Σπύρος Βελλινιάτης: Ο άνθρωπος που ανακάλυψε τους Αντετοκούνμπο μιλά στο New Greek TV

Του Χριστόδουλου Αθανασάτου

Κατ' αρχήν, πώς νοιώθετε για το γεγονός ότι, μετά τον Γιάννη, και ο Θανάσης Αντετοκούνμπο άνοιξε την πόρτα του NBA, με την επιλογή του στα ντραφτ από τους Νιου Υορκ Νικς;

Είμαι πραγματικά ενθουσιασμένος!  Είναι πολύ σημαντικό για έναν προπονητή να συμβαίνει αυτόν!  Πραγματικά, και στην Αμερική να δούλευα, δεν ξέρω αν θα τύχαινε εύκολα σε έναν προπονητή να βλέπει δυο παίκτες δικούς του να αγωνίζονται στο NBA.  Ελπίζω την ίδια τύχη να έχουν και τα αδέρφια τους, ο Κώστας και ο Αλέξης.

"Πριν από 8 χρόνια συνάντησα τον Θανάση. Άρχισα λοιπόν να τον παρακολουθώ για δυο χρόνια, ινκόγκνιτο, χωρίς να το γνωρίζει. Αργότερα είδα και τον αδερφό του, τον Γιάννη."

Ποιο πιστεύετε ότι είναι το βασικό πλεονέκτημα του Θανάση που θα τον κάνει να ξεχωρισει στο ΝΒΑ;

Ο Θανάσης είναι ένας θεαματικός παίκτης, μπορώ να σου πω και θεαματικότερος από τον Γιάννη.  Εμείς θέλουμε να είναι και πιο ουσιαστικός.  Πριν ξεκινήσει το μπάσκετ, ο Θανάσης έκανε free running.  Πρόκειται για έναν αθλητή υψηλού επιπέδου.  Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι ξεκίνησε το μπάσκετ όταν ήταν 15 ετών και, παρόλα αυτά, έφτασε μέχρι και το NBA.  Είναι μοναδικό επίτευγμα για το μπάσκετ αυτό.  Αν αναλογιστείς ότι βρέθηκε στο νούμερο 51 του ντραφτ, πάνω από παίκτες όπως ο Τζεντίλε, ανατριχιάζεις!  Αυτήν την στιγμή, ο Θανάσης δεν είναι «στυλιζαρισμένος» στην επίθεση, παίζει κυρίως με τα σωματικά του προσόντα.  Όμως, προπόνηση με την προπόνηση θα γίνει καλύτερος και έχει όλα τα προσόντα για να ανέβει στο “pro” επίπεδο.

Είστε ο άνθρωπος που ανακάλυψε τα αδέρφια Αντετοκούνμπο και τους άνοιξε την πόρτα για την επαγγελματική τους καριέρα.  Πώς έγινε αυτή η πρώτη επαφή;

Όταν επέστρεψα από την Αμερική, είχαν αρχίσει να έρχονται πολλοί μετανάστες στην Ελλάδα, κυρίως από Αφρική.  Όπως καταλαβαίνεις, αυτά τα παιδιά δεν μπορούσαν εύκολα να ενσωματωθούν σε ομάδες.  Είχαν άλλο υπόβαθρο.  Έπαιζαν κυρίως ποδόσφαιρο και οι γονείς των περισσοτέρων φοβούνταν και λίγο τους Έλληνες.  Εγώ γυρνούσα στις γειτονιές και προσπαθούσα να ανακαλύψω ταλέντα.  Ασφαλώς, δεν περίμενα να βρω τα «σούπερ ταλέντα».  Πριν από 8 χρόνια συνάντησα τον Θανάση.  Άρχισα λοιπόν να τον παρακολουθώ για δυο χρόνια, ινκόγκνιτο, χωρίς να το γνωρίζει.  Αργότερα είδα και τον αδερφό του, τον Γιάννη.

