"Τι είπε τώρα το άτομο;" - Μια διαφορετική συνέντευξη με τον Βασίλη Σκουντή

Βασίλη, κατ' αρχήν θα ξεκινήσω με κάτι απλό: Αντέχεται το κρύο στη Νέα Υόρκη;

Για να πω την αμαρτία μου δεν αντέχεται με τίποτε, ειδικώς μάλιστα, όταν έχεις και διάφορες.. . κακές συνήθειες, όπως για παράδειγμα το κάπνισμα! Αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν έχεις την ευκαιρία και το προνόμιο να απολαμβάνεις ένα πολύ θεαματικό αθλητικό γεγονός και μάλιστα σε μια πόλη που είναι το κέντρο του κόσμου, όλα τα υπόλοιπα ζητήματα πρακτικής φύσεως, περνάνε σε δεύτερη μοίρα.

Έχω διαβάσει τα άρθρα σου, και στο Goal και στο Gazzetta, για την εκδήλωση της Ε.Ο.Κ. προχθές. Παρόλα αυτά, θα ήθελα να σε ρωτήσω τι ήταν αυτό που σου άρεσε περισσότερο;

Μολονότι είμαι... υποψιασμένος από ανάλογες συνάξεις στο παρελθόν (και στις ΗΠΑ και αλλού) μου άρεσε και με εντυπωσίασε η συγκίνηση που ήταν έκδηλη στα πρόσωπα των παρευρισκόμενων στην εκδήλωση. Το αφουγκραζόσουν από τις αντιδράσεις τους πόσο χαρούμενοι, υπερήφανοι και συγκινημένοι ήταν και πόσο πολύ εκτιμούν πρόσωπα και πράγματα που δυστυχώς η μητροπολιτική Ελλάδα τα αγνοεί και τα υποτιμά επιδεικτικά. Θα επισημάνω αυτό που μου είπε στη συνέντευξη του αμέσως μετά το τέλος της εκδήλωσης ο προπονητής της Εθνικής ομάδας, Φώτης Κατσικάρης: «Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις και με κάτι τέτοιες αφορμές, γίνεσαι Ελληνάρας»!

Βρισκόμαστε στο All Star Weekend του NBA, έναν θεσμό τον οποίο προσπαθούμε με συνέπεια να τον έχουμε και στην Ελλάδα. Αν και δεν μιλάμε για συγκρίσιμα μεγέθη, είμαστε... «καλοί μαθητές» σε ό,τι αφορά στο πώς πάμε να στήσουμε κάτι ανάλογο;

Οφείλω να ομολογήσω ότι είμαστε πολύ καλοί μαθητές και παρά τα προβλήματα και το γεγονός ότι τα μεγέθη δεν είναι επ' ουδενί συγκρίσιμα, οι αντίστοιχες εκδηλώσεις στην Ελλάδα είναι πολύ επιτυχημένες. Είναι γνωστό και αποδεκτό απ' όλους άλλωστε ότι η πατρίδα μας είναι μια πολύ φιλόξενη οικοδέσποινα και συνάμα έχει αποκτήσει την τεχνογνωσία-και μάλιστα την εξάγει συστηματικά πλέον και σε ολόκληρο τον κόσμο-στη διοργάνωση μεγάλων εκδηλώσεων σε όλα τα επίπεδα.

Να μιλήσουμε για εσένα. Σπούδασες Νομική, αλλά αποδείχθηκε η δημοσιογραφία ήταν το πεπρωμένο το οποίο... δεν μπορούσες να αποφύγεις. Τι θυμάσαι από αυτό το ξεκίνημα, τα πρώτα ρεπορτάζ;

Την αγάπη, το μεράκι και την αφοσίωση μου που νομίζω ότι είναι εκ των ων ουκ άνευ για να προχωρήσει κάποιος και να έχει μια επιτυχημένη διαδρομή, που θα τον γεμίζει κιόλας σε προσωπικό επίπεδο. Δεν είναι θέμα χρημάτων και αμοιβής, όλα αυτά-μολονότι είναι σημαντικά-έρχονται δεύτερα σε σχέση με τα συναισθήματα και το πώς εξελίσσεται η διαδικασία να κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα.

