Στράτος Τζώρτζογλου: Για αυτό μετακόμισα στη Νέα Υόρκη!

Ευδιάθετος, συνειδητοποιημένος αλλά και αποφασισμένος να πετύχει επαγγελματικά στη Νέα Υόρκη δηλώνει στο New Greek TV ο Στράτος Τζώρτζογλου, αναλύοντας τους λόγους για τους οποίους έκανε το υπερατλαντικό ταξίδι. Σε μια συνέντευξη γεμάτη ειλικρίνεια αλλά και... Καζαντζάκη, ο δημοφιλής ηθοποιός εκφράζει την ευτυχία του για το γεγονός ότι βρίσκεται κοντά στον γιο του και, απευθυνόμενος στη νέα γενιά των συναδέλφων του ξεκαθαρίζει ότι δεν του αρέσει να δίνει συμβουλές γιατί «δημιουργούν φόβους και ενοχές».

Κύριε Τζώρτζογλου, κατ'αρχήν μιλήστε μας για την απόφασή σας να μετακομίσετε στη Νέα Υόρκη. Ποιοι ήταν οι βασικοί λόγοι και πώς νοιώθετε εδώ;

Ο μόνος λόγος που με έκανε να μετακομίσω στη Νέα Υόρκη είναι... η νιότη, που αντιπροσωπεύεται από το πρόσωπο του γιου μου. Λέει χαρακτηριστικά ο Καζαντζάκης: «Η νιότη θαρρεί πως είναι αθάνατη, για αυτό αντροκαλιέται τον θάνατο.» Ποιον θάνατο όμως; Τον θάνατο του «Εγώ». Τον θάνατο των φόβων μας. Τον θάνατο των συνηθειών μας. Η Αμερική μου προσφέρει την δυνατότητα να αναγεννηθώ, μέσα από τα μάτια του γιου μου. Με το να είμαι δίπλα του και να ζω τις δυσκολίες του, τους φόβους του, τα όνειρά του, με κάνει ένα με τον γιο μου και μου προσφέρει την δυνατότητα να μπω στην χώρα της αγάπης με άμεσο τρόπο. Λέει ο Καζαντζάκης: «Δοξάρι είμαι στα χέρια σου κύριε. Τέντωσέ με, αλλιώς θα σαπίσω – Μην με παρατεντώσεις κύριε. Θα σπάσω – Παρατέντωσέ με κύριε, κι ας σπάσω» . Ήρθα λοιπόν στην Αμερική... για να σπάσω.

Η Νέα Υόρκη πώς προέκυψε; Γενικότερα... γιατί στις ΗΠΑ; Υπήρχε κάποια ιδιαίτερη σχέση με αυτήν την χώρα;

Είναι μια απόφαση την οποία την δουλεύω με τον γιο μου πολλά χρόνια. Πήγα στο Λος Άντζελες για έναν χρόνο, σπούδασα στα στούντιο της Υβάνας Τσάμπακ, πήρα πράσινη κάρτα και τώρα ζω εδώ στην Αστόρια, που είναι γεμάτη από Φιλέλληνες. Σε αυτούς τους Φιλέλληνες, που είναι διασκορπισμένοι σε όλο τον κόσμο, θα ξαναγεννηθεί η Ελλάδα μας, όπως έχει δείξει άλλωστε η Ιστορία, σαν τον Φοίνικα, που γεννιέται μέσα από τις στάχτες του.

Η παράσταση «Κραυγή» είναι ένα αρκετά εξεζητημένο έργο, βασισμένο σε έργα του Νίκου Καζαντζάκη. Με δεδομένο ότι το κοινό – τόσο εδώ, όσο και αλλού – πολλές φορές συνηθίζει σε πιο «ανάλαφρες» δημιουργίες – ενδεχομένως και κωμωδίες – θεωρείς ότι θα έχει την ανάλογη απήχηση στους Έλληνες της Διασποράς;

Είναι δύσκολο να χτιστεί «κοινό» μέσα από μια παράσταση, αλλά δεν παύει να είναι μια αρχή. Για να χτιστεί «κοινό» χρειάζεται χρόνος, σε συνδυασμό με πειθαρχία και συνεχή προσπάθεια. Ναι, εδώ το κοινό έχει συνηθίσει «ανάλαφρες» κωμωδίες, αλλά μέσα του η «Κραυγή» υπάρχει. Αυτήν την «Κραυγή» έρχομαι με την παράστασή του να ξυπνήσω για να αρχίσω τον διάλογο μαζί τους. Στην συνέχεια έχω σκεφτεί, σε συνεργασία με την Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης, να δημιουργηθεί Δραματική Σχολή με στόχο την προαγωγή της Ελλάδας, του μεγαλείου και του πολιτισμού της, μέσα από έργα Αρχαίων αλλά και σύγχρονων Ελλήνων συγγραφέων, με τελικό στόχο να ανέβουν παραστάσεις και να δημιουργηθούν τηλεοπτικές σειρές.