Από τότε διακρίνατε το ταλέντο τους στο μπάσκετ;

Δεν τους έβλεπα τόσο να παίζουν μπάσκετ.  Όμως, μου έκαναν εντύπωση ως αθλητές και διέκρινα ότι επρόκειτο για θαραλλέα παιδιά.  Παράλληλα, επειδή κι εγώ ξεκίνησα το μπάσκετ αργά, γνωρίζω ότι το δύσκολο είναι να φτιάξεις προσωπικότητες και να δουλέψεις στα αθλητικά προσόντα.  Εκείνη την περίοδο ο Γιάννης και ο Θανάσης πηγαινοέρχονταν στην Θήβα και προσπαθούσαν να πουλήσουν την πραμάτεια τους, ως μικροπωλητές.  Όταν τους φέραμε στο μπάσκετ, ήταν ήδη αθλητές, αλλά γνώριζα ότι δεν θα μπορούν να είναι στην βιοπάλη από 12 – 13 ετών και συγχρόνως να κάνουν αθλητισμό.  Εκείνη την περίοδο, ο Γιάννης ήταν 13 ετών και ο Θανάσης 15 ετών.   Για αυτό, αποφάσισα ότι «θα κόψω τον λαιμό μου», αλλά θα βρω τρόπο για να διευκολυνθεί οικονομικά η ενσωμάτωσή τους στον αθλητισμό, αν και δεν ήταν ό,τι πιο εύκολο.

Πώς γράφτηκαν λοιπόν στην ομάδα, με δεδομένες τις δυσκολίες;

Αρχικά, σκέφτηκα να προταθεί εργασία στους γονείς, προκειμένου τα παιδιά να γραφτούν στον Φιλαθλητικό.  Όμως, αυτό τελικά δεν μπορούσε να γίνει.  Στην συνέχεια, ο παράγοντας του Φιλαθλητικού, Λουκάς Καραγκούσης, χρηματοδότησε την ένταξή τους στην ομάδα, η οποία στην συνέχεια κατάλαβε την δυναμική τους.

"Μέσα στα πρώτα δυο χρόνια, χάρισα στον Γιάννη Αντετοκούνμπο ένα βιβλίο για τον Μαραντόνα.  Του είπα «Γιάννη, εσύ είσαι ο Μαραντόνα του μπάσκετ».  Προσπάθησα δηλαδή να τους εντάξω στο μπάσκετ με ποδοσφαιρικούς όρους."

Εσείς, από την πλευρά σας – και θέλω μια ειλικρινή απάντηση – περιμένατε τότε ότι οι Αντετοκούνμπο θα φτάσουν στα σημερινά επίπεδα;

Ναι, το πίστευα!!  Είναι τρελή η απάντησή μου, αλλά, ΝΑΙ, είναι απόλυτα βέβαιο ότι το πίστευα, και αυτός ήταν και ο λόγος που έπεισα την ομάδα να επενδύσει σε αυτούς.  Αν δεν το πίστευα, πώς θα μπορούσα να τους πείσω για τέσσερα παιδιά τα οποία «δεν είχαν ακουμπήσει» την μπάλα του μπάσκετ;  Βέβαια, τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα, μια περίοδος θυσιών.  Κάποιες φορές, δεχόμουν προσβολές από ανθρώπους που πίστευαν ότι αυτά τα παιδιά, τελικά, δεν θα προχωρήσουν.  Εγώ, όμως, προσπαθούσα να πείσω και τα ίδια τα παιδιά, αλλά και την οικογένεια, ότι αξίζει να μείνουν στο μπάσκετ.  Δυστυχώς, αυτή η επιμονή μου δεν αναγνωρίστηκε ούτε από το σωματείο, ούτε από άλλους παράγοντες.

