Ο φόβος μιας Παλαιστίνιας μητέρας στην ανατολική Ιερουσαλήμ - Της Ρούλα Σαλαμέχ

Αλλά τα μόνα καταφύγια κοντά μας βρίσκονται σε εβραϊκούς οικισμούς όπως ο Πίσγκατ Ζέεβ και Χαγκίβα Χατζαρφάτιτ στην κατεχόμενη Ανατολική Ιερουσαλήμ. Εμείς δεν επρόκειτο να πάμε εκεί, ειδικά μετά τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων. Μόνο μερικές μέρες πριν, σε προφανή αντίποινα για τη δολοφονία τριών Ισραηλινών νέων, Εβραίοι εξτρεμιστές απήγαγαν, βασάνισαν και δολοφόνησαν τον Μουχάμαντ Αμπού Κτέϊρ, ένα παλαιστίνιο αγόρι, ένα χρόνο μικρότερο από τον δικό μου γιο και οι ισραηλινές αρχές συνέλαβαν και ξυλοκόπησαν εκατοντάδες Παλαιστίνιους σε όλη την Ανατολική Ιερουσαλήμ.

Ετσι καθίσαμε στο σαλόνι μας ακούγοντας τις εκρήξεις, ο ήχος των ρουκετών διαπερνούσαν τον αέρα, αναγνωρίζοντας με οδύνη ότι οι πολίτες της Γάζας θα πληρώσουν βαρύ τίμημα για την προσπάθεια των ηγετών τους να χτυπήσουν την έδρα της ισραηλινής κυβέρνησης.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Μπέϊτ Χανίνα και φοίτησα στο Πανεπιστήμιο Bir Zeit κοντά στη Ραμάλα. Οταν ξεκίνησε η πρώτη Ιντιφάντα το 1987 και ο ισραηλινός στρατός έκλεισε το πανεπιστήμιό μου, ξεκίνησα να εργάζομαι ως δημοσιογράφος, καλύπτοντας όχι μόνο τις διαδηλώσεις και τον πετροπόλεμο, αλλά και την λιγότερη γνωστή εκστρατεία πολιτικής αντίστασης για τον τερματισμό της ισραηλινής στρατιωτικής κατοχής.

Το 1989, πήγα σε ένα συνέδριο στο Λονδίνο για την εκπαίδευση στα παλαιστινιακά εδάφη. Εκεί γνώρισα τον άνθρωπο που θα γινόταν ο σύζυγός μου. Ηταν επίσης Παλαιστίνιος και η οικογένειά του καταγόταν από τη Ναμπλούς. Αλλά ο ίδιος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ντόχα, Κατάρ, οπότε δεν του επιτρεπόταν να επισκεφθεί τη Δυτική Οχθη, όπως και σε εκατομμύρια άλλους Παλαιστίνιους πρόσφυγες.

Το 1994, οι δύο οικογένειές μας ταξίδεψαν στην Ιορδανία και γιορτάσαμε το γάμο μας σε μια χώρα που δεν ήταν το σπίτι σε κανέναν από εμάς. Μετακόμισα στον Περσικό Κόλπο για να ζήσω με τον σύζυγό μου και έμεινα έγκυος το 1996. Μετά από διαβούλευση με τους δικηγόρους μου, συνειδητοποίησα ότι θα έπρεπε να πάω στο σπίτι μου στην Ιερουσαλήμ για να γεννήσω τον γιο μου, έτσι ώστε να έχει αριθμό ταυτότητας κατοίκου της Ιερουσαλήμ για να μην αντιμετωπίσει τον κίνδυνο απαγόρευσης εισόδου στα παλαιστινιακά εδάφη όπως ο πατέρας του.

Επέστρεψα στην Ιερουσαλήμ μόνη. Από ένα παιχνίδι της μοίρας και της πολιτικής, οι ισραηλινές αρχές με ενημέρωσαν ότι δεν θα δοθεί στο γιο μου ταυτότητα κατοίκου της Ιερουσαλήμ όσο εγώ παραμένω παντρεμένη με τον πατέρα του. Επειδή ο ένας από τους γονείς του ήταν Παλαιστίνιος χωρίς ταυτότητα κατοίκου Ιερουσαλήμ, ο γιος μου δεν είχε το δικαίωμα να κληρονομήσει το καθεστώς διαμονής μου. Μετά από ένα χρονοβόρο και οικονομικά και συναισθηματικά εξαντλητικό νομικό αγώνα, ο σύζυγός μου και εγώ χωρίσαμε (η πίεση έφερε το τέλος όχι μόνο στο γάμο μας, αλλά και στη σχέση μας) και ο γιος μου, ο Μαρουάν, πήρε την ταυτότητά του.

