Του Χριστόδουλου Αθανασάτου

Είναι νωρίς το απόγευμα και ο καιρός είναι καλός. Περπατώ περίπου πέντε λεπτά να βρω την πλησιέστερη καφετέρια. Στα τραπέζια κυριαρχει ως επί το πλείστον ο φραπές και οι πελάτες είναι νεαρής ηλικίας. Τάβλι δεν παίζουν, έχουν όμως όλο το πακέτο που θα περίμενα: Η οικεία προσφώνηση που αρχίζει από «μ....» κυριαρχεί. Στις δέκα λέξεις, οι τρεις είναι «ρε». Και οι πολύβουοι δρόμοι αποτελούν απλώς το φόντο: Κανείς δεν ασχολείται, όταν πρέπει να πιει τον καφέ του.

Του Χριστόδουλου Αθανασάτου

Ήταν δεκαετία του '90. Ημέρα ψηφοφορίας, νομίζω Ευρωεκλογές. Η μητέρα μου έφερε σπίτι τα ψηφοδέλτια που δεν έριξε στην κάλπη, γιατί ήθελε να γράφει...τα ψώνια του σούπερ μάρκετ. Καθώς τα χάζευα, βρήκα κάποιο με μόλις έναν υποψήφιο, του κόμματος "Χρυσή Αυγή". Θυμήθηκα τότε, ότι μια καθηγήτρια Μουσικής, όταν τη ρωτήσαμε τι είναι Χρυσή Αυγή - γιατί είχαμε δει συνθήματα σε τοίχο - μας απάντησε "μια ναζιστική οργάνωση". Ακόμη και ως μαθητής Γυμνασίου είχα απορία: "και είναι στις εκλογές αυτοί;".