Στην Ελλάδα του τότε, όπου το ποδόσφαιρο είχε αισθητά μεγαλύτερη δημοφιλία από το μπάσκετ, έδειξες την τάση και την προτίμηση για το δεύτερο. Δέχτηκες κάποιες διαφορετικές παραινέσεις, με δεδομένο ότι ο τηλεοπτικός χρόνος ήταν λιγότερος και ο έντυπος χώρος μικρότερος;

Προσωπικά πέρασα απ' όλες τις φάσεις, σε σχέση με την αντιδιαστολή του ποδοσφαίρου με το μπάσκετ. Εχω ασχοληθεί και με το ποδοσφαιρικό ρεπορτάζ, δεν υπάρχουν στεγανά για κάποιον που θέλει να κάνει σωστά τη δουλειά του. Προσωπικά λατρεύω τα σπορ, είμαι μανιακός με αυτά και νομίζω ότι ένας αθλητικός συντάκτης θα πρέπει να ξεφεύγει από τα στενά όρια της εξειδίκευσης και να έχει μια γενικότερη γνώση και καλλιέργεια. Οταν το 1980 αποφάσισα να ασχοληθώ με το μπάσκετ, όντως οι συνθήκες δεν ήταν οι καλύτερες δυνατές και δεν ευνοούσαν εκ πρώτης όψεως αυτή την προτίμηση, αλλά στο πέρασμα του χρόνου νιώθω πολύ δικαιωμένος και ικανοποιημένος απ' όλα όσα έχω βιώσει και μένουν ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη μου και στην καρδιά μου.

Σε εκείνον τον θρίαμβο του 87, όπου ήσουν ακόμη στα πρώτα βήματά σου, πίστευες ότι το μπάσκετ θα έχει αυτήν την διάρκεια; Ή υπήρχε – και λόγω των εν γένει φτωχών επιτυχιών στην Ελλάδα – η αίσθηση ότι «ας το ζήσουμε τώρα, γιατί μετά τον Γκάλη, τον Γιαννάκη τον Φασούλα και τον Φάνη το χάος»;

Κανείς δεν περίμενε εκείνο τον θρίαμβο και κανείς δεν θα μπορούσε να διανοηθεί την έκρηξη η οποία ακολούθησε και τα... θραύσματα της είναι ακόμη έντονα. Ηδη όμως είχε αρχίσει να καλλιεργείται το έδαφος, με αποτέλεσμα να μην εξελιχθεί αυτή η επιτυχία σε πυροτέχνημα.

Τόσα ταξίδια, σε τόσες διαφορετικές χώρες, σε μικρές και μεγάλες πόλεις. Ποιες ήταν οι φορές που έπαθες «πολιτισμικό σοκ», με θετική και αρνητική χροιά αντίστοιχα;

Δεν νιώθω να σοκάρομαι εύκολα. Ωστόσο κάθε στιγμή που ζω, αποτυπώνεται πολύ έντονα στον... σκληρό δίσκο μου κι επειδή τουλάχιστον προς το παρόν με βοηθάει και η μνήμη μου, μπορώ να τις ανακαλώ , να τις νοσταλγώ, να τις επικαλούμαι κοκ

Ποιος είναι ο «μέντορας» που σου έδειξε τον δρόμο;

Δυο άνθρωποι που έχουν φύγει από τη ζωή: στην εφημερίδα ο Χρήστος Ράπτης και στην τηλεόραση ο Φίλιππος Συρίγος.

