Μαριέλλα Φασούλα: Ετοιμάζει βαλίτσες για Βοστώνη και... "προκαλεί" τον "Πάνυ" σε μονό

Μαριέλλα, αρχικά θα ήθελα να μας μιλήσεις για την υποτροφία του Boston College: Τι προβλέπει, τι ορίζοντες ανοίγει για σένα και τι σημαίνει για την καριέρα σου;

Όπως γνωρίζετε, μου έχει δοθεί η ευκαιρία να φοιτήσω στο Boston College με αθλητική υποτροφία. Πιστεύω πως θα μου ανοίξει πολλούς ορίζοντες, ως προς το να συνδυάσω το διάβασμά μου σε ένα από τα καλύτερα Κολλέγια της Αμερικής και βέβαια να συνεχίσω να βελτιώνομαι στο άθλημα που με έχει φέρει ως εδώ. Όσο για την καριέρα μου, θα αναπτυχθεί με τον χρόνο, εφόσον θα βρίσκομαι σε έναν χώρο που θα βελτιώνομαι συνεχώς, έχοντας τις καλύτερες συμπαίκτριες, προπονητές και ανταγωνισμό ο οποίος, αν και δύσκολος στην αρχή, θα με προωθήσει στο επόμενο βήμα.

Ο πατέρας σου είχε επιλεγεί στα ντραφτ από τους Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς, αλλά έμεινε στην Ελλάδα και έγινε ο «θρύλος» που γνωρίσαμε. Η αμερικανική «περιπέτεια» σου γεννά προσδοκίες για το WNBA;

Βεβαίως, το να παίζω μπάσκετ στην Αμερική ανοίγει τους δρόμους για το WNBA. Όμως, αυτό θέλει ακόμη χρόνο και πολύ δουλειά. Εγώ θα δουλέψω και... όποιος δρόμος μου ανοίξει.

Μίλησέ μου λίγο για το ξεκίνημά σου. Πώς έλαβες την απόφαση να ασχοληθείς με το Μπάσκετ;

Η αλήθεια είναι πως δεν με πίεσε ο πατέρας μου να ξεκινήσω, ούτε μου το πρότεινε ποτέ. Μια μέρα, όταν ήμουν οχτώ χρονών, πήρανε οι γονείς μου μια μπασκέτα για το σπίτι, επειδή ήθελε να παίξει ο αδερφός μου, που είναι μικρότερος από μένα. Παραξενεύτηκα και εγώ βέβαια, και μου μλέει ο πατέρας μου: «Ξέρεις τι είναι το ριμπάουντ;». Είπα 'όχι', μου έδειξξε, και από τότε ξεκίνησε για μένα το μπάσκετ, στα οκτώ μου. Γράφτηκα σε μια ομάδα στην Αμερική (σ.σ. η οικογένεια Φασούλα έζησε πέντε χρόνια στις ΗΠΑ για ενδοοικογενειακούς λόγους) και πήγαινα προπονήσεις, αν και δεν ήμουν καλή. Το μπάσκετ που έπαιζα μπορούμε να το αποκαλέσουμε και... «άχρηστο». Να φανταστείτε ότι σούταρα από την γραμμή της βολής και έσκαγε η μπάλα μπροστά μου! Δεν είχα δύναμη, δεν είχα τεχνική, δεν είχα τίποτα! Στεναχωριόμουνα, αλλά ήθελα τόσο πολύ να φτάσει η μπάλα!