Επειδή ζήσαμε – και ζούμε – την εποχή της εικόνας, πιστεύεις ότι έπληξε την καριέρα σου στην Ελλάδα το γεγονός ότι δόθηκε έμφαση στην εξωτερική σου εμφάνιση; Νοιώθεις καθόλου ότι αντιμετωπίστηκες περισσότερο ως «ζεν πρεμιέ» και λιγότερο ως καλλιτέχνης;

Στην ουσία, έχω κάνει δυο καριέρες στην Ελλάδα. Η μια είναι καθαρά τηλεοπτική και η άλλη θεατρική. Ο καθένας αν δει το βιογραφικό μου, μπορεί να πληροφορηθεί για αυτό. Η επαφή μου μέσα στον δρόμο του Θεάτρου με καλλιτέχνες όπως ο Κάρολος Κουν, ο Μίνωας Βολωνάκης, ο Ζυλ Ντασέν, ο Σπύρος Ευαγγελάτος, η Ρούλα Πατεράκη , ο Ανδρέας Βουτσινάς και στον κινηματογράφο ο Αγγελόπουλος, ο Βούλγαρης και ο Κακογιάννης, με κάνουν, αυτήν την κρίσιμη για την Ελλάδα στιγμή, αρκετά ώριμο και έτοιμο να «χτίσω» όπως λέει ο Καζαντζάκης, «πάνω στην Άβυσσο ένα νησί. Χτίζεται ο Θεός! Έβαλα κι εγώ το δικό μου κόκκινο πετραδάκι, μια στάλα αίμα να τον στερεώσω, να μην χαθεί, να με στερεώσει, να μην χαθώ.» Με την βοήθεια των Φιλελλήνων του εξωτερικού μπορεί να φτάσω στο σημείο να πω όπως και ο Καζαντζάκης «Έκανα το χρέος μου. Έχετε γεια».

Πόσο εύκολο είναι για έναν ηθοποιό της νέας γενιάς να προτιμήσει το θέατρο από την εύκολη αναγνωρισιμότητα που ενδεχομένως μπορεί να του δώσει μια τηλεοπτική σειρά; Εσύ τι συμβουλεύεις τη νέα γενιά;

Θα σου μιλήσω πάλι μέσα από τον Καζαντζάκη: «Πᾳππού», ρώταει το παιδί «Αλήθεια δεν υπάρχει σωτηρία; Παππού αγαπημένε, δώσε μου μια προσταγή». Παππούς: «Φτάσε όπου μπορείς παιδί μου». Παιδί: Παππού δώσε μου μια πιο δύσκολη, πιο κρητικιά προσταγή.» Παππούς: «Φτάσε, όπου δεν μπορείς». Με αυτό θέλω να πω ότι δεν υπάρχουν συμβουλές. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να εμπνεύσεις τους άλλους μέσα από το έργο σου, μέσα από την δράση. Οι συμβουλές δημιουργούν φόβους και ενοχές. Όταν γίνεσαι ζωντανό παράδειγμα, πιθανόν και να εμπνεύσεις αυτούς που θέλουν να σωθούν.
Ποιοι είναι οι βασικοί επαγγελματικοί σου στόχοι στη Νέα Υόρκη; Να μάθεις το ελληνικό θέατρο στην ομογένεια ή να μπεις στην αμερικανική αγορά θεάματος;
Απαντώ και πάλι μέσα από τον Καζαντζάκη: «Πού πάμε; Μην ρωτάς. Ανέβαινε, κατέβαινε, δεν υπάρχει αρχή, δεν υπάρχει τέλος, υπάρχει τωρινή τούτη στιγμή, γεμάτη πίκρα, γεμάτη γλύκα και την χαίρομαι όλη. Καλή είναι η ζωή, καλός ο θάνατος, δίνομαι σε όλα. Αγαπώ, πονώ, αγωνίζομαι. Ένα καράβι είναι το σώμα μας και πλέει πάνω σε βαθογάλαζανερά. Ποιος είναι ο σκοπός μας; Να ναυαγήσουμε! Χρέος σου, ήσυχα, χωρίς ελπίδα, με γενναιότητα να βάνεις πλώρα κατά την άβυσσο και να λες ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ... ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ... μήτε ζωή, μήτε θάνατος».

Τι θα δούμε στην «Κραυγή» και πότε;

Η «Κραυγή της Καρδιάς» θα το ονόμαζα το έργο. Η καρδιά σμίγει ό,τι ο νους χωρίζει. Ξεπερνά την παλαίστρα της ανάγκης και μετουσιώνει το πάλεμα σε αγάπη. Τι θα πει ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες. Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια. Οι παραστάσεις μας θα πραγματοποιηθούν σε δυο περιόδους: Από τις 30 Ιανουαρίου μέχρι τις 7 Φεβρουαρίου στο Σταθάκειο Κέντρο Πολιτισμού στην Αστόρια και από τις 12 Φεβρουαρίου έως 15 Μαρτίου στο Ελληνικό Κέντρο Πολιτισμού, επίσης στην Αστόρια. Συνολικά θα δώσουμε 25 παραστάσεις (5 στο Σταθάκειο και 20 στο ΚΕΠ) και περιμένουμε τον κόσμο - και ιδίως την οργανωμένη ομογένεια – να ανταποκριθεί.