Ο Γιώργος Περρής στο New Greek TV

Γιώργο, έρχεσαι στη Νέα Υόρκη και το Lincoln Center για δεύτερη φορά, όμως τώρα έρχεσαι για μια σόλο εμφάνιση. Μίλησε μας λίγο για αυτή την συναυλία.

Όντως, είχα εμφανιστεί και πάλι πέρυσι, μόνο που τότε ήμουν guest του Μάριου Φραγκούλη. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος και ενθουσιασμένος και, θα πρέπει να πω, ότι τώρα είναι τελείως διαφορετικό το πρότζεκτ: Θα είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζω τον καινούργιο μου δίσκο, που είναι αγγλόφωνος και θα κυκλοφορήσει την άνοιξη, στην Αμερική και τον Καναδά. Επίσης, έχω έναν λόγο παραπάνω να είμαι ενθουσιασμένος, γιατί αυτή η συναυλία θα ηχογραφηθεί και θα μαγνητοσκοπηθεί ενώ θα προβληθεί και τηλεοπτικά στην Αμερική μέσω των τηλεοπτικών σταθμών COMCAST και OVATION TV. Είμαι, λοιπόν, πολύ ενθουσιασμένος, γιατί θα έχω την ευκαιρία να με ανακαλύψει το αμερικανικό κοινό. Ασφαλώς, έχω μεγάλη αγωνία, αφού τα τραγούδια θα είναι στην αγγλική γλώσσα και θα είναι καινούργια. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν θα τραγουδήσω και παλαιότερα τραγούδια μου, τόσο ελληνικά όσο και γαλλικά.

Στην συναυλία, θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε το νέο σου δίσκο, ο οποίος θα είναι αγγλόφωνος. Τι είδους τραγούδια θα περιλαμβάνει;

Ο δίσκος λέγεται Picture This. Είναι ένας δίσκος με 13 κομμάτια, 10 που έχουν γραφεί για μένα και τρεις διασκευές, που επιλέξαμε να επανασυστήσουμε στο κοινό. Τα καινούργια κομμάτια έχουν γραφτεί από πολύ σημαντικούς δημιουργούς εδώ στην Αμερική, και είμαι περήφανος για αυτό. Παράλληλα, είχα την τύχη να συνεργαστώ με πολύ σπουδαίους παραγωγούς, όπως είναι ο Mark Portmann, που έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως η Barbara Streisand, Celine Dion και Christina Aguilera.

Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με την μουσική; Γνωρίζουμε ότι άρχισες να δείχνεις την κλίση σου από πολύ μικρή ηλικία.

Πράγματι, αυτό συνέβη όταν ήμουν 3-4 ετών. Η στιγμή που αποφάσισα να γίνω τραγουδιστής ήταν όταν άκουσα την Νάνα Μούσχουρη να τραγουδάει το «Χάρτινο το Φεγγαράκι»,και ειδικά εκείνον τον στίχο που λέει «Αν με πίστευες λιγάκι θα'σαν όλα αληθινά». Ο λόγος ήταν ότι προερχόμουν από ένα πολύ δύσκολο διαζύγιο των γονιών μου, ένα διαζύγιο που ήταν ιδιαίτερα βίαιο για ένα παιδί τεσσάρων χρονών. Τότε, διαπίστωσα ότι έπρεπε να βρω μια διέξοδο και διέξοδός μου ήταν το τραγούδι και η μουσική. Στην συνέχεια, η μητέρα μου με πήγε σε ένα Ωδείο και έτσι άρχισα να κάνω μαθήματα πιάνου, μουσική, αρμονία και ό,τι άλλο πρέπει να κάνεις γύρω από το πιάνο. Κάποια στιγμή, λοιπόν, πριν κλείσω τα 18 μου χρόνια, η συγκυρία με έφερε να κάνω μια οντισιόν για τον Μίμη Πλέσσα, ο οποίος με... «υιοθέτησε» και μαζί του έκανα την πρώτη περιοδεία στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Είχες την τύχη, στα 18 σου χρόνια, να επιλεγείς από τον Μίμη Πλέσσα και να τον ακολουθήσεις στις συναυλίες του. Τι ρόλο έπαιξε αυτή η εμπειρία, σε μια τόσο νεαρή ηλικία, να συνεργαστείς με ένα τόσο μεγάλο όνομα;

Ήταν κάτι το συγκλονιστικό. Εκείνος με βάφτισε επαγγελματία τραγουδιστή. Εκείνος με έμαθε πώς να στέκομαι στην σκηνή και να επικοινωνώ με τον κόσμο! Εκείνος έβαλε τους πρώτους σπόρους της καριέρας μου! Κάναμε πάρα πολλές συναυλίες σε εκείνη την περιοδεία.