Μου άρεσε πολύ και συνέχιζα να πηγαίνω για ατομικές προπονήσεις, αλλά ποτέ δεν ήμουν καλύτερη από τους άλλους, ούτε πολυέπαιζα σε αγώνες. Οι γονείς μου όμως δεν σταματούσαν να με πηγαίνουν, επειδή περνούσα ωραία με συμπαίκτριες, στα ταξίδια που κάναμε και τα πρωταθλήματα που παίρναμε από εκείνη την ηλικία. Όσο περνούσε ο καιρός, με πολύ δουλειά και θέληση, η βελτίωσή μου έγινε πιο εμφανής. Όταν ήρθαμε στην Ελλάδα, διαλέξαμε να πάω στον Πρωτέα Βούλας, ο οποίος πιστεύω ήταν η καλύτερη επιλογή. Ο Πρωτέας μού έχει ανοίξει τόσες πόρτες, δίνοντάς μου ευκαιρίες να παίζω σε διαφορετικές κατηγορίες και ειδικά στην Α1. Το να παίζω με συμπαίκτριες που είναι βασικές στην Εθνική Ελλάδος και να κάνω καθημερινά προπονήσεις μαζί τους, μου έχει προσφέρει τρομερή εμπειρία και με έχει προετοιμάσει μπασκετικά και ψυχολογικά για την Αμερική, λόγω επιπέδου Πρωταθλήματος.

Ποιοι άνθρωποι σε στήριξαν και σε βοήθησαν περισσότερο να εξελιχθείς στο άθλημα;

Οι ἀνθρωποι που με έχουν στηρίξει και με έχουν βοηθήσει να εξελιχθώ στο άθλημα είναι πολύ σημαντικά άτομα προσωπικά για εμένα. Κατ'αρχάς, χωρίς την προσπάθεια και την ατελείωτη στήριξη των γονιών μου από τόσο μικρή ηλικία, δεν θα βρισκόμουν σε αυτήν την θέση τώρα, οπότε το έκτιμώ όσο τίποτε άλλο! Το να με πηγαίνουν – κι ας μην μπορούσα να ανταπεξέλθω – σε προπονήσεις καθημερινά, να μου κανονίζουν ατομικές, να προσπαθούν τόσο για μένα... είναι ένας ακόμη λόγος να τους ευχαριστήσω για όσα μου συμβαίνουν τώρα. Όσο για τον αδερφό μου, όπου πήγαινα ήταν και αυτός εκεί, χωρίς να έχει επιλογή στην αρχή, αλλά με τον χρόνο άρχισε να του αρέσει να με βλέπει να παίζω. Όλη η στήριξη που έχω λάβει είναι από την οικογένειά μου, ήταν όλοι εκεί από την αρχή και είναι από τους λόγους που δεν το παράτησα τότε στην Αμερική, όταν δεν γνώριζα πως να παίζω μπάσκετ. Φυσικά, εκτός από την οικογένειά μου, είναι και οι προπονητές μου: Θέλω να ευχαριστήσω αυτούς που δεν τα παράτησαν μαζί μου, αλλά και αυτούς που δεν πίστεψαν ποτέ σε μένα, επειδή μου δημιουργήσανε περισσότερο πείσμα για να τους δείξω ότι μπορώ να τα καταφέρω στο μπάσκετ. Ασφαλώς, με στήριξαν και οι περισσότεροι φίλοι μου, οι οποίοι θέλω να ξέρουν πως είναι ό,τι πιο πολύτιμο για μένα.

Τι σημαίνει να είσαι η κόρη του Παναγιώτη Φασούλα; Και δεν μιλάω μόνο για την ενασχόλησή σου με το μπάσκετ, αλλά γενικότερα για την καθημερινότητά σου από το σχολείο έως σήμερα. Πώς είναι να φέρεις ένα τόσο οικείο όνομα;

Για μένα, το να είμαι η κόρη του Παναγιώτη Φασούλα είναι κάτι νορμάλ, επειδή έτσι έχω συνηθίσει, επειδή, πολύ απλά, είναι ο μπαμπάς μου! Σε αυτόν τον τομέα νοιώθω όπως κάθε άλλο παιδί για τον πατέρα του, όμως όταν σκέφτομαι τι έχει καταφέρει στην ζωή του και ποιος είναι, με κάνει να νοιώθω πολύ περήφανη. Όταν είμαι μαζί του έξω, όλοι τον αναγνωρίζουν και τον χαιρετάνε, τον σέβονται και αυτό με κάνει να χαίρομαι που αυτός ο άνθρωπος είναι πατέρας μου και έχει κατορθώσει τόσα πολλά, από το μπάσκετ ως την πολιτική του καριέρα. Μου έχει μάθει άξια πράγματα που με έχουν βοηθήσει σαν άνθρωπο σε όλους τους τομείς.

