Warning
  • JUser: :_load: Unable to load user with ID: 97
Log in
A+ A A-

Ο Ζέεντορφ, ο Καλατράβα, ο Τσοχατζόπουλος και εγώ

  • Written by 

Του Χρήστου Γεωργαλά

Ηταν Ιούλιος του 2004. Το καλοκαίρι του θριάμβου και της Εθνικής παλιγενεσίας. Η Ελλάδα έμοιαζε σαν μαγικό καρτ ποστάλ. Ζούσαμε μεταξύ Ευρωπαικής ποδοσφαιρικής κούπας και έναρξης Ολυμπιακών αγώνων στην Αθήνα.

Αισθανόμασταν ότι όλος ο κόσμος ήταν δικός μας. Είχε ερθει επιτέλους η ώρα να εξοφλήσουμε την επιταγή που θεωρούσαμε ότι μας χρωστούσε το Σύμπαν. Ήμασταν στην κορυφή του Ολύμπου και δεν λέγαμε να κατεβούμε απο εκεί. Όλα μύριζαν θρίαμβο. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι οι τίτλοι τέλους έκρυβαν μέσα τους τόσες εκπλήξεις. Mεταξύ αυτών κι εγώ. Ως Διευθυντής Σύνταξης του TimeOut Athens νόμιζα ότι κρατούσα τα κλειδιά της πόλης μέχρι που έφτασε στο γραφείο μου εκείνη η κατα τα άλλα αθώα πρόσκληση που με καλούσε να επισκεφθώ ένα από τα ωραιότερα ξενοδοχεία στη Χαλκιδική.Το Danai Beach Resort & Villas βρίσκεται στη Σιθωνία και είναι ομολογουμένως από τα ωραιότερα ξενοδοχεία της χώρας μας. Σε εξαιρετική θέση και με σέρβις υψηλών προδιαγραφών είναι αυτό που λέμε ένα αστεράτο ξενοδοχείο (μη με ρωτάτε πόσα, ποτέ δεν πίστεψα σε αυτό το μετρικό σύστημα). Η οικογένεια Ρίφενσταλ που είναι ιδιοκτήτες του εν λόγω ξενοδοχείου κατάφερε να συνδυάσει την πολυτέλεια και το στυλ τόσο αρμονικά που δεν μπορείς να βρεις ψεγάδι. Γερμανική αρτιότητα και Ελληνική ομορφιά. Ακόμη μια φορά, σκέφτηκα, ο συνδυασμός που μας χάρισε την μεγαλύτερη ομαδική μας Ευρωπαική ποδοσφαιρική κατάκτηση. Όλα ήταν τόσο νωπά που οι συνειρμοί έβγαιναν αβίαστα από μόνοι τους.

