Η Αθήνα, οι απευθείας πτήσεις και η θέση 51

Όταν έφτασα, πέρασα γρήγορα από τον έλεγχο και περίμενα στο μηχάνημα την βαλίτσα μου. Στο συνήθως θορυβώδες JFK δεν άκουγες και πολλές φωνές. Ήταν το υπερατλαντικό ταξίδι, η κούραση και η βραδινή ώρα. Ξαφνικά, την ησυχία διατάραξε μια γυναίκα. Φώναζε στον σύζυγό της με την γνωστή... «γυναικεία γκρίνια». Μιλούσε σπαστά ελληνικά. Μόνο μια Ελληνίδα θα μπορούσε να ταράξει την ησυχία.

Στα τελευταία μου ταξίδια προς τη Νέα Υόρκη, μόνο μια φορά είχα πάρει απευθείας ελληνική εταιρεία. Δεν έχω φοβίες, ούτε ιδιαίτερα κωλύματα να βρεθώ σε ξένο αεροσκάφος. Δόξα τω Θεώ, αφενός ξέρω αγγλικά και αφετέρου είναι μόλις... 10 ώρες. Δεν με πειράζει. Αυτό που με ενοχλεί, σαν Έλληνα και σαν ταξιδιώτη, είναι ο ενδιάμεσος προορισμός: Να μην μπορώ να καθορίσω το πρόγραμμά μου. Να πρέπει να είμαι στο αεροδρόμιο νωρίτερα, να φύγω για Κωνσταντινούπολη/Λονδίνο/Φραγκφούρτη/Ζυρίχη ή όπουδήποτε αλλού, να περιμένω μίνιμουμ 2 ώρες για να κάνω τελικά το υπερατλαντικό ταξίδι. Κι αναρωτιέμαι: Είμαστε τόσο «νεκρή» αγορά για να μην έχουμε την απευθείας σύνδεση όλον τον χρόνο;

Μέχρι αυτήν την στιγμή, η μόνη εταιρεία που θα συνδέσει απευθείας Αθήνα – Νέα Υόρκη δεν είναι άλλη από την αμερικανική Delta, η οποία, όμως, δεν έρχεται στα μέρη μας μετά τον Οκτώβριο. Το δε περασμένο Ιανουάριο, οι υπεύθυνοι μιας νεοσύστατης ελληνικής αεροπορικής εταιρείας, της SkyGreece, ανακοίνωσαν πως θα υποβάλουν αίτηση για άδεια υπερατλαντικών πτήσεων από το Βενιζέλος στο JFK και αλλού (σ.σ. το γνωστό ρεπορτάζ που προβάλαμε στο New Greek TV). Έκτοτε, όμως, έχουν εγκλωβιστεί στην γραφειοκρατία, αναμένοντας να πάρουν τις απαραίτητες άδειες και να κάνουν την επιθυμία τους πραγματικότητα. Δέσμευσή τους είναι πως θα πραγματοποιούν τις πτήσεις όλον τον χρόνο, έστω και με μειωμένη συχνότητα την «πεσμένη» περίοδο. Ασφαλώς, αυτό το φιλόδοξο σχέδιό τους αποτελεί ευχή της ομογένειας και το περιμένουμε. Ως τότε; Επί του παρόντος, μένουμε με την παρηγοριά της Delta και για τα περαιτέρω συμβιβαζόμαστε με ενδιάμεσα ταξίδια.

Το πρόβλημά μας όμως, την δεδομένη χρονική στιγμή δεν είναι μόνο ο ενδιάμεσος προορισμός στο υπερατλαντικό ταξίδι, ούτε επίσης ότι ενδέχεται να ενισχύσουμε ανταγωνιστικά αεροδρόμια. Εξίσου ανησυχητική είναι η συγκριτική εικόνα των αεροδρομίων, έτσι όπως την έχω δει επανειλημμένως: Βλέπεις το «Ελευθέριος Βενιζέλος» αχανές και χαλαρό. Την ίδια ημέρα, αν σταματήσεις στην Κωνσταντινούπολη και το «Κεμάλ Ατατούρκ», θα δεις μια εικόνα διαφορετική: Διαδρόμους να «βουλιάζουν», ανθρώπους από κάθε γωνιά του πλανήτη να περιμένουν για την επόμενη πτήση. Περπατώντας θα ακούσεις όλες τις γλώσσες: Από Αγγλικά μέχρι Ελληνικά και από Ρωσικά μέχρι Αραβικά. Οι περισσότεροι, είναι transit επιβάτες, που σταμάτησαν στην Κωνσταντινούπολη για την επόμενη πτήση. Για πόλεις που απέχουν μια μόλις ώρα με το αεροπλάνο (Αθήνα – Κωνσταντινούπολη, μια ώρα και είκοσι λεπτά για να είμαι ακριβής) και για αεροδρόμια με πανομοιότυπες εγκαταστάσεις (ειδικός του τουρισμού δεν είμαι, αλλά δεν βλέπω μεγάλες διαφορές ως επιβάτης) η διαφορά είναι μεγάλη. Υπάρχει, άραγε, εξήγηση για αυτό;