Στην ενασχόλησή σου με το μπάσκετ, σου κάνει καλό ή ήταν επιπρόσθετο βάρος;

Το να παίζω μπάσκετ με το όνομα «Φασούλα» έχει τα θετικά και τα αρνητικά του. Με συγκινεί το γεγονός ότι φοράω φανέλα με το όνομά του, επειδή αυτό καταδεικνύει ότι προσπαθώ να συνεχίσω τα βήματα του πατέρα μου και να τον κάνω περήφανο για ό,τι έχω κατορθώσει ως τώρα. Επίσης, το όνομά μου έχει μεγάλη Ιστορία πίσω του λόγω του πατέρα μου. Δεν μου δημιουργεί βάρος, ούτε έχω επηρεαστεί ποτέ για τα αρνητικά του, όπως τις υπόννοιες ότι «η Μαριέλλα παίζει μπάσκετ μόνο για το όνομα» ή «χωρίς τον Φασούλα δεν θα ήταν πουθενά», επειδή ξέρω ότι δεν στέκει. Ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να σε βλέπουν να πηγαίνες καλά, αλλά όχι καλύτερα από αυτούς. Εφόσον εγώ έχω προσπαθήσει με δουλειά όλα αυτά τα χρόνια για να γίνω κάτι όχι λόγω ονόματος, αλλά λόγω αξίας σαν παίκτρια, δεν άσχολούμαι με πράγματα που έχει να πει ο καθένας.

Είσαι 17 χρονών και, ανεξαρτήτως τις προοπτικές και τον λόγο για τον οποίο το κάνεις, μια μετακόμιση τόσο μακριά αποτελεί ένα μεγάλο βήμα. Νοιώθεις περίεργα για αυτό; Τι σε συμβουλεύουν οι δικοί σου;

Συμφωνώ απολύτως πως είναι ένα τεράστιο βήμα να μετακομίσω στην Αμερική και να είμαι σε ένα Κολλέγιο μόνη μου, για πρώτη φορά, μακριά από το σπίτι. Όμως, έχω ξαναζήσει στην Αμερική πέντε χρόνια, οπότε ξέρω το περιβάλλον, πώς φέρονται οι άνθρωποι και γενικά τα μέρη. Έμενα νότια, στο Memphis TN και τώρα πηγαίνω βόρεια στη Βοστώνη, οπότε θα είναι διαφορετική ζωή, αλλά την γενική ιδέα του Αμερικανικού lifestyle την έχω καταλάβει. Το μόνο που με προβληματίζει είναι που θα είμαι μακριά από τους δικούς μου, επειδή, όσο και να μην το δείχνω, έχω θέμα με το να είμαι μακριά από τους ανθρώπους που είμαι μαζί μια ζωή: Δεν αναφέρομαι μόνο στους γονείς και την οικογένεια, αλλά και όλους τους φίλους που θα μου λείψουν όσο δεν φαντάζεστε! Οι καλές φιλίες όμως κρατάνε και εξ αποστάσεως και είναι το μόνο πράγμα που σκέφτομαι. Βέβαια, εκεί μόλις πάω θα έχω ήδη... 12 φίλους από την ομάδα και σίγουρα θα κάνω νέες φιλίες. Η αρχή και το πώς θα αντιμετωπίσεις ό,τι σου τύχει είναι το πιο δύσκολο κομμάτι, μετά μόλις το συνηθίσω είμαι σίγουρη ότι δεν θα έχω πρόβλημα πλέον. Οι γονείς μου πάντα με συμβουλεύουν, μου λένε να μην αγχώνομαι – αν και δεν υπάρχει λεπτό που δεν αγχώνομαι – και ότι θα είναι τα καλύτερα τέσσερα χρόνια της ζωής μου, πως που έχει δοθεί μια τεράστια ευκαιρία που έχω δουλέψει για αυτήν και όλα θα πάνε μια χαρά.

