Αλήθειες και ψέματα για τις ταραχές στο Φέργκιουσον του Μιζούρι - Του Λέοναρντ Πιτς Τζούνιορ

Μπορεί να είναι μια πράξη οπορτουνισμού, μια ευκαιρία μέσα στο σκοτάδι, υπό την επήρεια του χάους και της αναστολής της τάξης, να σπάσουν, να αρπάξουν και να στραφούν σε φυγή με τα χέρια γεμάτα λεία από το πλιάτσικο.

Μπορεί, όμως, να είναι και μια πράξη απόγνωσης, μια κραυγή τυφλής οργής.

Και αυτό είναι που συνέβη στο Φέργκιουσον του Μιζούρι. Ο κόσμος ούρλιαξε.

Η άποψη ότι όλο αυτό το μακελειό –τα σπασμένα παράθυρα, τα φλεγόμενα κτίρια, τα δακρυγόνα στον αέρα- συνδέεται αποκλειστικά με το φόνο του Μάικλ Μπράουν, είναι αφελής και απλά χάνει την ουσία. Ο Μπράουν ήταν ο άοπλος 18χρονος αφροαμερικανός που πυροβολήθηκε πολλαπλά από έναν αστυνομικό του Φέργκιουσον το περασμένο Σάββατο.

Ο Τζόν Μπέλμαρ, ο αρχηγός της αστυνομίας της κομητείας του Σεν Λούι, από του οποίου το τμήμα ζητήθηκε εκ μέρους της αστυνομίας του Φέργκιουσον να ερευνήσει την υπόθεση ως εξωγενής φορέας, απεφάνθη ότι ο Μπράουν περπατούσε παρέα με ένα άλλο άτομο, όταν ένας αστυνομικός που καθόταν στο περιπολικό του τον σταμάτησε. Σύμφωνα με τον Μπέλμαρ, ο αστυνομικός προσπαθούσε να βγει από το περιπολικό του, όταν ένα από τα δύο άτομα τον έσπρωξε ξανά μέσα. Ακολούθησε συμπλοκή με επίκεντρο το όπλο του αστυνομικού, στη διάρκεια της οποίας τουλάχιστον μία σφαίρα εκτοξεύτηκε από το περίστροφο. Ο Μπέλμαρ ισχυρίζεται ότι ο αστυνομικός βγήκε από το περιπολικό του και πυροβόλησε πετυχαίνοντας τον Μπράουν, που βρισκόταν 11 μέτρα μακριά, με πολλαπλές βολές.

Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, ο Μπράουν, που θα ξεκίναγε στο κολέγιο αυτή την εβδομάδα, είχε τα χέρια του υψωμένα όταν πυροβολήθηκε.

Οι λεπτομέρειες είναι ακόμη πολύ ρευστές ώστε να βγάλουμε ξεκάθαρο συμπέρασμα σχετικά με το τι συνέβη εκείνο το απόγευμα. Αλλά δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να καταλάβουμε τι ακολούθησε και γιατί οι έντιμοι πολίτες οφείλουν να δείξουν προσοχή.

Διότι, να επαναλάβω, ότι συνέβη δεν έχει σχέση με τον Μπράουν. Έχει σχέση με τον Έρικ Γκάρνερ, που έχασε τη ζωή του από στραγγαλισμό στη διάρκεια συμπλοκής με την αστυνομία της Νέας Υόρκης. Έχει σχέση με τον Τζόρνταν Ντέιβις, που δολοφονήθηκε από πυροβολισμό στο Τζάκσονβιλ επειδή έπαιζε τη μουσική του πολύ δυνατά. Έχει σχέση με τον Τρεϊβόν Μάρτιν, που σκοτώθηκε από πυροβολισμό στο Σάνφορντ επειδή ένας αυτόκλητος προστάτης της γειτονιάς έκρινε ότι ήταν ληστής. Έχει σχέση με τον Όσκαρ Γκραντ, που πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε στο σιδηροδρομικό σταθμό του Όκλαντ της Καλιφόρνια, παρουσία κινητών τηλεφώνων που μαγνητοσκοπούσαν το περιστατικό. Έχει σχέση με τον Αμαντού Ντιαλό που εκτελέστηκε σε εκείνο τον παράδρομο της Νέας Υόρκης και τον Άμπνερ Λούιμα που τον σοδόμησαν με τη σκούπα. Έχει σχέση με τον Ρόντνεϊ Κινγκ.

Έχει σχέση με την πικρή αίσθηση κυριαρχίας, στην οποία υπόκειται η ζωή των αφροαμερικανών πολιτών, την αίσθηση ότι η κυνηγητική σεζόν είναι διαρκής εναντίον τους.

Ελάχιστοι άνθρωποι έξω απ' την αφροαμερικανική κοινότητα είναι σε θέση να δουν τι συμβαίνει και ακόμη λιγότεροι δείχνουν ενδιαφέρον. Άνθρωποι σαν κι εσένα καθημερινά γίνονται θύματα στέρησης της υγείας, του πλούτου, της ελευθερίας, των δυνατοτήτων, της εκπαίδευσης, του τεκμηρίου της αθωότητας, της ίδιας τους της ζωής. Και αν προσπαθήσεις να θέσεις το ζήτημα, ακόμη και παραθέτοντας στοιχεία ακαδημαϊκών μελετών και επιπλέον μαρτυριών, ο κόσμος δε θέλει να σε ακούσει, σε απορρίπτει, σε αρνείται, σου αντιπαραθέτει διαλέξεις σχετικά με τη στοχοποίηση του λευκού πληθυσμού, σε στιγματίζει γιατί «παίζεις με το θέμα ρατσισμός».

Καταπνίγουν λεωφόρους διαμαρτυρίας, προκρίνουν τη σιωπή αντί της δικαιοσύνης, συγχέουν τη σιωπή με την ειρήνη. Ακόμη κι όταν η σιωπή σιγοβράζει σαν νερό σε κλειστή κατσαρόλα κάτω από δυνατή φωτιά.

Κανείς δεν πρέπει να επιδοκιμάζει τις ταραχές και τη βία. Είναι μια αυτοαναιρούμενη πράξη που προσφέρει μια στιγμιαία ψευδαίσθηση ικανοποίησης με τεράστιο κόστος στην ιδιοκτησία και στην ανθρώπινη ζωή.

Αλλά η κατανόηση αυτής της αλήθειας δεν μας μας απαγορεύει να αναγνωρίσουμε ότι ο θυμός που βλέπουμε να εκτυλίσσεται στο Φέργκιουσον δεν εκπορεύεται από το πουθενά, ούτε κατέφθασε σε πλήρη φόρμα όταν πυροβολήθηκε ο Μάικλ Μπράουν. Είναι η οργή ανθρώπων που, όπως σοφά είπε κάποτε η Φάνι Λου Χέιμερ, έχουν σιχαθεί να αισθάνονται ότι σιχαίνονται.

Η σιωπή που επιβάλλεται στον πόνο δεν μπορεί να διαρκεί εσαεί. Οι άνθρωποι που υποφέρουν, θα βρουν τελικά τρόπο να ακουστούν.

Ακόμα κι αν αναγκαστούν να ουρλιάξουν για να το πετύχουν.

*Ο Λέοναρντ Πιτς Τζούνιορ είναι αφροαμερικανός αρθρογράφος και σχολιαστής διαφόρων εφημερίδων και συγγραφέας.

*Ελληνική μετάφραση: thetoc.gr