"Ο δικός μας Αντώνης Βαρδής"

Χρήστος Νικολόπουλος: «Το τελευταίο τηλεφώνημά μου με τον Αντώνη»

«Επί 15 συναπτά έτη δουλέψαμε με τον Αντώνη Βαρδή πλάι – πλάι. ΄Ηταν μεγάλο ταλέντο και, σας βεβαιώνω, αυτά δεν είναι από τα λόγια που λέει κανείς για να ωραιοποιήσει καταστάσεις. ΄Ηταν άνθρωπος με μοναδικό χιούμορ. Περνάγαμε καλά μαζί, ήμασταν δεμένοι, τηλεφωνιόμασταν τακτικότατα. Ο Αντώνης Βαρδής ήταν ένας σπάνιος κιθαρίστας. Μπορούσε να παίξει από ροκ έως τζαζ, κι από ρεμπέτικα έως λαϊκά. Ο τρόπος του να παίζει τραγούδια ήταν τέλειος. Στο στούντιο ήξερε να μας πει τι θέλει, πως "βλέπει" κάθε τραγούδι. ΄Ηταν θαυμαστός μουσικός και ως συνθέτης είναι ξεκάθαρο ότι άφησε το δικό του στίγμα. Στο στούντιο, στη ζωή, στην παρέα ήταν ιδιαίτερος και πάνω απ' όλα φίλος καλός, Μιλήσαμε στο τηλέφωνο τελευταία φορά πριν από 2- 3 μήνες όταν άρχισε να χειροτερεύει η υγεία του. Το κατάλαβα ότι ήθελε να απομονωθεί όπως το είχε ξανακάνει παλιότερα. ΄Ηθελα να τον θυμόμαστε όπως παλιά. Το σεβάστηκα και δεν ξαναμιλήσαμε από τότε. "Χρήστο είμαι άρρωστος αλλά πιστεύω ότι θα το ξεπεράσω", μου είπε με απίστευτη ψυχραιμία. Με τη σειρά μου ελπίζω η προσφορά του στη μουσική να αξιολογηθεί από τους ιστορικούς του μέλλοντος διότι πολλές φορές αυτό δεν συμβαίνει».

Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: «Εκείνος που μου έδωσε το "Συγκάτοικοι..."»

«Ο Αντώνης Βαρδής ήταν ο τρυφερότερος, ο γλυκύτερος και ο αγνότερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει στο χώρο. Είχα την ευτυχία και την τιμή να μου δώσει ένα από τα καταπληκτικότερα ελληνικά τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ το: "Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα...", το οποίο τραγούδησα μαζί με τον ίδιο και τους αδερφούς Κατσιμίχα και τον Αντώνη Βαρδή. Φεύγοντας αφήνει μια σπουδαία παρακαταθήκη τραγουδιών που θα τον κρατήσει ζωντανό στη μνήμη μας για πάντα».

Θανάσης Πολυκανδριώτης: «Ζηλεύω που δεν έχω γράψει τραγούδια όπως ο Βαρδής»

«Ξεκίνησα να δουλεύω μαζί με τον Αντώνη Βαρδή ως μουσικοί του Γιάννη Πάριου. Από το 1979 μέχρι το 1985 δουλέψαμε μαζί με τον Πάριο σε συναυλίες, σε περιοδείες, στο στούντιο και σε νυχτερινά κέντρα. Γυρίσαμε μαζί τρεις φορές την Αμερική, φτάσαμε έως την Αυστραλία. Ο Αντώνης ήταν μια αστείρευτη πηγή χιούμορ. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην περάσεις καλά μαζί του. Ακόμα και τις παρεξηγήσεις που συνέβαιναν (διότι πάντα συμβαίνουν μεταξύ των καλλιτεχνών) ήξερε να τις ... σώζει με το μοναδικό του χιούμορ. "Χτίσαμε" την καριέρα μας και μεγάλωσαν μαζί τα παιδιά μας. Ως τραγουδιστής ήταν πάρα πολύ καλός άσχετα αν δεν είχε κάνει πολύ μεγάλη καριέρα. Ως συνθέτης είχε ταυτότητα. Ως κιθαρίστας, όμως, ήταν αξεπέραστος, με μάγευε. Κάθε φορά που ακούω το "Θέλω να' ρθω" θέλω να βάλω τα κλάματα. Και με την καλή έννοια τον ζηλεύω που έχει γράψει ένα τέτοιο αξεπέραστο τραγούδι...Αλήθεια, πόσοι έχουμε μείνει τώρα;»

Αντώνης Καλογιάννης: «΄Ηταν μια ψυχούλα άφθαρτη κι άφταστη»

«Ο Αντώνης Βαρδής ήταν ένας πολύ σπουδαίος κιθαρίστας. Τον πρωτογνώρισα όταν δούλευα στις μπουάτ με τους Λάκη Καρνέζη, Βίκυ Μοσχολιού και Δήμο Μούτση. Ο Βαρδής ήταν ένας ιδεολόγος του τραγουδιού. Μπορεί να εξωτερικά να φαινόταν κυνικός και ειρωνικός, αλλά ήταν μια ψυχούλα άφθαρτη κι άφταστη. ΄Εμαθε την τέχνη του τραγουδιού μόνος του, πλούσιος από την κληρονομιά των Χατζιδάκι και Θεοδωράκη. Εκφράζω τη βαθιά μου λύπη στους δικούς του ανθρώπους και τους εύχομαι υπομονή».