Κατά γενική ομολογία, αν και οι Έλληνες αγαπούν το μπάσκετ, το Γυναικείο Πρωτάθλημα δεν έχει κερδίσει το ενδιαφέρον των φιλάθλων. Νοιώθετε μια πικρία οι γυναίκες καλαθοσφαιρίστριες για αυτό; Πιστεύεις ότι είναι θέμα προβολής ή κοινωνικής κουλτούρας;

Ξέρω πως οι Έλληνες αγαπούν το μπάσκετ, αλλά γενικά, όχι μόνο στην Ελλάδα, το γυναικείο μπάσκετ δεν έχει σύγκριση με το αντρικό. Λογικό αυτό, λόγω των ικανοτήτων των ανδρών και το γεγονός ότι προσφέρουν περισσότερη διασκέδαση στο κοινό, με τα καρφώματα και το πιο γρήγορο μπάσκετ. Έχουμε κόσμο, γεμίζει το γήπεδο, αλλά δεν έχει την ίδια...ανδρεναλίνη όταν μπαίνει καλάθι ή γίνονται φάσεις, όπως θα είχε με τους άνδρες. Δεν με ευχαριστεί όσο θα έπρεπε το κοινό, δεν... ακούγεται και σιγουρα είναι σημαντική παράμετρος για την ψυχολογία της ομάδας και του κάθε παίκτη το πόσο κοντά νοιώθει τους φιλάθλους. Βεβαίως έχουμε μια πικρία για αυτό το γεγονός, γιατί αδικεί το μπάσκετ που ξέρουμε και μπορούμε να παίξουμε. Το κοινό πρέπει να καταλάβει ότι υπάρχει και γυναικείο μπάσκετ και πως εμείς οι παίκτριες κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Ασφαλώς, δεν θα... καρφώνουμε ούτε θα κάνουμε τα «τρελά» κόλπα που κάνουν στο NBA ή την A1 Ανδρών. Παρόλα αυτά, έχουμε και εμείς τα... δικά μας κόλπα και θα ήθελα να αντιληφθούν οι φίλαθλοι την διαφορά ανάμεσα σε ανδρικό και γυναικείο μπάσκετ. Στις ΗΠΑ πιστεύω ότι δίνεται μεγαλύτερη έμφαση. Ανυπομονώ να δω φιλάθλους που θα έχουν την ανδρεναλίνη που έχω εγώ όταν παίζω, γνωρίζοντας ότι ευχαριστιούνται το παιχνίδι όσο εμείς οι αθλήτριες.

Το καλοκαίρι έκανες τις πρώτες εμφανίσεις σου με την Εθνική Ομάδα Γυναικών. Τι σημαίνει για σένα το εθνόσημο, το οποίο το υπηρέτησες και στις μικρότερες Εθνικές;