Πώς ήταν αυτή η διαδικασία, μέχρι να δείξουν το ταλέντο τους οι παίκτες;

Ο τρόπος που το χειρίστηκα φανερώνει, ευθύς εξ αρχής, την πίστη και τον φανατισμό μου σε αυτό το θέμα.  Θα σου πω κάτι απλό:  Ο Γιάννης δεν έβλεπε μπάσκετ, αλλά ποδόσφαιρο.  Μέσα στα πρώτα δυο χρόνια, λοιπόν, του χάρισα ένα βιβλίο για τον Μαραντόνα.  Του είπα «Γιάννη, εσύ είσαι ο Μαραντόνα του μπάσκετ».  Προσπάθησα δηλαδή να τους εντάξω στο μπάσκετ με ποδοσφαιρικούς όρους.  Άλλωστε, και ο ίδιος ο Γιάννης, έλεγε στον αδελφό του, τον Κώστα ότι το ριμπάουντ είναι «η κεφαλιά με το χέρι».  Υπήρχε όμως μια φυσική τάση στον αθλητισμό και το μπάσκετ.

Αντιλαμβάνομαι ότι περάσατε δύσκολες στιγμές δηλαδή...

Θυμάμαι ένα παιχνίδι, με τις μικρές ομάδες, κόντρα στον Παναθηναϊκό.  Ο Φιλαθλητικός έχασε 130-30.  Μετά από τρία χρόνια όμως, έπαιξαν τελικό, και μάλιστα για δυο σεζόν, κόντρα στην ίδια ομάδα.  Αυτό ήταν αποτέλεσμα μιας προσπάθειας βασισμένη σε πολύ συγκεκριμένη φιλοσοφία που είχε τότε ο Σύλλογος.  Ασφαλώς, για τους Αντετοκούνμπο υπάρχουν πολλοί αφανείς ήρωες.  Είναι πραγματικά μια συγκινητική ιστορία.

Διατηρείτε επαφή με τα αδέλφια Αντετοκούνμπο, σήμερα που η καριέρα τους έχει πάρει έναν τέτοιο δρόμο;

"Θυμάμαι μια περίπτωση ενός παιδιού από την Αιθιοπία, το οποίο είχε ελληνικές ρίζες. Όταν έγινε ο πόλεμος, έχασε τα χαρτιά του και έφυγε για το Λονδίνο, να δουλέψει στο μεροκάματο.  Αυτό το παιδί ήταν 14 ετών και κάρφωνε!"

Πρόσφατα, όταν ο Θανάσης ήρθε στην Ελλάδα μετά το ντραφτ, ήμασταν μαζί και φάγαμε.  Με είχαν καλέσει και μένα μαζί με τη νονά του Θανάση για γευμα.  Το ξεχωριστό στοιχείο της συνάντησης ήταν ότι, κατά την διάρκεια του γεύματος, δεν μιλούσαμε και πολύ.  Ήταν μια σιωπή ευτυχίας, σαν να βρισκόμασταν σε μια αγαλλίαση, μια άλλη διάσταση.  Ο Γιάννης, βέβαια, ήταν πιο ομιλητικός, γιατί έχει έναν χρόνοι εμπειρίας στην Αμερική.  Οι άλλοι ήταν πιο συγκρατημένοι.   Σίγουρα, δεν περίμεναν τέτοια εξέλιξη: Πριν από μερικά χρόνια, αυτά τα παιδιά παρακολουθούσαν την Εθνική Ελλάδος στην Θήβα, από την τηλεόραση.  Μετά από κάποια χρόνια, βρέθηκαν στο NBA.  Πραγματικά, είναι μια ιστορία σαν παραμύθι.  Επιπλέον, θα πρέπει να τονίσουμε ότι τα αδέλφια Αντετοκούνμπο έχουν βαθιά ελληνική παιδεία που άλλα παιδιά δεν έχουν.

Κι όμως, εσείς, που διακρίνατε το ταλέντο αυτών των παιδιών, αυτήν την στιγμή βρίσκεστε εκτός επαγγελματικού μπάσκετ...

