Απάντηση Παπανδρέου για το δημοψήφισμα και τα "γαλλικά" του Σαρκοζύ

Όπως αποσαφηνίζει ο κ. Παπανδρέου, η απόφαση για δημοψήφισμα δεν ελήφθη το 2010 καθότι δεν υπήρχαν τα χρονικά περιθώρια είτε για εκλογές είτε για δημοψήφισμα. «Πολύ απλά, δεν θα προλαβαίναμε να στήσουμε τον Μηχανισμό, πριν χρεοκοπήσουμε», αναφέρει χαρακτηριστικά ο πρώην πρωθυπουργός.

Αντίθετα, η απόφαση για προκήρυξη δημοψηφίσματος στα τέλη του 2011 ελήφθη έπειτα από μία σειρά γεγονότων που διαμόρφωσαν ένα κλίμα «που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σχεδόν έκρυθμο».

Βασικές συνιστώσες ήταν οι αποφάσεις Μέρκελ-Σαρκοζί στα τέλη του 2010, που εκτοξεύουν το κόστος δανεισμού της Ελλάδας, απομακρύνοντάς την από την προγραμματισμένη για το 2012 επιστροφή της στις αγορές, η στάση ορισμένων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, αλλά και η επιμονή του Αντώνη Σαμαρά να μη συναινέσει στο σχηματισμό μίας κυβέρνησης συνεργασίας.

Όπως σημειώνει ο κ. Παπανδρέου, σε ένα κλίμα όπου η εντείνεται η φημολογία για έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, ο κ. Παπανδρέου προϊδεάζει το καλοκαίρι του 2011 «όλους τους θεσμικούς Ευρωπαϊκούς παράγοντες, όπως και ηγέτες», και στη συνέχεια ανακοινώνει την απόφασή του.

Το ερώτημα του δημοψηφίσματος θα ήταν «Ναι η όχι στη συμφωνία, η εφαρμογή της οποίας εγγυάται την παραμονή μας στο ευρώ», με τον κ. Παπανδρέου να μένει σταθερός στην απόφασή του κατά τη Σύνοδο των Καννών.

Στο κείμενό του, ο κ. Ελενόπουλος ξεκαθαρίζει ότι η αντίδραση Σαρκοζί ήταν «έντονη» αλλά δεν υπήρξε ο «παραμικρός υβριστικός σχολιασμός». «Η Μερκελ, πιο ψύχραιμη, κατανόησε και στήριξε την πρόταση, ενώ στη συνάντηση δεν μετείχε ο τότε πρωθυπουργός της ισπανίας Θαπατέρο, παρά τα «διάφορα αβάσιμα» που είδαν το φως της δημοσιότητας.

Μολονότι στη συνάντηση «υπήρξαν στιγμές έντασης», ο κ. Σαρκοζί δεν εξύβρισε τον κ. Παπανδρέου, «αν το έκανε θα υπήρχε και η ανάλογη απάντηση», και «σε κάθε περίπτωση η αντίδραση του καθενός χαρακτηρίζει τον ίδιον».

Ο στόχος του δημοψηφίσματος, σε μία περίοδο όπου σε περίπτωση εκλογών «όλοι θα απέφευγαν να απαντήσουν ευθέως στο θεμελιώδες ερώτημα»;

Σύμφωνα με τον κ. Παπανδρέου, ένα «ναι» θα έστελνε διπλό μήνυμα τους δύσπιστους εταίρους μας ότι ο ελληνικός λαός αναλαμβάνει την ευθύνη των μεγάλων μεταρρυθμίσεων, και ταυτόχρονα θα αποφεύγονταν κόστος και χρόνος που χάθηκε με τις εκλογικές μάχες που ακολούθησαν.

Στον αντίποδα, το «όχι» θα είχε συνέπειες αλλά θα ήταν η «κυρίαρχη απόφαση του ελληνικού λαού» και άρα θα ήταν «σεβαστή από όλους».

Όπως σημειώνεται στο κείμενο της παρέμβασης, «ο Γιώργος Παπανδρέου πίστευε και πιστεύει στην ορθότητα της απόφασής του, γιατί έπρεπε να δοθεί μίλα λύση ουσιαστική, που δεν θα σήκωνε ήξεις αφήξεις και λόγια του αέρα, ούτε και δήθεν λύσεις κατά πως βολεύουν τους άκαπνους παίχτες του πολιτικού τζόγου».

Οι εταίροι δεν ήθελαν να δώσουν τον Μηχανισμό

Σε ό,τι αφορά το πρώτο μνημόνιο, ο κ. Παπανδρέου υπογραμμίζει πως δεν υπήρχε ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης του χρέους, αλλά ούτε δυνατότητα προσφυγής σε άλλους δυνάμει πιστωτές, όπως η Ρωσία ή οι αραβικές χώρες. Μόνη λύση, πέραν της παύσης πληρωμών, ήταν μία συμφωνία με τους εταίρους.

Σε αυτό το σημείο, ο πρώην πρωθυπουργός επισημαίνει πως οι εταίροι μας στην «πραγματικότητα» «δεν ήθελαν να μας δώσουν» το μηχανισμό στήριξης, επιμένοντας πως επρόκειτο για ένα ελληνικό πρόβλημα, και τελικά συμφώνησαν μόνον μετά από «σκληρές διαπραγματεύσεις».

«Και η διαπραγμάτευση έγινε πρωτίστως για αυτό. Να στηθεί εξ' αρχής κάτι που δεν υπήρχε», προσθέτει ο πρώην πρωθυπουργός.

ΣΚΑΪ