Η οικονομική κρίση χτυπάει τα παιδιά στην Ευρωπη

Τα στοιχεία που δίνει σήμερα η οργάνωση Save the Children κρούουν το καμπανάκι του για το μέλλον της Ευρώπης. H αύξηση της παιδικής φτώχειας απομακρύνει την Ευρωπαϊκή Ενωση από τον στόχο της στρατηγικής «Ευρώπη 2020» για την ανάπτυξη που φιλοδοξούσε να βγάλει 20 εκατομμύρια ανθρώπους από τη φτώχεια ως το τέλος της δεκαετίας. Toυναντίον, αυξάνεται ο αριθμός των ανηλίκων που στερούνται βασικά υλικά αγαθά και ζουν σε οικογένειες όπου οι γονείς είναι είτε άνεργοι είτε έχουν περιστασιακές και κακοπληρωμένες δουλειές.

-Η Βουλγαρία κατέχει τα δυσάρεστα πρωτεία , καθώς το 52,3% των παιδιών και των εφήβων είναι εκτεθειμένοι στη φτώχεια. Ακολουθεί με διαφορά στήθους η Ρουμανία (52,2%). Η Ελλάδα βρίσκεται αρκετά πιο κάτω (35,4%), με όλες τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου να σημειώνουν παρεμφερή ποσοστά: 33,8% στην Ιταλία στην Ισπανία και στην Κροατία. Σε όλες τις χώρες του Νότου σημειώνεται αύξηση του ποσοστού των φτωχών παιδιών μετά το 2008, γεγονός που συνδέεται άμεσα με τις εφαρμοζόμενες πολιτικές λιτότητας.

-Στο σύνολο της ΕΕ, το ποσοστό των παιδιών που εγκαταλείπουν το σχολείο μετά το τέλος της υποχρεωτικής εκπαίδευσης και δεν λαμβάνουν κάποια επαγγελματική κατάρτιση ανέρχεται στο 13%. Το πανευρωπαϊκό ρεκόρ σε αυτό το κομμάτι το σπάει η Ισπανία με 24,9%, ενώ η Ελλάδα βρίσκεται αρκετά χαμηλότερα (11,4%).

«Η φτώχεια δεν έχει διαβατήριο», σχολιάζει η Save the Children, καθώς ακόμα και στις πιο πλούσιες και αναπτυγμένες χώρες της Ευρώπης παρατηρούνται αξιοσημείωτα ποσοστά φτωχών παιδιών. Η οργάνωση συνέλεξε μάλιστα και διάφορες μαρτυρίες παιδιών τα οποία εξηγούν με δικά τους λόγια τι σημαίνει για αυτά η λέξη «φτώχεια».

-«Δεν έχει νόημα να ονειρεύεσαι κάτι που κοστίζει χρήματα».
Αγόρι, 12 χρονών, Ισλανδία.

-«Για μένα, φτωχός είσαι όταν δεν έχεις λεφτά. Δεν έχεις τίποτα να βάλεις, ούτε να φας».
Κορίτσι, 7 χρονών, Ρουμανία.

-«Παλιότερα, πήγαινα σινεμά με τον μπαμπά και τη μαμά. Είχα βιβλία, πήγαινα στις εκδρομές του σχολείου κι εκείνοι πλήρωναν την υποθήκη. Σήμερα δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα από αυτά».
Αγόρι, 8 χρονών, Ισπανία.

-«Δεν έχω καλέσει ποτέ τους φίλους μου στο σπίτι. Θα αρχίσουν να με ρωτάνε τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς μου. Ο μπαμπάς μου ζει από τα κοινωνικά βοηθήματα».
Αγόρι, 14 χρονών, Νορβηγία.

-«Εχω χάσει όλους τους φίλους μου γιατί δεν έχω αρκετά λεφτά. Νομίζουν ότι δεν τους θέλω για παρέα, αλλά, πως να βγω μαζί τους αφού δεν μπορώ να πληρώσω»;
Αγόρι, 17 χρονών, Σουηδία.