Κάποιοι προσπαθούν να προχωρήσουν. Εμείς;

Πίστευα ότι θα αντικρίσω νέους και νέες, πλημυρισμένους από ανασφάλεια για ένα μέλλον τελείως αβέβαιο, γεμάτο πρωτόγνωρες προκλήσεις. Τελικά, μολονότι πρόθεσή μου ήταν να εμπνεύσω τους αποφοίτους, αναδεικνύοντας τις προοπτικές που έχει ο τόπος μας, στο πλαίσιο ενός νέου τρόπου σκέψης με άξονα την συνεργασία, την αριστεία και την αξιοπιστία, ήμουν εγώ που δέχθηκα έμπνευση από αυτούς.

Νέα παιδιά, και αρκετοί απόφοιτοι μεγαλύτερης ηλικίας, που έβλεπες στα μάτια τους πόσο λίγο υπολογίζουν το μικρόκοσμο των τηλε-παραθύρων, των δήθεν διλημμάτων και όλων αυτών που μολονότι με την ανικανότητα, τις αστοχίες και τα δικά τους περιοριστικά ή πελατειακά συμφέροντα μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε σήμερα, αλληλοσκοτώνονται για το ποιος θα μας πρωτοσώσει.

Είναι προφανές ότι η επόμενη μέρα από την αποφοίτησή τους δεν θα είναι όπως θα την ήθελαν, έχοντας να αντιμετωπίσουν προκλήσεις που η δική μου γενιά δεν είχε, τουλάχιστον στο ξεκίνημά της. Εξίσου προφανές όμως είναι ότι τα παιδιά που γνώρισα (όπως, ευτυχώς, πολλά πλέον) δεν έχουν καμία πρόθεση να χτίσουν τη ζωή τους με δανεικά λεφτά και δανεικά όνειρα, στη πλάτη άλλων, περιμένοντας λύσεις και σωτηρίες από τρίτους.

Γνώρισα παιδιά που αντιλαμβάνονται πλήρως τις δυσκολίες που υπάρχουν και είναι έτοιμοι να τις αντιμετωπίσουν, μέσα από τη συνεργασία και τη σκληρή δουλειά, αφήνοντας πίσω στερεότυπα και αγκυλώσεις του χθες. Γνώρισα παιδιά που θέλουν να προσπαθήσουν να ξαναφτιάξουν τα πάντα από την αρχή, με όπλο το ''εμείς'', αφήνοντας πίσω το τόσο καταστροφικό νεοελληνικό "εγώ".

Θα τα καταφέρουν όλοι; Ίσως όχι... Αλλά σίγουρα προσπαθώντας, κάτι μου λέει ότι τελικά θα βρουν το δρόμο τους και θα προχωρήσουν. Το ερώτημα είναι αν εμείς θα τους στηρίξουμε ή αν θα είμαστε ένα ακόμη εμπόδιο στο δρόμο τους. Στο χέρι μας είναι.

Σε κάθε περίπτωση, τόσο αυτοί, όσο και οι οικογένειες τους, αξίζουν συγχαρητήρια που συνεχίζουν να κοιτούν μπροστά και να προσπαθούν.

*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα protagon.gr