Κανονικά, εγώ αγωνιζόμουν στις μικρότερες εθνικές ομάδες, ξεκινώντας, εδώ και τέσσερα χρόνια, από την Παγκορασίδων. Στην Εθνική Γυναικών με επέλεξαν το καλοκαίρι, για να συμμετάσχω στα φιλικά στην Λετονία, λαμβάνοντας μέρος στην προετοιμασία. Το γεγονός αυτό, όπως επίσης και η εμπιστοσύνη που μου έδειξε ο κόουτς Δικαιουλάκος, είναι πραγματικά μεγάλη τιμή και κατόρθωμα για μένα. Στην Εθνική είχα συμπαίκτριες που με πρόσεχαν και με συμβούλευαν, επειδή ήμουν η μικρότερη, και με βελτίωναν καθημερινά χωρίς να το καταλαβαίνουν. Απέκτησα τρομερή εμπειρία στην Ελλάδα σε αυτό το επίπεδο. Επίσης, ο Πρωτέας Βούλας απέκτησε φέτος με μεταγραφή παίκτριες από ην Εθνική Γυναικών. Ήταν μια εξέλιξη που με χαροποίησε πολύ, γιατί τις ξέρω καλά από την Εθνική, γνωρίζω το παιχνίδι τους και αγωνιζόμενη στο πλευρό τους θα βελτιωθώ ακόμη περισσότερο. Στις μικρότερες Εθνικές, έχω περάσει τα καλύτερά μου χρόνια και καλοκαίρια. Έχω αναπτύξει φιλίες με παιδιά που δεν βλέπω καθημερινά, με παιδιά από άλλες χώρες, έχω συλλέξει αμέτρητες εμπειρίες πανευρωπαϊκά και έχω κάνει επίπονες προετοιμασίες υψηλού επιπέδου για ολόκληρα καλοκαίρια, μακριά από το σπίτι μου. Επίσης, η Εθνική μου δημιούργησε χαρακτήρα εντός γηπέδου.

Κλείνοντας, θα ήθελα να σε ρωτήσω το εξής: Τώρα που έχεις πάρει εμπειρίες σε κορυφαίο επίπεδο, έχεις προκαλέσει τον Παναγιώτη Φασούλα σε μονό;

(Γελάει) Όσο και να προσπαθήσω, ο πατέρας μου έχει το πλεονέκτημα να καρφώνει την μπάλα. Επίσης, είναι πιο έμπειρος από εμένα. Όπως καταλαβαίνετε, χωρίς δεύτερη συζήτηση, θα κερδίσει. Δεν μπορώ να πω ότι τον έχω «προκαλέσει» ακόμα, αλλά ναι, έχουμε παίξει και φαντάζομαι πως γνωρίζετε το αποτέλεσμα, έστω κι αν... κάτι κάνω μπροστά μου. Θα τον προκαλέσω σίγουρα όμως, και σύντομα.

ΜΑΡΙΕΛΑ ΜΕ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ

Όνομα: Μαριέλλα

Επίθετο: Φασούλα

Γεννήθηκε: 2 Σεπτεμβρίου 1997

Γονείς: Μαρία Ζαχαρία & Παναγιώτης Φασούλας

Αδέλφια: Γιάννης Φασούλας

Σχολεία που πήγε: Κολλέγιο Αθηνών (Ελλάδα – 1η Δημοτικού) Downtown Elementary School, Lausanne Collegiate School (ΗΠΑ) Torino: ACS Athens (6 χρόνια)

Τι θέλει να σπουδάσει: Δεν έχει αποφασίσει

Λατρεύει: Να ακούει μουσική

Απολαμβάνει: Να βγαίνει με τους φίλους της και να μην έχει το καθημερινό άγχος για τα πάντα. Να μιλάει μαζί τους, να γελάνε και να ξεχνιούνται

Απεχθάνεται: Την πίτσα και τους ψεύτικους ανθρώπους (αγενείς, ψεύτες, διπρόσωποι)

Τι κάνει σήμερα: Τελειώνει το σχολείο, αγωνίζεται στον Πρωτέα Βούλας και ετοιμάζεται για το μεγάλο βήμα στο Boston College

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ

Μάθημα: Business Economics

Ομάδα: Ολυμπιακός

Φαγητό: Αγκινάρες

Αριθμός: 13

Χρώμα: γκρι και σκούρο πράσινο

Ενασχόληση: Ζωγραφική

Προορισμός: Ίος

Μουσική/Καλλιτέχνης: Σχεδόν τα πάντα

Ταινία: The Spectacular Now