Σερφάροντας στο διαδίκτυο, βρήκα ένα ρεπορτάζ του site reporter.gr. Ίσως είναι ένας από τους λόγους, ίσως και ο βασικός: Το κόστος του «Βενιζέλος» είναι σχεδόν τριπλάσιο για τις εταιρείες από το αντίστοιχο του «Ατατούρκ». Διαβάστε και αντιληφθείτε τι συμβαίνει:

«Ενδεικτικά, τα τέλη χρεώσεων του «Ελ. Βενιζέλος» ανά πτήση ανέρχονταν σε 4.165 ευρώ (για αεροσκάφος A320 με 100 επιβάτες), έναντι μόλις 1.635 ευρώ που κοστίζει αντιστοίχως στο αεροδρόμιο Ατατούρκ της γειτονικής Κωνσταντινούπολης. Έχει υπολογιστεί ότι το «Ελ. Βενιζέλος» είναι ακριβότερο κατά 240% σε σχέση με αεροδρόμια Ισπανίας, Ιταλίας, Πορτογαλίας και Τουρκίας και κατά 350% σε σχέση με τα περιφερειακά αεροδρόμια της Ελλάδας. Οι εταιρείες που έχουν επιλέξει ως βάση των ΔΑΑ καλούνται να καταβάλλουν εισφορές προς το κράτος που ανέρχονται στο 42%, ενώ για τα περιφερειακά αεροδρόμια δεν ξεπερνούν το 12%.»

Το παραπάνω κείμενο αντικατοπτρίζει μια πραγματικότητα.  Πραγματικότητα, όμως, είναι πως το "Ελευθέριος Βενιζέλος" κόστισε υπέρογκα ποσά στο ελληνικό δημόσιο για να αποτελεί "δευτερότριτη" - και ούτε καν - επιλογή των μεγάλων αεροπορικών εταιρειών.  Όπως πραγματικότητα είναι και ότι η Νέα Υόρκη με την Ελλάδα και την Αθήνα έχουν πολλούς δυνάμει ταξιδιώτες και τουρίστες: Πρωτίστως τον ομογενή που πάντα θα θέλει να δει το «χωριό» του (σ.σ. σκεφθείτε ότι οι συνταξιούχοι και οι εκπαιδευτικοί πολλές φορές έρχονται στην Ελλάδα και μένουν έναν και δυο μήνες το καλοκαίρι), δευτερευόντως τον Αμερικανό που πάντα θα έχει την περιέργεια να δει την Ακρόπολη, την Πλάκα και τα νησιά του Αιγαίου.  Δεν θα αναφερθώ τόσο στους Έλληνες που ταξιδεύουν προς τη Νέα Υόρκη, αν και εκτιμώ πως - παρότι δεν μιλάμε και για το πιο "οικονομικό" ταξίδι - εξακολουθούν να είναι πολλοί στον αριθμό.  Για ποιον λόγο, όμως, δεν μπορούμε να έχουμε την απευθείας πτήση όλη την χρονιά;  Μήπως τελικά είναι θέμα πολιτικών πιέσεων;  Αυτό θα το δείξει ο χρόνος.  Πάντως, ήδη  στις ΗΠΑ έχει ξεκινήσει προσπάθεια από ομογενείς Γερουσιαστές και μέλη του Κογκρέσου (σ.σ. τελευταία περίπτωση ο Πολιτειακός Γερουσιαστής του Rhode Island, Λεωνίδας Ραπτάκης) προκειμένου, σε πρώτη φάση, να πειστεί η Delta προκειμένου να εξυπηρετεί την "άγονη" γραμμή της Αθήνας και μετά τον Οκτώβριο, ακόμη και χωρίς καθημερινές πτήσεις.  Η εταιρεία, προς το παρόν, εξετάζει το θέμα, χωρίς να υπάρξει μια δεδομένη εξέλιξη.

Τα παραπάνω δεδομένα, αποκτούν μεγαλύτερη σημασία, αν αναλογιστούμε και την "χρονιά - ρεκόρ" που αναμένεται για τον ελληνικό τουρισμό.  Από την πλευρά μας, λογικό να εκφράζουμε το ερώτημα: Εφόσον η Ελλάδα είναι τόσο δημοφιλής, γιατί εξακολουθεί να θεωρείται ασύμφορη για μια απευθείας υπερατλαντική πτήση, την οποία, μέχρι πριν από τρία καλοκαίρια, την είχε για ολόκληρο τον χρόνο; 

Μέχρι ο επιβάτης της θέσης 51 να μου δώσει πίσω την εφημερίδα, ελπίζω να έχω λάβει μια πειστική απάντηση.