Η μητέρα σου, κ. Ζοέλ Λαπινό, έχει σχέση με τα Γράμματα και τις Τέχνες, καθώς είναι συγγραφέας. Σε επηρέασε στο καλλιτεχνικό κομμάτι;

Επηρεάστηκα στο σημείο που επηρεάζονται τα παιδιά από τους γονείς τους. Απλώς, η μητέρα μου είχε την σοφία να με αφήσει ελεύθερο να επιλέξω τι θέλω να κάνω και να μην με περιορίσει. Δεν μου απαγόρευσε το όνειρό μου. Γιατί ήξερε ότι η μουσική ήταν μονόδρομος για μένα. Δεν υπήρχε ποτέ κάποια δεύτερη σκέψη.

Όπως προανέφερα, έχεις ρίζες και από την Γαλλία και έμαθες την γαλλική γλώσσα εξίσου καλά με την ελληνική. Ποια κουλτούρα πιστεύεις ότι χαρακτηρίζει περισσότερο την μουσική σου πορεία;

Συνήθως λέω ότι ειμαι κατά 51% Έλληνας και 49% Γάλλος. Υπάρχει μέσα μου λίγο παραπάνω το ελληνικό στοιχείο. Από εκεί και πέρα, σίγουρα έχω επηρεαστεί και από τις δυο κουλτούρες και πολιτισμούς. Πολλές φορές μου λένε ότι το ότι μεγάλωσα έτσι με διπλό τρόπο με καθιστά έναν άνθρωπο που δεν έχει ρίζες. Εγώ πιστεύω ότι είναι το ακριβώς αντίθετο: Είμαι ένας άνθρωπος που επέλεξε τα στοιχεία που επιθυμούσε από αυτούς τους δυο πολιτισμούς.

Υπάρχει κάποια συνεργασία, από αυτές που έκανες στα πρώτα σου βήματα, η οποία μπορείς σήμερα να πεις ότι άφησε για τα καλά το στίγμα της στην μουσική σου;

Από όλους τους καλλιτέχνες με τους οποίους έχω συνεργαστεί, ειδικά στα πρώτα χρόνια, αλλά και τώρα, έχω πάρει πράγματα. Προσπαθούσα να ρουφήξω σαν σφουγγάρι όσα περισσότερα μπορούσα από εκείνους. Κάθε καλλιτέχνης ήταν ένα σχολείο για μένα και πήρα το μέγιστο δυνατόν. Θα μπορούσα, βέβαια, να πω ότι επηρεάστηκα από τον Πλέσσα και τον Κορκολή, γιατί πέρασα τον περισσότερο χρόνο μαζί τους. Ο δε Κορκολής μου έγραψε και τον πρώτο μου δίσκο. Τον ευχαριστώ για αυτό. Ήταν μια πολύ ωραία συγκυρία και πολύ ωραία εμπειρία.

Το 2006 έρχεται μια μεγάλη στιγμή για σένα, όταν το τραγούδι σου, με τίτλο «Καραβάνι» επιλέγεται για το διεθνές CD της γαλλικής ραδιοφωνίας, και αναπαράγεται από 350 ραδιοφωνικούς σταθμούς σε ολόκληρο τον κόσμο. Θεωρείς ότι, εκείνη την περίοδο, καθιερώθηκες ακόμη πιο βαθιά στην μουσική σκηνή;

Δεν θα το έλεγα. Στην πραγματικότητα, δεν κατάλαβα καν πόσο σημαντικό ήταν τότε. Το κατάλαβα πολύ αργότερα, το 2011, όταν έκανα τον πρώτο μου γαλλικό δίσκο και άρχισα να ταξιδεύω. Τότε, με πλησίαζαν και μου έλεγαν « σε θυμόμαστε από το τραγούδι πέντε χρόνια νωρίτερα». Οπότε, για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα εκτιμήσει την σημασία της συμμετοχής στο CD της γαλλικής ραδιοφωνίας.

Μέσα από όλη αυτήν την εμπειρία, θα ήθελα να μου απαντήσεις ειλικρινά, εάν πιστεύεις ότι στην Ελλάδα υπάρχει η μουσική παιδεία για να ευδοκιμήσει το δικό σας είδος. Γιατί, πολλοί θεωρούν ότι η Ελλάδα είναι η χώρα του... μπουζουκιού.

(Γελάει) Σίγουρα υπάρχει αυτό που λες, αλλά, εκτός των άλλων, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε το εξής: Η ΕλλάδαεΕίναι η χώρα που έβγαλε την Μαρία Καλάς, την Νανα Μούσχουρη, τον Μάνο Χατζηδάκη, τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Μάριο Φραγκούλη, την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και τόσους άλλους σπουδαίους καλλιτέχνες. Νομίζω ότι η Ιστορία έχει αποδείξει πως, αυτό που έμεινε σε βάθος χρόνου, δεν ήταν τα μπουζούκια, αλλά το ουσιαστικό, το ποιητικό, οι συνθέτες μας και οι σπουδαίες φωνές μας. Εγώ εστιάζομαι στο ουσιαστικό, στο πραγματικό και στο σημαντικό.

