Γνωρίζω σημαίνει έχω δύναμη, είμαι ανθρωπος!
Στην Ελλάδα της κρίσης, η αντιμετώπιση της ασθένειας έχει αλλάξει. Από την μία η οικονομική στενότητα έχει περιορίσει τις κοινωνικές παροχές και από την άλλη η κατάρρευση του ΕΟΠΠΥ στο πλαίσιο της αναγκαίας μεταρρύθμισης καθιστούν το δικαίωμα της υγείας, προνόμιο για λίγους.
Δεν έχω καμία πρόθεση να γίνω γραφικός ή λαικιστής. Άλλωστε, η εποχή μας έχει πολλούς τέτοιους. Όμως, εκτός από τα προφανή υπάρχουν συνάνθρωποι μας που κουβαλάνε το «δικό τους σταυρό» και εμείς ούτε κάν γνωρίζουμε. Πρόσφατα στο ελληνικό διαδίκτυο «ανέβηκε» ένας ιστότοπος που έφτιαξαν δύο παθόντες γονείς. Γιατί παθόντες; Γιατι το 3χρονο αγγελούδι τους εδώ και κάποιους μήνες έχει διαγνωστεί με λευχαιμία. Η θεραπεία πάει καλά και η Μένια και ο Γιάννης τόλμησαν το (μη) αυτονόητο. Να ενημερώσουν με θάρρος όλους μας, πάσχοντες και μη για τον παιδικό καρκίνο. Να πολεμήσουν το ταμπου της άγνοιας και να μιλήσουν για την εμπειρία τους και τα νέα δεδομένα της ζωής τους. Κάνουν και χιούμορ με τόλμη σε αυτό που βιώνουν: ονομάζουν το site www.karkinaki.gr.
Οι ίδιοι μας είπαν για το project τους: «Το karkinaki.gr δεν είναι εμπορικό ή δημοσιογραφικό «προϊόν». Δεν είναι άλλο ένα site για τον καρκίνο, αλλά στη γέννησή του συνέβαλε η θλιβερή διαπίστωση ότι σχεδόν καθημερινά άλλο ένα παιδί στη χώρα μας νοσεί από κάποια μορφή καρκίνου. Διαπίστωση για την οποία χρειάστηκε πρώτα να βιώσουμε την οδύνη αυτής της πραγματικότητας στην οικογένεια μας και να αφυπνιστούμε από τα όσα «ανακαλύψαμε» στη συνέχεια. Τα περισσότερα τα ανακαλύψαμε μόνοι μας. Γι' αυτό αποφασίσαμε να βοηθήσουμε και να στηρίξουμε όσους βρίσκονται στην ίδια, εξαιρετικά δύσκολη θέση στην οποία βρεθήκαμε κι εμείς, αλλά και να αφυπνίσουμε τους πάντες, ενημερώνοντας για κάτι που όσο κι αν προτιμούμε να το «ξορκίζουμε» κάνοντας ότι δεν μας αφορά, τόσο θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να το συναντήσουμε στο δρόμο μας και πολύ περισσότεροι έτοιμοι να στηρίξουμε τους –περισσότερους απ' όσους φαντάζονται οι περισσότεροι– συνανθρώπους μας που το αντιμετωπίζουν. Γιατί απέναντι στον καρκίνο γενικά, αλλά και στον παιδικό καρκίνο ειδικότερα, πρέπει να έχουμε ανοιχτά τα μάτια και την καρδιά μας.»
Αυτή η τελευταία φράση είναι το κλειδί: πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοικτά και την καρδιά μας. Ή καλύτερα τα μάτια της ψυχής μας. Πριν μερικές μέρες φίλος μου περιέγραψε μια κατάσταση που με άφησε άφωνο: μια άλλη πολύ ιδιαίτερη κατηγορία συνανθρώπων μας, οι αιμορροφιλικοί, δηλαδή οι άνθρωποι που δεν πήζει το αίμα τους όπως σε όλους τους άλλους, απειλούνται με φυσική εξόντωση εάν το Υπουργείο Υγείας δεν αντιμετωπίσει της ανάγκες τους για φάρμακα. Τα οποία, αξίζει να σημειωθεί, είναι κυρίως νοσοκομειακά. Αλλά το καλύτερο είναι ότι κάποιοι φωστήρες χαρακτήρισαν την πάθηση τους ιάσιμη.
Τραγικό, γλαφυρό, ντροπιαστικό; Ίσως όλα μαζί. Και μην σκεφτείτε καν «δεν με αφορά εμένα». Μας αφορά όλους για αυτό οφείλουμε να έχουμε «ανοιχτά τα μάτια και την καρδιά».