όπως ίσως κάποιοι που τους "αφορίζουν" με περισπούδαστο ύφος "φιλόπατρη" από την άλλη άκρη του Ατλαντικού.