Όταν πέρασα την πόρτα καταλάβα ότι με καλωσόριζε ένας άλλος κόσμος. Κοίταξα γύρω μου και μεταξύ «τύρου» και spa ένοιωθα ότι έκανα εισβολή σε ένα άλλο σύμπαν, αυτό των VIP. Και δεν έπεσα έξω. Πριν καλά - καλά το αντιληφθώ βρισκόμουν στην διπλανή ξαπλώστρα με τον Κλάρενς Ζέεντορφ ( ένα από τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά αστέρια παγκοσμίως. Εκείνη την εποχή έπαιζε στη Μίλαν. Έχει κατακτήσει το Champions League με τρεις διαφορετικούς συλλόγους. ) Από πάνω μου καθόταν ο περίφημος Ισπανός αρχιτέκτονας Σαντιάγκο Καλατράβα ενώ μπροστά μου ήταν ο κος Άκης Τσοχατζόπουλος! Ενδιαφέρουσα παρέα σκέφτηκα, και αποσύρθηκα στην ιδιαίτερη σουίτα που είχε κανονίσει η αξιαγάπητη ιδιοκτήτρια για εμένα και τη συζυγό μου και είχε τιμή πόρτας αρκετά υψηλή για κάθε νύχτα. Όλο το βράδυ έκανα υπολογισμούς. Με το κομπιουτεράκι ανα χείρας προσπαθούσα να αποκωδικοποιήσω την σχέση των υπολοίπων κατοίκων αυτού του prive οικισμού. Αν και εγώ βρισκόμουν εκεί φιλοξενούμενος οι υπόλοιποι πλήρωναν αδρά για τις υπηρεσίες που τους πρόσφεραν. Όμως το θέμα δεν ήταν τα λεφτά αλλά η εικόνα που μετέδιδε ο ένας στον άλλο. Ο Κλάρενς Ζέεντορφ κάθε πρωί σηκωνόταν πρώτος και παρέα με τους προσωπικούς του γυμναστές έκανε φουλ ατομική προπόνηση για να μπορεί να διατηρηθεί στο επίπεδο που ήθελε. Πόσο παράξενο σκέφτηκα. Άραγε υπήρχε κανείς Έλληνας ποδοσφαιριστής μεσούσης θερινής ραστώνης να κάνει ατομική προετοιμασία για να διατηρήσει την υψηλή του φόρμα; Στα καλντερίμια των Ματογιαννίων μπορεί να έκοβε χιλιόμετρα αλλά να κάνει ασκήσεις επί άμμου μάλλον απίθανο ήταν. Πάντως ο πολύς Κλάρενς ,με την σκληρή προπόνηση και το τεράστιο ταλέντο,κατάφερε να γίνει ένας παίχτης σύμβολο. Ένας σύγχρονος εκατομμυριούχος που όμως ένοιωθε μέσα στου βαθιά την ανάγκη να γίνει ακόμη καλύτερος και δεν δίσταζε σε όλα αυτά να υποβάλλει τον εαυτό του σε θυσίες αλλά και να καλύπτει τα έξοδα των συνεργατών του (προπονητές και βοηθοί). Ο Καλατράβα, αν και είχε παραδώσει προ πολλού το σχέδιο του σύγχρονου ΟΑΚΑ που θα φιλοξενούσε την έναρξη και τη λήξη του μεγαλύτερου αθλητικού γεγονότος στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, δεν έλεγε να βάλει το μολύβι κάτω. Κάθε μέρα με μια ακουαρέλλα ανα χείρας τριγύριζε στο χώρο σεμνός και μετρημένος και σχεδίαζε ακατάπαυστα. Άραγε προσπαθούσε κι αυτός με τη συνεχή και σκληρή προπόνηση να εξελιχθεί η ένοιωθε την ανασφάλεια ότι αν σταματήσει έστω και μια ημέρα να κάνει αυτό που τον είχε βάλει στο πάνθεον των μεγαλύτερων σχεδιαστών της αρχιτεκτονικής παγκόσμια, ότι θα έπεφτε σε άλλη κατηγορία. Ευρωπαική νοοτροπία σκέφτηκα. Δεν ξέρουν να απολαμβάνουν το Ελληνικό ΕΥΖΕΙΝ. Και μετα κοίταξα στον ορίζοντα και διέκρινα την αυθεντική ελληνική λεβεντιά. Ο κος Τσοχατζόπουλος μόλις είχε πλεύσει με το βαρκάκι του και τώρα το έβγαζε στην αμμουδιά. Οφείλω να παραδεχτώ ότι παρ'όλες τις φήμες του έκλυτου γάμου που είχε προηγηθεί και τις διάφορες φήμες που αιωρούνταν, θωπεύτηκα. Μέχρι τότε ένοιωθα έξω από τα νερά μου. Βρισκόμουν σε ένα super ξενοδοχείο, στην μύτη της Σιθωνίας και μπροστά στο απέραντο γαλάζιο έβλεπα ανθρώπους με παγκόσμια φήμη να μοχθούν και να κοπιάζουν για να διατηρήσουν τα κεκτημένα. Δεν μπορεί να ήταν αυτό το καλοκαίρι του 2004. Που ήταν το Ελληνικό ραχάτι και η θερινή ραστώνη που ονειρευόμουν όταν κατάπινα τα 540χλμ από την Αθήνα προς τη Θεσσαλονίκη. Επιτέλους το βρήκα και μάλιστα όχι από κάποιον τυχαίο αλλά από τον άνθρωπο που θα γινόταν «Βασιλιάς». Η Ελληνική ψυχή στεκόταν εκεί μπροστά μου. Στητός και ευθυτενής με κορμοστασιά που θα ζήλευε και εικοσάχρονος μάζευε το πανί από το βαρκάκι του και ανηφόριζε για το μεσημεριανό του γεύμα. Μπροστά του ήταν στημένο ένα μινι καρουζελ από «πρώτα» ψάρια, σαλάτες και κρασί. Ακόμη και σε αυτό το σημείο υπερτερούσε των αντιπάλων του που την εβγαζαν με ένα φιλέτο και μια σαλάτα. Κακόμοιροι Ευρωπαίοι, ακόμη στοίχειωναν την φαντασία μου, οι ιστορίες που μου έλεγαν οι γονείς μου όταν ημουν μικρός και μου διηγούνταν τις διακοπές των παιδικών μου χρόνων. Πόσο παράξενο ήταν για αυτούς όταν οι γονείς μου ξεφόρτωναν από το αυτοκίνητο τάπερ με λαδερά και κεφτεδάκια ενώ αυτοί θα την περνούσαν με ένα μήλο έκαστος. Τελικά επιβεβαίωσα την θεωρἰα μου ότι η φτώχεια δεν είναι θέμα χρημάτων αλλά σταση ζωής. Το ανακάλυψα μετά από αρκετά χρόνια, το καλοκαίρι του 2004, εκεί ανάμεσα στους επώνυμους συγκατοίκους μου, και για μια ακόμη φορά αισθάνθηκα περήφανος που γεννήθηκα Έλληνας. Άλλωστε ας το παραδεχτούμε ήταν πιο εφικτό για όλους μας εκείνη την περίοδο να προσπαθήσουμε να μοιάσουμε στο κο Άκη Τσοχατζόπουλο παρά στον Ζέεντορφ και τον Καλατράβα. Εις το επανιδειν!