Σήμερα ο Μαρουάν, τον φωνάζουμε Μέμο, είναι 17 χρονών. Πριν από μια εβδομάδα, ο Μουχάμαντ Αμπού Κτέϊρ, ο οποίος ήταν 16 και ο οποίος έμενε δύο λεπτά από το σπίτι μας, έφυγε από το σπίτι του για να πάει στο τζαμί νωρίς το πρωί, μετά που είχε πρωινό με τη μητέρα του και πριν ξεκινήσει τη νηστεία για το Ραμαζάνι. Καθώς στεκόταν απ' έξω, τον άρπαξε μια ομάδα Ισραηλινών με ένα λευκό αυτοκίνητο, τον βασάνισαν και τον έκαψαν ζωντανό και στη συνέχεια τον πέταξαν σε ένα κοντινό δάσος.

Δεν έχω μπορέσει να κοιμηθώ από τότε που άκουσα αυτή την είδηση. Σκέφτομαι συνεχώς τον Μέμο, που πηγαίνει συχνά έξω με τους φίλους του να παρακολουθήσουν έναν ποδοσφαιρικό αγώνα ή να κάνει ψώνια και σκέφτομαι την μητέρα του Μουχάμαντ, την Σούχα, ο γιος της οποίας βγήκε ένα πρωί έξω και δεν επέστρεψε ποτέ. Σκέφτομαι τις μητέρες των οποίων οι γιοι συνελήφθησαν, ξυλοκοπήθηκαν και ταπεινώθηκαν από την ισραηλινή αστυνομία από τότε. Με όποια μητέρα έχω μιλήσει στην Ανατολική Ιερουσαλήμ σκέφτεται τα ίδια πράγματα. Είμαστε όλες τρομοκρατημένες για την ασφάλεια των παιδιών μας.

Η γειτονιά μου Μπέϊτ Χανίνα συνορεύει με τους ισραηλινούς εποικισμούς Πίσγκατ Ζέεβ και Νέβε Γιάακοβ. Πώς μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε έτσι; Τον Σεπτέμβριο, όταν τα παιδιά μας επιστρέψουν στο σχολείο, πώς θα αφήσουμε τους γιους και τις κόρες μας να περπατούν μόνοι τους τα πρωινά και τα βράδια; Πώς θα μπορέσει μια μητέρα να αφήσει τα παιδιά της έξω από το σπίτι, γνωρίζοντας τώρα ότι εκτός από την παρενόχληση και τις απειλές που αντιμετωπίζουν πάντα από την ισραηλινή αστυνομία και τις αρχές, μπορεί να τους αρπάξουν από το δρόμο και να τους δολοφονήσουν;

Κανένας γονιός - Ισραηλινός ή Παλαιστίνιος, εβραίος ή μουσουλμάνος - πρέπει να είναι υποχρεωμένος να ζει με τέτοιο φόβο. Η βία και η καταπίεση δεν θα κάνουν τα παιδιά κανενός πιο ασφαλή.

Η κατάσταση δεν ξεκίνησε με τις απαγωγές, και θα πρέπει να δώσουμε προσοχή σε αυτό το γεγονός. Η διεθνής κοινότητα πρέπει να καταστήσει την ισραηλινή κυβέρνηση υπεύθυνη για τις πράξεις της. Για την στρατιωτική εκστρατεία η οποία έχει στοιχίσει τις ζωές πάρα πολλών υιών και μητέρων στη Γάζα κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών και στη Δυτική Οχθη κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων. Για την κατάφωρη περιφρόνηση των Παλαιστινίων που ζουν στην Ανατολική Ιερουσαλήμ. Η έλλειψη καταφυγίων είναι μόνο μία από τις πολλές βασικές υπηρεσίες που οι ισραηλινές αρχές δεν έχουν παράσχει στους Παλαιστίνιους που ζουν υπό την κυριαρχία τους. Και για το σύνολο του πληθυσμού, των οποίων η βία και η σκληρότητα είναι η σκοτεινή πλευρά σε τόσα πολλά που έχουν συμβεί κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων.

Πριν από δεκαεπτά χρόνια, επέστρεψα στην Ιερουσαλήμ έτσι ώστε να μην αρνηθούν στον γιο μου το δικαίωμα να ζει στην πόλη των προγόνων του. Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα ήμουν τόσο φοβισμένη να το πράξει.

*Η Ρούλα Σάλαμεχ είναι δημοσιογράφος και διευθύντρια των εξωτερικών προγραμμάτων της οργάνωσης Just Vision η οποία καταγράφει τις ιστορίες Παλαιστινίων και Ισραηλινών που χρησιμοποιούν την μη βία για να δώσουν τέλος στην κατοχή και στη σύγκρουση.

Πηγή: New York Times

Ελληνική απόδοση: Thetoc.gr