Στις περιγραφές σου, ισορροπείς την πληροφορία, τον ορθό λόγο, τον σχολιασμό και τον αυθορμητισμό, με τρανότερο παράδειγμα όλων το αλησμόνητο «βάλτο αγόρι μου» στον ημιτελικό με την Γαλλία. Πόσο δύσκολο είναι να το πετύχεις αυτό; Άλλωστε, αυτό που σχολιάζουν πολλοί τηλεθεατές για σένα είναι πως νοιώθουν ότι «βλέπετε τον αγώνα παρέα».

Είναι πολύ δύσκολο, θαρρώ, διότι κινδυνεύεις να παρασυρθείς, να γίνεις κουραστικός και να ξεφύγεις από την ουσία. Ωστόσο επέλεξα από την πρώτη στιγμή αυτό το modus lavorandi, διότι ο τηλεσχολιαστής είναι υποχρεωμένος να κρατά σε εγρήγορση το κοινό και να μην του επιτρέπει να δραπετεύει, ακόμη κι όταν ένα ματς έχει χάσει το ενδιαφέρον του.

Μετά την αύξηση των οπαδικών εφημερίδων και την καθιέρωση των οπαδικών sites ή των «χρωματισμένων» στηλών στις αθλητικές ιστοσελίδες ή τα αθλητικά ραδιόφωνα, βλέπουμε δημοσιογράφους οι οποίοι όχι μόνο δηλώνουν ποια ομάδα υποστηρίζουν, αλλά... παίρνουν και τον καβγά πάνω τους, απαντώντας αναλόγως σε επιθετικά σχόλια οπαδών άλλων ομάδων. Ασφαλώς, δεν θέλω να μπούμε σε διαδικασία «ηθικολογικής κριτικής» αλλά να μου δώσεις μια άποψη για το κατά πόσον μπορεί για έναν δημοσιογράφο να είναι μακροπρόθεσμα επιζήμιο σε επαγγελματικό επίπεδο.

Συμφωνώ και επαυξάνω, αυτό άλλωστε είναι το σοβαρότερο πρόβλημα του ελληνικού αθλητικού Τύπου. Εδώ ταιριάζει το ότι «η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, αλλά πρέπει να δείχνει κιόλας τίμια». Δεν είναι θέμα ηθικολογίας, αλλά ουσίας και έντονου προβληματισμού που δυστυχώς κι εμείς οι ίδιοι (ατομικά και ως κάστα) τον αποφεύγουμε και προτιμάμε να πετάμε την μπάλα στην εξέδρα!

Κάποτε, έστω και με μεμονωμένες εντάσεις, στα γήπεδα μπάσκετ υπήρχαν οπαδοί – εκδρομείς στα ντέρμπι. Πλέον δεν το βλέπουμε και, όταν γίνεται, έχουμε ντροπιαστικές καταστάσεις (π.χ. τελικός προ διετίας). Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό και ο κόσμος... «αγριεύει»;

Δυστυχώς οι συνθήκες στους ελληνικούς αθλητικούς χώρους είναι απαράδεκτες και δεν ευνοούν σε καμιά περίπτωση την ειρηνική συνεύρεση των φιλάθλων. Αυτό είναι όντως ένα μεγάλο ζήτημα, που ωστόσο δεν μπορεί να λυθεί, όταν αντιμετωπίζεται από την εκάστοτε αθλητική ηγεσία, με εμβαλωματικές λύσεις.

Και θα ήθελα μια πρόβλεψη για το φετινό Ευρωμπάσκετ. Πώς βλέπεις την Εθνική Ομάδα;

Είμαι αισιόδοξος και εφόσον η ομάδα είναι πλήρης, νομίζω ότι μπορεί να φτάσει σε μια διάκριση. Οι νεαροί έχουν ωριμάσει, οι βετεράνοι διαθέτουν ζήλο, υπάρχει το κίνητρο, λειτουργεί επίσης το στερητικό σύνδρομο (από το γεγονός ότι το τελευταίο μετάλλιο κατακτήθηκε στο Ευρωμπάσκετ του 2009) και θέλω να ελπίζω ότι θα ξαναζήσουμε μεγάλες στιγμές!