Δεν περιμένω δάφνες.  Απλώς στεναχωριέμαι, γιατί πρόκειται για ένα δείγμα ότι η Πολιτεία δεν βλέπει μπροστά της.  Δεν με έχουν καλέσει πουθενά!  Κυνηγάνε, δικαίως, να φωτογραφηθούν με τον Γιάννη, αλλά αγνοούν τελείως ανθρώπους που είναι η βάση αυτής της ιστορίας.  Ακόμη και στο Ρίο ντε Τζανέιρο με κάλεσαν να κάνω ομιλία και δεν με έχει καλέσει πουθενά η πατρίδα μου.  Έχω μεγάλη πικρία για αυτό.  Το Υπουργείο έρχεται μόνο για να φωτογραφηθεί με αυτά τα παιδιά, την στιγμή που δεν τα έχει βοηθήσει πουθενά!

Με βάση την περίπτωση Αντετοκούνμπο, πιστεύετε ότι είναι πολλά ανάλογα ταλέντα, από αφρικανικές κυρίως χώρες, που δεν αξιοποιούνται από το ελληνικό μπάσκετ;

Υπάρχουν πολλά παιδιά μεταναστών, Αφρικανόπουλα, τα οποία δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα για να πληρώσουν συνδρομή σε ομάδες.  Είναι ένα κοινό πρόβλημα αυτήν την στιγμή στην Αθήνα.  Έχουν χαθεί πολλά ανάλογα ταλέντα.  Για αυτό, όταν διακρίνω ότι ένα τέτοιο παιδί έχει κλίση προς τον αθλητισμό, προσπαθώ να το στρέψω στο μπάσκετ.  Το κάνω από μόνος μου, αν και «άστεγος» προπονητικά.  Θυμάμαι μια περίπτωση ενός παιδιού από την Αιθιοπία, το οποίο είχε ελληνικές ρίζες.  Όταν έγινε ο πόλεμος, έχασε τα χαρτιά του και έφυγε για το Λονδίνο, να δουλέψει στο μεροκάματο.  Αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, αυτό το παιδί ίσως είχε διαφορετική εξέλιξη, γιατί είχε καταπληκτικά προσόντα.  Θα αναφέρω απλά ότι στα 14 του χρόνια μπορούσε να καρφώσει την μπάλα στο καλάθι!

Αν αυτά τα παιδιά ήταν, για παράδειγμα, στην Αμερική, θα μπορούσαν να είχαν αναδειχθεί;

Η άποψή μου είναι διαφορετική: Πιστεύω ότι το αμερικανικό μπάσκετ και το NBA βρίσκεται σε παρακμή.  Υπάρχουν πολλά οργανωτικά προβλήματα, τα οποία αφορούν στην φιλοσοφία τους.  Περισσότερο δίνουν έμφαση στο «μπόντι μπίλντινγκ» παρά στην δημιουργικότητα.  Γενικότερα, όμως, στον αθλητισμό, πάρτε ως πρότυπο την Γερμανία, που είναι η δεύτερη πατρίδα μου.  Οι επιτυχίες της δεν οφείλονται στην «συνωμοσία του σύμπαντος», αλλά στην δημιουργικότητα.  Οι τυποποιημένες κινήσεις σκοτώνουν τις ιδέες και την δημιουργικότητα.  Στο αμερικανικό μπάσκετ οι ιδέες στερεύουν.

Πιστεύετε ότι το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα;

Στην Ελλάδα υπάρχουν προπονητές – «διαμάντια».  Το ίδιο συμβαίνει και στην Ισπανία.   Αν η Πολιτεία με είχε τιμήσει αναλόγως, θα έδινε κίνητρο και σε άλλους προπονητές να κάνουν το ίδιο που προσπαθούμε να κάνουμε όλα αυτά τα χρόνια εμείς.   Ο Έλληνας αγαπάει πολύ το μπάσκετ και, στην Ελλάδα, δεν έχουμε εκμεταλλευτεί την δυναμική μας.  Κανένα «θαύμα» δεν γίνεται μόνο του.  Είναι κρίμα για το κράτος.