Έχεις δώσει και μια φιλανθρωπική διάσταση στην δραστηριότητά σου, αφού στηρίζεις τον Οργανισμό Horatio Alger Association. Ποιοι είναι οι σκοποί του;

Ο Οργανισμός αυτός είναι πολύ σημαντικός. Επί της ουσίας, αυτό που κάνουν, είναι να βρίσκουν παιδιά που έρχονται από πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια (κακοποιηση, φτωχεια κτλ) και να τους δίνουν υποτροφίες για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους και να γίνουν αυτό που θέλουν να γίνουν. Επειδή έζησα δύσκολα παιδικά χρόνια, ξέρω πόσο σημαντικό είναι να έχεις βοήθεια όταν την χρειάζεσαι. Άλλωστε, οι ηλικίες 16-18 ετών είναι η εποχή, που, ουσιαστικά, βγαίνεις μόνος σου, αντικρίζεις την ζωή κατάφατσα, είσαι ευάλωτος περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη εποχή, ειδικά όταν προέρχεσαι από παιδικά χρόνια τόσο δύσκολα που σου έχουν αφήσει τόσες πολλές πηγές. Πάντα είχα μια αδυναμία στα παιδιά, και, ειδικά από έναν τέτοιο σκοπό δεν θα μπορούσα να λείπω και να μην συνεισφέρω, καθώς θεωρώ ότι όσο σημαντικό είναι να βοηθηθείς άλλο τόσο σημαντικό είναι να μπορέσεις να βοηθήσεις όταν μπορείς πραγματικά να βοηθήσεις.

Ποια είναι η σχέση σου με την ομογένεια και ποιες είναι οι εντυπώσεις που σου έχει αφήσει από τις επισκέψεις σου στη Νέα Υόρκη;

Κατ' αρχάς θαυμάζω πολύ την ομογένεια. Τα τελευταία χρόνια που έρχομαι στην Αμερική, είτε ως τοιυρίστας είτε ως καλλιτέχνης, συνειδητοποίησα ότι κατάφεραν να κρατήσουν την φλόγα της Ελλάδας πολύ δυνατά, και αυτό πιστεύω ότι είναι ένα πολύ σπουδαίο κατόρθωμα. Επίσης, καταλάβαίνω πολύ καλά τον ελληνισμό εκτός ελλάδος, διότι μεγάλωσαν σαν και μένα: Γαλουχήθηκαν με δυο πολιτισμούς, τον ελληνικό και τον αμερικανικό, για να προσαρμοστούν στην χώρα στην οποία βρισκονται. Ξερω πώς είναι να πρέπει να συνδυάσεις δυο πατρίδες, δυο χώρες. Αυτός είναι και ο λόγος που αγαπάω τον απόδημο ελληνισμό και με εχει στηρίξει πολύ, σε πολλές συναυλίες που έχω κάνει. Είναι πάντα χαρά να συναντώ τους Έλληνες φίλους μου. Επιπλέον, δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα απ' όταν είσαι κάπου στην μέση της Αμερικής και σε οποιδαήποτε ξένη χώρα και να συναντάς έναν συμπατριώτη που σε ρωτά «φίλε μου τι κάνεις;» . Είναι το πιο ωραίο πράγμα.

Τι μήνυμα έχεις να στείλεις στους Έλληνες της Αμερικής;

Είμαι περήφανο παιδί της ελλάδας και κουβαλάω τον ελληνισμό μαζί μου. Θέλω να δώσω μήνυμα αγάπης. Εμείς οι Έλληνες πρέπει, ειδικά σε αυτήν την τόσο δύσκολη εποχή, να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον, ειδικά τους νέους,γιατί οι νέοι είναι αυτοί που θα παραλάβουν την σκυτάλη και το μέλλον τους ανήκει. Καλώ όλους τους έλληνες φίλους μου να έρθουν – αν και έχουν μείνει ελάχιστα εισιτήρια - και να στηρίξουν ένα νέο καλλιτέχνη. Πάνω απ' όλα, όμως, όπως προείπα, στέλνω ένα μήνυμα αγάπης. Νομίζω ότι σε αυτους τους δύσκολους καιρούς, το μόνο πράγμα που θα μας βοηθήσει να βγούμε νικητές είναι η αγάπη. Η αγάπη είναι το μοναδικό πράγμα που ενώνει εμάς, τους ανθρώπους, και είναι η μοναδική πραγματική πηγή ειρήνης και εξυπνάδας αν θέλετε.

*Η συναυλία του Γιώργου Περρή θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη, στις 8 το βράδυ, στο Lincoln Center.